ભાગ 1: "જ્યાંથી બધું શરૂ થયું…"
(– વરસાદી સવારે, જૂન મહિનો, જૂનાગઢ)
જૂનાગઢનાં જૂના મેઘલધામ પવન વચ્ચે આજે પણ હજી વરસાદ ટપકતો રહ્યો હતો. રસ્તાની કિનારે ઊભેલી ગાડીના ટપોરાં પર વરસાદનાં ટીપાં એક નવી સૂર લાવી રહ્યાં હતા. બસ સ્ટેશન પાસે એક છોકરી છત્રી લઈને ઊભી હતી – કાવ્યા.
કાવ્યા… જૂનાગઢ કોલેજમાં ફાઇન આર્ટસમાં અભ્યાસ કરતી, મીઠી વાતો કરતી અને કંઈક અલગ સપનાઓ જીવી રહેલી છોકરી. આંખોમાં એક ચમક હતી, પણ એક ખાલીપણું પણ. તે આજે નવી સેમેસ્ટર માટે કોલેજ જતી હતી. વરસાદમાં ભીંજાતા રસ્તાઓ, અને કાવ્યા તરફ ઊંટતી નજરો – બધું જ જાણે હળવો સંગીત વગાડી રહ્યું હોય એવું લાગતું હતું.
અને એ જ સમયે, બીજી તરફથી આવતા સ્કૂટર પર એક છોકરો આવ્યો – લંબુ કાદવમાં થીંચાયો, પણ એના ચહેરા પર પરેશાની નહીં, હાસ્ય હતું. એ હતો અવિનાશ.
અવિનાશ: "અરે માફ કરશો… મારો કાદવ આપના કપડાં પર પડી ગયો તો નહીં ને?"
કાવ્યા (થોડી ખજ્જટ સાથે): "સાવ રાહ જોઈને પલટાવો નહીં કરી શકો?"
અવિનાશ (હાસ્ય કરીને): "હું તો કાવ્યા બહેનને નજર કરતો રહ્યો, વરસાદે હાથ લંબાવ્યો, અને હું... ગલીમાં વીંધાયો."
કાવ્યા (હેતભર્યું હસીને): "મારું નામ કાવ્યા છે, પણ તમે ક્યાંથી જાણ્યું?"
અવિનાશ: "ફાઇન આર્ટસનો એગ્ઝિબિશન — યાદ છે? તમે જે લાલ કલરના પેઇન્ટિંગમાં એક સ્ત્રીની આંખો દોરી હતી… એમાં મને મારા સપનાની છોકરી જોઈ હતી. પછી તમને કોણ ભૂલી શકે?"
કાવ્યાનું હૃદય એક ક્ષણ માટે ધબક્યું.
( – કોલેજના ફર્સ્ટ ડે પર પહેલી મુલાકાત)
કોલેજનું નવું વર્ષ શરૂ થયું. ક્લાસરૂમમાં એક નવા માહોલ સાથે વિદ્યાર્થીઓ આવ્યા. આજનું પરિચય સત્ર હતું. દરેક જણ પોતાનું નામ, હોબી અને સપનાનું વર્ણન આપતો રહ્યો.
જ્યારે અવિનાશ ઊભો થયો:
અવિનાશ: "હું અવિનાશ પટેલ. લખવું ગમે છે, ખાસ કરીને એ ચહેરાઓ માટે જેઓ પોતાનો દુઃખ હાસ્યમાં છુપાવે છે. અને સપનુ? બસ એવું કે... કોઈ એક વ્યક્તિ મારી આંખોમાં ઝાંકે અને કહેઃ ‘હું સમજું છું તને.’"
કાવ્યા ચૂપ હતી. એને લાગ્યું કે એ પંક્તિ એની માટે જ હતી.
(– હળવે હળવે ઊગતો સંબંધ)
દિવસો પસાર થતા ગયા. કાવ્યા અને અવિનાશ વચ્ચે એક અલગ જ બોન્ડ બનતું ગયું. ક્યારેક કાફેટેરિયામાં ચા ઉપર ચર્ચા, તો ક્યારેક લાઇબ્રેરીમાં એક જ પુસ્તકના બંને પાનું પાડી બેઠેલા.
કાવ્યા: "અવિનાશ, તમે કંઈક છુપાવો છો, ખોટું ન લાગેઃ પણ તમારી આંખોમાં કંઈક ઊંડું છે."
અવિનાશ: "શબ્દો તો કહે છે જે જોઈ શકાય… પણ જે દેખાતું નથી એ ક્યાં કહાય શકે કાવ્યા?"
એ પળમાં, એક અદૃશ્ય દોર બંધાઈ ગયો હતો. પ્રેમનો નહિ... એ તો પછી આવશે, પણ એક વિશ્વાસનો. એક જે સંબંધોની મૂળભૂત જમીન બની જાય છે.
( – અચાનક એક ફોનકોલ...)
એક શુક્રવારે સાંજે. કોલેજ બંધ થયા પછી કાવ્યા ઘેર જતી હતી. રસ્તામાં એની પાસે એક અજાણ્યો નંબરથી ફોન આવ્યો.
અજાણી અવાજ: "કાવ્યા... જો તું સાચે અવિનાશને ઓળખે છે... તો તારે એની પાસેથી દૂર જ રહેવું પડશે."
કાવ્યા (ઘબરાઈને): "તમે કોણ બોલો છો? અને આવું કેમ કહો છો?"
અજાણી અવાજ: "એ જે કહેશે તે સાચું નથી… એ જેમ દેખાય છે એવો નથી. એની ભૂતકાળની છાયા હજી એની સાથે ચાલે છે."
ફોન બંધ થઈ ગયો. કાવ્યા એ રાતે સરી ન શકી.
( – રહસ્યના તડકા સાથે ભાગ 1ની Climax)
કાવ્યાએ બીજા દિવસે અવિનાશને કાઉન્સિલિંગ રૂમ પાસે બોલાવ્યો.
કાવ્યા: "તમારું ભૂતકાળ શું છે અવિનાશ? કોણ હતું જે મને ફોન કર્યો હતો?"
અવિનાશ એક ક્ષણ માટે શાંતિથી જોઈ રહ્યો. પછી એક મિશ્રીલી આંધળી હસીને બોલ્યો:
અવિનાશ: "મારે તને એ બધું ક્યારેય નથી કહેવું હતું… પણ હવે લાગે છે કે જો ન કહું તો તું ખુદને ખોવી દેશે. તો સાંભળ… પાંચ વર્ષ
પહેલા મારી બહેન… એની હત્યા થઇ હતી. અને એના કેસમાં મુખ્ય આરોપી હતો… હું."
