ભાગ 6: "વિશ્વાસનો પરતાવ"
સવારના સુમસામ પળોમાં કાવ્યાની આંખ ખૂલી. પંખીઓનો કલરવ તેની બારી પાસે ભીનું સંગીત વગાડી રહ્યો હતો, પણ એની અંદર એક શાંતિનો ઊંડો અણસાર હતો — શાંતિ નહિ, એવું એક શૂન્ય જે તાજેતરના વાવાઝોડા પછી છવાઈ ગયું હોય એવું લાગતું.
અદિતિની ડાયરીનું છેલ્લું પાનું તે રાતે ફરી વાંચી ગયું હતું. તે પંક્તિઓ જેમ-જેમ ફરી પડતી ગઈ, તેમ-તેમ એક અવ્યક્ત ભરોસાનો હળવો પ્રકાશ તેના હૃદયમાં ઝળહળતો લાગ્યો:
"વિનુ... જો તું આ વાંચી રહ્યો છે, તો સમજજે કે મેં તને ક્યારેય દોષી નથી માન્યો."
અવિનાશ એક હત્યારો ન હતો. પણ વિશ્વાસ તો બસ શબ્દ નહીં રહ્યો હતો હવે... એ એક પગથિયો હતો — જેને વટાવવું પડતું હતું, તૂટી ગયેલા દિલ સાથે, ડગમગતા મન સાથે.
એ દિવસ થકી કાવ્યાની આંખોમાં સૌમ્ય માટે પ્રેમ નહોતો, માત્ર રહસ્ય હતું. એક કાળા પડદામાં લપેટાયેલી ભયાનક મૌનતા જે દિવસે-દિવસે ઘેરાતી જઈ રહી હતી.
કૉલેજમાં સૌમ્ય હવે ઓછો દેખાવા લાગ્યો હતો. કાવ્યા જાણતી હતી કે એ પાછળ કંઈક જરૂર કામ છે. એવી સ્થિતિમાં એક નવાં પાત્રનો પ્રવેશ થયો.
પાત્ર પ્રવેશ: આરવ મલિક
સાંજના લાલ શફાકમાં એક ગાડી કૉલેજની બહાર ઊભી રહી. ઊતર્યો – ઊંચા પુરુષની આકૃતિ, આંખોમાં આત્મવિશ્વાસ, હાથમાં ડાયરેક્ટરશિપનું પરમાણું અને અવાજમાં ભયાનક સ્થિરતા.
"હાય, હું આરવ. કાવ્યા ઓબેરોયને મળવું છે."
પ્રિન્સિપાલના રૂમમાં કાવ્યા બેસી હતી, જયાં એને જાણ કરવામાં આવી કે આરવ મલિક કોઈ સામાન્ય માણસ નહતો. એ હતો — અદિતિના કેસની શરૂઆતમાં રોકાયેલા રહસ્યમય ગુપ્તજાસૂસો પૈકીનો એક. અને હવે એ હકીકતના અધૂરા પાનાઓ ફરીથી ખોલવા આવ્યો હતો.
"મને ખાતરી છે કે તમારું પેઇન્ટિંગ... ‘ભૌન શંડ’... એ માત્ર સર્જન નહીં, સાક્ષી છે. એ પેઇન્ટિંગ માં રહેલા રંગો અને છટાઓ, અદિતિના અંતિમ દિવસોની લાગણીઓ વ્યક્ત કરે છે. એમાં એવી વિગતો છે કે જે કેસની ફાઈલમાં પણ નથી."
કાવ્યા – એક કલાકાર, જે પોતે જ પોતાને સમજતી નહોતી, હવે એ ગુનાહોના સાક્ષી તરીકે ઉભી હતી. એ એક કડી બની ગઈ હતી. સૌમ્ય, અવિનાશ અને અદિતિ વચ્ચેના ત્રિકોણના મધ્યમાં.
આ વાતચીત પછી કાવ્યા તેની રૂમમાં પાછી ગઈ. એ દરવાજો બંધ કરતાં જ અંદરથી કોઈએ કહ્યું:
"તારું પેઇન્ટિંગ એક દિવસ એ બધું કહી જશે જે તું બોલી નહીં શકી."
કાવ્યાનું હ્રદય ધબક્યું. સૌમ્ય ત્યાં હતો. જો કે એના અવાજમાં હવે કંઇક બદલી ગયું હતું. શાંતિ હતી, પણ તેમાં કોઇક ઉંચી કસોટીનું તણાવ છુપાયેલું હતું.
"તું અવિનાશના દરેક પગલાને સાચું માનવા લાગી છે, ને?"
કાવ્યાએ ચુપચાપ જોવાનું પસંદ કર્યું. એ જાણતી હતી કે હવે વાણી કરતા નજર વધુ કહી શકે છે.
સૌમ્ય આગળ આવ્યો:
"કાવ્યા... તું જાણે છે કે હું અદિતિ માટે શું હતો. પણ હવે એ મુદ્દો નહિ રહ્યો. હવે પ્રશ્ન છે — તું શાને પસંદ કરશે? એ જૂની હકીકતને કે નવી સત્યતાને?"
કાવ્યા ઊભી રહી. તેના સ્વરમાં એક નમ્ર દ્રઢતા હતી:
"હું કોઈને પસંદ નથી કરવા આવી... હું હવે સત્ય શોધવા આવી છું."
સૌમ્યએ આંખોમાં પણાક ઝમકાવ્યા અને ઘરમાંથી નીકળી ગયો.
---
તે જ રાતે આરવ અને અવિનાશ એક કેડી પર મળ્યા. જૂના કેસના કેટલાક દસ્તાવેજો, જૂની તસવીરો અને એક પાકીટ લઈને આરવ એ વાત શરૂ કરી:
"વિનુ... તને યાદ છે તારો બાળપણનો મિત્ર કેતન? એ હમણાં હિમાચલમાં ગુમ થયો છે. તારો અને એનો સંબંધ કેમ છે, એ પણ તપાસનો મુદ્દો છે."
અવિનાશ ભેજભરી આંખે બોલ્યો:
"કેતન... એ તો અદિતિનો પણ મિત્ર હતો. ત્રણે ભેગા મોટા થયા હતા. પણ પછી એક વાર કંઈક એવું થયું... અને એ આપણાથી દૂર થઈ ગયો."
આ વખતની તપાસ એ બતાવતી હતી કે એ ઘટના, જેના કારણે અદિતિ મરી ગઈ, એ પહેલા પણ એક વખત કંઈક વિચિત્ર થયું હતું — બાળકયના સંસ્મરણો જે દફન થઇ ગયેલા હતા, હવે ઊભા થઈ રહ્યાં હતાં.
સૂર્યાસ્તના રંગો સાથે કાવ્યા એ પેઇન્ટિંગ પુરું કર્યું – એક ત્રિકોણ, જેની મધ્યમાં છે આકાશથી પડતો એક પ્રકાશ. આ પેઇન્ટિંગનું નામ હતું – 'વિશ્વાસનો પરતાવ'.
આ કલાકૃતિને જોઈને આરવ, અવિનાશ અને સૌમ્ય – ત્રણે ખુદમાં અટવાયેલી એ લાગણીઓમાંથી બહાર આવવા લાગ્યા. હવે પ્રશ્ન વળે એ નહિ રહ્યો કે કોણ ગુનેગાર છે. સવાલ હતો, કોણ સાચા પ્રેમ માટે લાયક છે.
અદિતિની ડાયરીના છેલ્લાં બે પાનાં હવે ખુલ્લાં છે – એકમાં ઉલ્લેખ છે સૌમ્યના ગુસ્સાનું, બીજામાં અવિનાશના નિર્દોષ હૃદયનું. અને ત્રીજું પાનું કે જે કાવ્યા પોતાના મનમાં લખી રહી હતી – એક નવી શરૂઆત માટે.
કાવ્યાએ બંને પાસે જઈને એક વાક્ય કહ્યું:
"મારું પ્રેમ કોઈના પક્ષમાં નથી. હવે હું એ પક્ષે છું, જ્યાં પ્રેમ હોય... પણ શરત એ છે – એ પ્રેમ નિર્દોષ હોવો જોઈએ."
સૌમ્ય, એક વખત પણ જોઈને ફરી પાછો ન ફર્યો. એ ખામોશ ચાલતો ગયો, જાણે બધું સમજી ગયો હોય.
અવિનાશ, નમ આંખે બોલ્યો:
"હું તારી પાસે પાછો ન આવું એ માટે નહીં કે હું તારા લાયક નથી. પણ માટે કે તું હવે વિશ્વાસના ઊંડા દરિયામાં સ્ફટિક બની ગઈ છે. તારે હવે કોઈને સાબિત કરવું નથી."
કાવ્યા, ઝીલતી આંખે હસીને માત્ર એટલું બોલી:
"મારું જીવંત પેઇન્ટિંગ હવે શરૂ થશે. પ્રેમના રંગોથી નહીં, પણ સાચા વિશ્વાસના તવાયફથી."
---
(અંતિમ શબ્દો)
દૂર, એક દરિયો શાંત પડી રહ્યો છે. લહેરો હવે ગૂંગાટ નહિ કરે. એક જૂની તસવીર હવે પેલાની પાંજરમાં મુકાઈ ગઈ છે.
'અતૂટ બંધન' હવે તૂટી નથી રહ્યું. એ એક નવી રચના તરફ આગળ વધી રહ્યું છે.
(Cliffhanger – એક પત્ર કાવ્યા પાસે પહોંચે છે. મથાળું – "તમારા પિતાનું બીજું અસ્તિત્વ")
