तीन झुंजार सुना
श्रेय
मुखपृष्ठ चित्र सौ. शिल्पा पाचपोर
लेखनास सहाय्य डॉ. अनंत बिजवे
पात्र रचना
श्रीपती पाटील कुटुंब प्रमुख, प्रगतिशील शेतकरी
यमुनाबाई श्रीपतरावांची बायको
प्रताप श्रीपतरावांचा मोठा मुलगा
निशांत श्रीपतरावांचा मधला मुलगा
विशाल श्रीपतरावांचा धाकटा मुलगा
मेघना श्रीपतरावांची मुलगी
सरिता प्रतापची बायको.
वर्षा निशांतची प्रेयसी.
विदिशा वर्षांची मैत्रीण .
वासुदेवराव सुळे वर्षाचे वडील
विजयाबाई वर्षांची आई.
शिवाजीराव विदिशाचे वडील
वसुंधरा विदिशाची आई
भाग ४
भाग ३ वरून पुढे वाचा .................
“ही कोण, वर्षांची लहान बहीण का ?” श्रीपतरावांनी विदीशा कडे पाहून विचारलं.
“नाही. ही माझ्या मित्राची मुलगी. विदिशा पाटील. आमची घरं शेजारी शेजारीच आहेत. हिचे वडील MSEB मध्ये आहेत सध्या भंडाऱ्याला आहेत. ही, हिचा भाऊ आणि आई हे लोकं अमरावती ला राहतात. हिला शेती पाहायची खूप उत्सुकता होती म्हणून आमच्या बरोबर आली आहे.” वर्षाचे बाबा बोलले.
“मला असं वाटत सुळे साहेब, पोरांना आमची शेती, कारखाना आणि मळा पाहायला जाऊ द्याव. आणि आपण सविस्तर बोलून घेऊ. कसं म्हणता ?” – श्रीपतराव.
“बरोबर आहे. जा रे पोरांनो. बघून या सगळं.” – सुळे साहेब.
निशांत आणि वर्षा, विशाल आणि विदिशा अश्या जोड्या आपोआपच पडल्या आणि ते बाहेर पडले. गव्हाळ वर्णाची, टपोऱ्या डोळ्यांची आणि तरतरीत पण थोड्या अपऱ्या नाकाची विदिशा, विशालच्या एकदम काळजातच घुसली. त्याचं एकदम love at first sight म्हणतात तसंच झालं. त्याला काय बोलावं तेच सुचेना तो तिच्याकडे बघतच राहिला. विदीशाने त्याच्या डोळ्यासमोर चुटक्या वाजवल्या. विशाल भानावर आला.
“का.. काय झालं ?” विशालनी चांचरत विचारलं.
“मला काहीच झालं नाही तूच कुठे हरवला होता. आपल्याला शेतावर जायचं आहे ना ? मग चल दाखव ना, ते वर्षा आणि निशांत केंव्हाच जीप मध्ये जाऊन बसलेत. आपण चालत जायचं आहे का ?” विदिशा मिश्किलपणे म्हणाली.
“अरे नाही, नाही, चल.” – विशाल.
जीप मध्ये सगळे त्यांच्याकडे बघून हसत होते.
विशाल अवघडला. त्याची चोरी पकडली गेली होती. वरतून विदिशा पण मिष्कील हसत होती. विशालला लाजल्या सारखं झालं. तो गप्प बसला. पण विदिशाचा मिष्कील चेहरा डोळ्यात साठवून घेत होता. तिच्या नजरेने तो चांगलाच घायाळ झाला होता. शेतावर गेल्यावर दोन्ही जोड्या वेग वेगळ्या मार्गाने गेल्या. विशालला काही सुचतच नव्हतं. तो गप्पच होता. विदिशानीच कोंडी फोडली.
“हे इथे, काय लावलं आहे, त्याच्या बद्दल काही सांग न ?” – विदिशा.
“अं ? काय ?” – विशाल.
“मी विचारलं की इथे काय लावलं आहे ते जरा सांगशील का ?” – विदिशा.
“अं, हो सांगतो. काय सांगू ?” – विशाल भांबावून बोलला.
जवळच्या दगडावर विदिशा बसली. त्याला पण म्हणाली “बस तू पण.” विशाल तिच्या समोरच्या दगडावर बसला.
“तुला शेतीतलं काही माहीत नाहीये का ? तू काहीच बोलत नाहीयेस.” – विदिशा
आता विशालनी सगळं अवसान गोळा केलं आणि म्हणाला.
“नाही नाही, मला सगळं माहीत आहे. अग शेतकऱ्यांचा मुलगा आहे मी. रात्रंदिवस शेतात राबणारी माणसं आम्ही. माहीत नाही असं कसं म्हणतेस” विशालनी बाजू सावरण्याचा क्षीण प्रयत्न केला.
“मग बोलत का नाहीयेस ? असं म्हणून ती मिष्कील हसली.” विशाल पुन्हा एकदा वेडा झाला. तो तिच्याकडे बघतच राहिला. विदिशानी पुन्हा एकदा त्याच्या डोळ्यासमोर चुटक्या वाजवल्या. विशाल भानावर आला. प्रसन्न हसला.
“कुठे लक्ष आहे तुझं ?” – विदिशा
“अग तुझ्या सारख्या इतक्या सुंदर मुलीशी आणि ते ही इतक्या जवळून कधी बोलायचा प्रसंगच आला नाही. म्हणून जरा गोंधळल्यासारखं होतेय.” – विशाल.
“मग आता आपण इथे बसून, एकमेकांकडे बघत राहू आणि तुझं समाधान झालं, की मग शेत बघू. चालेल ?” दोघेही दगडावर बसले होते, आणि विदिशा गुढ्ग्या वर कोपर टेकवून, आणि गालावर हात ठेवून, मान तिरकी करून म्हणाली. डोळ्यात मिष्कील भाव होतेच.
तिचा आविर्भावच असा होता, की विशाल मंत्रमुग्ध होऊन एक टक तिच्या कडे बघतच राहिला. म्हणाला “चालेल.” – विशालला काय बोलावं तेच कळत नव्हतं.
“औँ ?” – विदिशा
आणि मग परिस्थितीचं भान येऊन दोघंही हसत सुटले. कोंडी फुटली होती.
मग मात्र विशालने बोलण्यात आघाडी घेतली. सर्व शेत, भाजीचा मळा आणि बाग सर्व दाखवलं मग तो तिला दाल मिल दाखवायला घेऊन गेला. तिथे निशांत आणि वर्षा भेटले. मग सर्व जण वापस घरी आले.
घरी आले तेंव्हा बोलणी आटोपली होती. खरं म्हणजे बोलणी as such काहीच नव्हतं. ती दोन मिनिटांतच आटोपली. नंतर गप्पा गोष्टीच रंगल्या होत्या. जेवणं झाल्यावर श्रीपतराव वर्षांच्या आई, वडिलांना घेऊन शेत दाखवायला गेलेत. बरोबर यमुनाबाई आणि प्रताप पण होता. मग पुन्हा एकदा विशाल आणि विदीशा आणि निशांत आणि वर्षा अश्या जोड्या लागल्या. विदीशाला पण विशाल आवडला होता आणि ती पण त्याच्या बरोबर गप्पात रंगून गेली होती. आपण या आधी का भेटलो नाही, याची खंत दोघांनीही चार चारदा बोलून दाखवली. एकाच भेटीत दोघांनाही जाणवलं की आपला जोडीदार हाच. झालं, मग काय ?
“आता पुन्हा केंव्हा भेटशील ?” – विशाल.
“मी कशी मोर्षीला येणार ? तुलाच काही तरी कारण सांगून अमरावतीला यावं लागेल.” विदिशांनी आपली असमर्थता जाहीर केली.
“खरंय तुझं म्हणण पण आता शेतीच्या ट्रेनिंगला सुरवात झाली आहे त्यामुळे उगाच फालतू कारण सांगून येता येणार नाही. पूर्वीच ठीक होतं मी केव्हाही अमरावती ला जाणं येणं करायचो. पण आता ते शक्य होईल अस वाटत नाही.” – विशाल.
“मग आता ? आपण कसं भेटणार ?” – विदिशा.
“एखाद्या रविवारी सिनेमा किंवा असच काहीतरी सांगून येईन. इतर वेळी आपले फोन आहेतच.” – विशाल.
“ए बाबा, सारखा सारखा फोन करू नकोस. आईला संशय येईल.” – विदिशांनी आपली अडचण सांगितली.
“अग असं कसं ? दिवसातून एकदा तरी बोल.” विशाल जरा तक्रारीच्या सुरात बोलला.
“ओके. रात्री. पण वेळ पाहून मीच फोन करत जाईन.” – विदिशा.
“नको तू कशाला बिल भरतेस ? तू मिस कॉल देत जा. मग मी कॉल करेन.” विशाल.
“ओके ठरलं तर मग.” – विदिशा.
“ओके. डन.” – विशाल.
वर्षांचे आई वडील अतिशय आनंदात होते. तालेवार लोकांबरोबर सोयरीक जुळली होती. घरी आल्यावर, त्यांचे मित्र वाटच पहात होते. मग त्यांच्याशी बोलता बोलता आणि पाटलांच्या कडे एकंदरीत काय, काय घडलं, त्याचं वर्णन करता, करता केंव्हा रात्रीचा एक वाजला ते कळलंच नाही. एकंदरीत सुळे कुटुंबीय खुश होते.
दुसऱ्या दिवशी विजया बाईंनी म्हणजे वर्षांच्या आईनी वर्षाला हलकेच विचारलं.
“विदिशाचं काय चाललं होतं ग ?”
“त्या विशाल ला विदिशाची भुरळ पडली बहुधा. चालू होतं त्याचं आणि विदिशाचं तोता मैना. विदिशाला पण आवडलेला दिसतोय तो.” – वर्षा हसतच म्हणाली.
“असं आहे होय! तरी मला जरा शंका आलीच होती. चालू द्या. जर जमलं तर तुला पण सोबत होईल. एकदम परकं परकं वाटणार नाही.” – विजायाबाई.
“अग आई आत्ताशी कुठे सुरवात आहे. बघूया गोष्टी काय वळण घेतात ते.” – वर्षा.
“काय ग तो विशाल बरा आहे ना ?” – विजयाबाई.
“हो हो, अग इंजिनियर झाला आहे. स्मार्ट आहे. सुस्वभावी आहे आणि त्यांच्या घरात कोणीही व्यसनी नाहीये. तू चिंता करूच नको या बाबतीत. काही तिरपागड असेल तर मला कळेलच की. मी निशांत शी बोलीन या बाबतीत. पण आता नको. काय प्रोग्रेस होतोय ते बघून, मग बोलीन.” – वर्षा
“ठीक आहे. तू म्हणते आहेस ते बरोबरच आहे. तशी विदिशा कोणालाही चटकन आवडावी अशीच आहे म्हणा.” विजायाबाई.
काकू आत आल्याने तो विषय तिथेच थांबला.
त्यानंतर, विशाल खूपच अस्वस्थ होता. दोन दिवस झालेत आणि विदिशाचा फोन लागतच नव्हता. तसं ती म्हणाली होती की तीच कॉल करेल पण ते ही नाही. चीड चीड वाढली होती. कामात पण लक्ष लागत नव्हतं. बाबांनी एक दोनदा झापलं पण, की कामात लक्ष दे म्हणून. संध्याकाळी चहाच्या टेबल वर सरितानी शेवटी विचारलच-
“विशाल भाऊजी काय बिनसलं आहे तुमचं ? गेले दोन दिवस पाहते आहे की कशातच लक्ष नाहीये तुमचं. काय झालं आहे ? बाबा रागावले का ?”
“नाही असं काहीही नाहीये. तू नको यात लक्ष घालू. आधीच इतके जण आहेत त्यात आणखी तुझी भर नको.” – विशाल.
“अहो असं काय करता ? सहज चौकशी केली, त्यात काय एवढं. तसा मी अंदाज लावू शकते म्हणा, पण म्हंटलं की तुमच्याकडूनच ऐकावं.” – सरिता.
विशाल चपापला. काय कळलं असेल वहिनीला, म्हणून ती अंदाज लावते आहे, त्याला काही कळेना.
“काय वाटतं तुला वहिनी ? काही कोणी रागावले नाहीये.” – विशाल.
“भाऊजी, एक गंमत सांगते. आमच्याकडे एक मांजर पाळली होती.” – सरिता.
“मग ?” – विशाल.
“तीनं नं, दूध पितांना डोळे मिटून घ्यायची.” – सरिता.
“काय म्हणायचं काय आहे तुला वहिनी ?” – विशाल.
“काही नाही, समझने वाले को इशारा काफी होता हैं.” – सरिता.
क्रमश:..
दिलीप भिडे पुणे
मो :9284623729
dilipbhide@yahoo.com
धन्यवाद.
