धवलला कळून चुकल होत , हा दरवाजा त्या हैवानाना रोकत आहे !
आपण सद्या सुखरुप आहोत -पण पुढे काय ? ईथून बाहेर पडण्याच मार्ग शोधायल तर हव ना !
तो दरवाजा तुटल तर , ती सर्व आत येतील आणी मग शरीर बाबूसारख - बिन रक्ताच , काठीसारख होऊन जाईल.
बाहेर कोणी दिसत का , जो कोणी दिसेल त्याला आवाज देऊन मदत मागू ! ह्या हेतून धवल हॉलमध्ये असलेल्या - पंधरा पावलांवर समोरच्या काचेच्या खिडकीपाशी आला...
खिडकी बंद होती , तिची झाप अनलॉक करुन , त्याने सर्रकन उघड़ली- व एक कटाक्ष खाली सोसायटी ग्राऊंड वर टाकला , सर्व दिशेना जशीच्या तशीच सामसूम होती.
पण तेवढ्यात सोसायटीच्या मेन गेटसमोर एक स्कुटी येऊन उभी राहिली , धवलने डोळे बारीक करुन त्या स्कुटीकडे पाहिल..
तसे त्याच्या तोंडून त्या व्यक्तिच नाव निघाल..
" ईशा..!" होय सोसायटी मेन गेटवर ईशाची स्कुटी उभी होती !
तिला पाहताच धवलला सुटकेचा एक दूवा दिसला.!
त्याने तिला आवाज देण्यासाठी शरीरात उर्जासाठवली.. व मोठ्याने तिच नाव घेत ओरडला..
रिपीट सीन
तिला पाहताच धवलला सुटकेची एक भावना जाणवली.!
व त्याने तिला आवाज देण्यासाठी शरीरात होती नाही तेवढी उर्जासाठवली.. व मोठ्याने तिच नाव घेत ओरडणार..
तोच मागचा खोलिचा दरवाजा धाडकन तुटला , जामिन दोस्त झाला..-
धवलने पोटात गोळा आल्यागत झटकन मागे
वळून पाहिल..
उघड्या चौकटीतून ती निशाचार , थव्या - थव्याने धावत आत घुसली, धवलच्या दिशेनेच येऊ लागली.
धवलने त्याक्षणालाही मदतीच्या उद्देश्याने
खिडकीकडे पाहिल..व मोठ्याने ओरडत ईशाला आवाज दिला..
" ईssssssशssss !" शेवटच्या श ह्या शब्दावर त्याच्या तोंडावर एक प्रेताड हाताची, धार धार नखांची मुठ येऊन आदळली..
ज्या हाताने धवलच तोंड़ दाबून धरल- व सर्रकन त्याला फरफटत खिडकीतून दूर घेऊन निघुन गेल..
उंम..उंम..उंम.. ' धवलच्या घशातून आवाज नाही , फक्त उसासे बाहेर पडत होते..
कारण त्याच्या तोंडावर निशाचर सोहम - जो की धवलचा मोठा भाऊ होता , त्याने धवलच तोंड आपल्या हाताने दाबून धरल होत.
धवलच्या मागे त्याचा भाऊ - सोहम होता ज्याने त्याच तोंड दाबल होत, व डाव्या बाजुला वहिनी अर्पिता, आई - सुलक्षणाबाई , आणी उजव्या बाजुला बहिण रेखा उभी होती.
ती साडेचार फुट उंचीची रेखा , हवरटल्यासारखी दातांवरुन जिभ फिरवफ धवलकडेच पाहत होती.
ह्या सर्वाँपासून पुढे खिडकीजवळ, धवलचे निशाचारी पिता रामोनाथराव उभे होते.
त्यांच्या चेह-यावर कमालीच आनंद झळकत होता - कारण त्यांच्या नजरेला खाली गार्डनमध्ये उभी ईशा दिसत होती.
" वा, ..वा .. माझ्या महामहिम वा, काय खेळी आहे तुमची , हिहिहिहिहिही- बघ धवल बघ , तुझी ईशा , तुझी ईशा वर येतीये , हिहिहिहि त्या बिचारीला हे ठावूक सुद्धा नसेल , की ईथे तिचा मृत्यु तिची वाट पाहत आहे हिहिहिही! "
" म्हंणजे पिता !" रेखा बोलू लागली." आताच ह्या धवलचा आणी ईशाचा काटा काढ़ायचा का ?" तिच्या शब्दात- तिच्या प्रश्नात एक आसुरी आनंद लपला होता.
रक्तासाठी हवरटलेली लालसा होती.
" नक्कीच- नक्कीच ,माझ्या प्रिये, आज तुझी ईतक्या वर्षाची इच्छा तू पुर्णच करुन टाक- ह्या धवलच्या रक्ताचा घोट आधी तूच घे बस्स !"
रामोनाथरावांच्या वाक्यावर रेखा येड्यासारकबी जागेवर उड्या मारत , दोन्ही हातांच्या टाळ्या पिटू लागली.
न जाने त्या ध्यानाला , ह्या आसुरी कार्यात कसली मजा मिळायची कोणास ठावूक?
" उम ऊम ऊम ऊम..!"
धवल पून्हा बोलण्याचा प्रयत्न करु लागला.
" सोहम नीट तोंड बंद कर त्या बक-याच ,
नाहीतर त्याच्या मागे मागे आलेली शेळी ,सावध होऊन पळून जायची !"
रामोनाथरावांच्या वाक्यावर - सोहम ने होकारार्थी मान हळवली.
आपल्या बलदंड बाहूच्या पंज्याची पकड अजुनच घट्ट केली.
रामोनाथरावांनी दरवाज्याकडे पाहिल- दरवाजा तूटून खाली पडला होता - त्याच दरवाज्याकडे पाहत , रामोनाथरावांनी डोळे बंद केले - तोंडातून मायावी मंत्राचा उच्चार सुरु केला..
मग ओठांची हालचाल थांबवून झपकन डोळ्यांच्या पापण्या उघड़ल्या , मंत्रांच्या शक्तिसहित डोळ्यांच्या कडांचा रंग बदल्ला -निळसर कचकड्यासारखा झाला , आणी त्या निळसर कचकड्यातल्या बाहुलीचा काळ्या ठिपकेचा रंग रक्ताच्या थेंबासारखा लालसर होता.
रामोनाथरावांनी डोळ्यांचा आकार मोठा केला - डोळे वटारुन ते त्या निर्जीव तुटलेल्या दरवाज्याच्या फळीकडे पाहू लागले , तोच त्या निर्जीव फळीला हादरा बसला ,
ती फळी भूकंप आल्यासारखी जागेवर थरथर करत हादरु लागली-
श्वास कोंडलेल्या रोग्याप्रमाणे आचके देऊ लागली-
व पुढच्याक्षणाला तो दरवाजा बिन आधाराने
नैसर्गिक नियमांना मोडत , खाडकन जमिनीवरुन उठला जात जागेवर सरळ उभा राहिला , मग धाडकन चौकटीवर आपटला -
आजुबाजुला उडालेले जे काही नट ,खिळे,बिजाग-या होत्या - ते लवचिंबकसारखे दरवाज्याच्या दिशेने उडून आले - ज्या ज्या खणात फिट होते- पुन्हा तिथेच बसले..
फक्त अर्ध्यासेकंदातच तुटलेला दरवाजा बसून झाला होता.
धवल अचंबित,नवळ,आविश्वसनिय, आश्चर्यकारक नजरेने हे दृष्य पाहत होता.
नक्की डोळ्यांसमोर आता जे काय घडल ते खर होत का ? हे मन मानू पाहत नव्हत ! पण खरच हे सत्य घडल होत.
काहीक्षण अवतीभवतीत कमालीची शांतता पसरली, सर्वजन ईशाच्या येण्याची वाट पाहत होते.
तोच त्या गडद शांततेत..
' टंग ' असा घंटा वाजल्याचा आवाज झाला.
" ती आली , ती आली..!" रेखा उत्साहाने म्हंटली .
तीचा आनंद गगनात मावेनासा झाला होता.
तोच बंद दरवाज्याजवर धप - धप असा धाप पडल्याचा आवाज झाला.
" जा रेखा , जा घेऊन ये तिला जा हिहिहिहिही !"
रामोनाथराव म्हंटले.
त्यांचा जबडा वासला - त्यातून ते सुळ्यासारखे दात बाहेर आले.
" आज तो दावत होगी, दावत ..!"
रामोनाथरावांचा हळकासा आवाज.
रेखा दरवाज्याजवळ आली - मग तीने आपले दोन्ही दात प्रथम आत लपवले - पण ओठांवर त्यांचा उभार दिसत होता.. - रेखाने हात वाढवत
दरवाजा उघड़ला..!
तसे तिला आपल्या समोर ईशा दिसली- पन तिच्यासोबतच आणखी एक आकृती होती , त्या आकृतीने आपल्या अंगावर चारहीबाजुंनी चादर गुंडाळली होती - व चेहरा सुद्धा चादरेनेच झाकला होता.
" रेखा ? तू ? तुम्ही तर गावाला गेला होतात ना ? आणी हे काय घातलं आहे ,कुठे फेंन्सी ड्रेस पार्टी होती का ?" ईशा जरा हसत म्हंणाली.
तोच रेखाने हो करत मान हळवली व म्हंणाली.
" हो ना , हे बघ दात पण लावलेत!"
ह्या..करत रेखाने जबडा विचकला - आत दडलेले दात झटकन बाहेर आले..!
जे पाहून ईशा घाबरली- दोन पावळ मागे सरली तोच रेखाने आपला धारधार नख्यांचा हात वाढवून - ईशाचा हात पकडला..
झटकन तिला खोलीत खेचल, व आपल्यामागे दरवाजा लावून घेतला.
" रेखा - रेखा ? काय करतेस हे सोड माझा हात !" ईशा कळवलून म्हंटली .
तिच्या हाताला रेखाची धारधार नख टोचत होती.
त्या टोचणा-या नखांमधून चामडी फाटली जात , थेंब थेंब रक्त फरशीवर पडल जात होत.
एक एक करत सर्व निशाचारी परिवारीक सदस्य अंधारातून बाहेर आला.- ईशाकडे पाहून सर्वजण दात काढत मोठमोठ्याने हसू लागले..
धवलमात्र मळूल चेह-याने ईशाकडेच पाहत होता. आपल्यामुळे ईशाचेही प्राण संकटात सापडले ही गोष्ट त्याला फार सळत होती.
"आई एम सॉरी ईशा , माझ्यामुळे तू सुद्धा संकटात सापडलीस. ! मला माफ कर , मला सुद्धा माहिती नव्हत , की माझा परिवार माझा नाहीच आहे..! उलट ही सर्व तर उठती जागती हैवान आहेत! आणी ह्या जन्मी नाही पन पुढच्या जन्मी तू नक्कीच माझी होशील! ." धवलने अस म्हंणतच खाली मान घातली -
तोच ईशा म्हंणाली.
" नाही धवल - तू स्वत:ला दोष देऊ नकोस !
आणी हो पुढच्या जन्माच माहिती नाही, पन ह्या जन्मीच तुझी आणी माझी दोर नक्की बांधली जाईल, कारण मी ईथे काही खाली हात आली नाहीये..!" -
ईशाने मंद स्मितहास्य करत बंद दरवाज्याकडे पाहिल..
त्या निशाचारांच्या नजरा सुद्धा बंद दरवाज्याकडे वळाल्या..
तस ईशाने हाक दिली...
" या तुम्ही....!"
होकार मिळताच.
खाडकन दरवाजा उघड़ला , धाड आवाज करत भिंतीवर आदळला.
त्या उघड्या दरवाज्यात - अंगावर चादर लपेटुन तिच आकृती उभी होती.
" ह ह ह ह ह ह ! हा भिकारी ? हा भिकारी काय करणारे आमच ? हं? ह्याला तर मी सोडून दिल होत ! म्हंटल खायचे वांदे असतील?." रेखा उद्धट स्वरात म्हंटली.
तिच्या वाक्याला दुजोरा न देता - ती आकृती दरवाज्यातून चालत आत आली-
" ए भिका-या जातोस का आता ? की देऊ एक ठेवून ?'" ह्यावेळेस सोहम म्हंटला.
तस ती आकृती वळाली -चालत दरवाज्याच्या
दिशेने गेली -
त्या पिशाच्छांना वाटल की तो म्हातारा घाबरला .
त्याच्या ह्या पळताभुई थोडीवर ती पाचही जण वेड्यासारखी हसू लागली..
तोंडातून विचीत्र आवाज काढु लागली.
पण तोच कडी लावल्याचा आवाज झाला - सर्वाँच्या चेह-यावरच हसू ओसरल, नजरा - दरवाज्याच्या दिशेने वळाल्या - ती आकृती बाहेर गेली नव्हती, तीने दरवाजा लावून घेतला होता.
जे पाहून सोहमचा अहंकार डिवचला.
" ए म्हाता-या थेरड्या ! थांब तुझे दिवस भरवतो !" अस म्हंणतच ! सोहमने धवलला सोडून
त्या म्हाता-याच्या दिशेने धाव घेतली.
" म्हाता -या !" हवेत हात हळवत , जबड्यातून पिशाच्छी दात बाहेर काढत सोहम त्या आकृतीपाशी पोहचला , तोच त्या आकृतीने आपल्या चादरीतून -
उजवा हात बाहेर काढला..
त्या हातात एक रुद्राक्षांचा कडा होता - त्या कड्यामध्ये एकूण पाच रुद्राक्ष होते.
निशाचारी सोहम धावत पुढे आला आणी त्या आकृतीने आपला रुद्राक्ष कडा असलेला हात - पुढून वेगान धावत येणा-या निशाचारी सोहमच्या छातीवर अलगद ठेवला , तसे त्याचक्षणी हातात असलेल्या कड्यातले पाचही रुद्राक्ष - काळ्या झालेल्या विस्तवाला फुंकर मारुन पुन्हा निखा-याच रुप मिळाव तसे झटकन, सेकंदाच्या काट्यागणिक, कार्यरत होत..
विस्तवासारखे चमकून उठले - व चिखलात पाय रुतावा तसा , चबक असा चिपचिपीत आवाज होत,
तो रुद्राक्षकड्यांचा हात त्या निशाचारी सोहमची छाती फाडत - पुढून मागे जात थेट बाहेर आला - सोहमच्या छाताडाला मोठ होल पडल होत , आणी त्या होलमध्ये आत धडधडणार काळ ह्दय , त्या आकृतीच्या पाचही बोटांच्या पंज्यात पकडलेल होते..-
जे की त्या आकृतीने क्षणात पिठासारख कुस्करल - व ते धडधडत ह्दय कुस्कारताच -
सोहमच्या तोंडातून काळ्याशार रक्ताची लाळ बाहेर पडली व क्षणार्धात त्याच सर्वशरीर काळ्या राखेत बदल्ल- मग फुटल - जमिनीवर त्याच्या देहच्या काळ्या राखेच ढिग साचल होत..
" बंधू...बंधू...!" रेखाचा आवाज.
" नाथ..!" अर्पिताचा आवाज आला.
" पुत्रा..पुत्रा..!" सुलक्षणाबाईंचा आवाज आला.
त्या सर्व निशाचारी परिवाराचा संताप वर उफाळून आला होता.
धवल - ईशा दोघेही मात्र हसून आनंदीत होत हा चमत्कार पाहत होते.
ती सर्व निशाचार चवताळून उठली- तोंडातले पिशाच्छी दात दाखवत , त्या आकृतीला घाबरवू लागली- पन ती आकृती मात्र न घाबरता ताठ उभी होती
अर्पिता ,सुलक्षणाबाई -रेखा तिघिही निशाचारी स्त्रीया बदल्याच्या भावनेने एकत्र येऊन झुंड करुन उभ्या राहिल्या.
" सोडू नका हरामखोराला , जा मारुन टाका.. जा!" मागून धवलच्या निशाचारी पित्याने हुकूम सोडला...
तसे त्या तिघि जणी त्या आकृतीच्या दिशेने धावल्या तोच - त्या आक्रुतीने हातातला रुद्राक्षकडा काढला , व भिंगरीसारखा हवेत फेकला - गर्रगर्र आवाज करत त्या रुद्राक्षाने हवेत आग्निचक्राच रुप घेतल..
काहीवेळ हवेतून वेडेवाकडे वळण घेत तो कडा खाली आला - त्या तिन्ही निशाचारी स्त्रीयांच्या छातीतून , पोटातून- सप, सप करत आरपार होत पुन्हा त्या आकृतीच्याच हातात आला..
व पुढच्याक्षणाला त्या तिन्ही निशाचारी स्त्रीयांचे शरीर राखेत रुपांतरीत होत -अंत पावळ..!
त्यांच सुद्धा सोहमप्रमाणे जमिनीवर राखेच डोंगर साचल होत.
" ए ? कोण आहेस तू ? का आमच्या वाईटावर उठलायेस ?"रामोनाथराव खेकसला.
त्या आकृतीची नजर धवलच्या निशाचारी बापावर रामोनाथरावांवर पडली.
" मी कोण आहे ?" अस म्हंणतच त्या आकृतीने अंगावरची चादर दूर फेकली..
तस त्या आकृतीच रुप समोर आल- उंचीने पाच फुट , अंगावरएक फिकट भगव्या रंगाच्या फुल बाह्यांचा कृर्ता,खाली शिवलेली सफेंद पेंट होती.
बारीकसे चार इंचाच कपाळ, डोक्यावर काळे केस- ज्यांच डाव्या बाजुला भांग पडला होता. टोकदार नाक आणि खालच्या ओठांवर एक मंद स्मित हास्य तरळत होत ..
आणी ह्यांच नाव आहे समर्थ कृणाल , जे ह्या कलियुगात भुतांचा नाश करायचे , आपण त्यांना एक घोस्टबस्टर्स समजूयात.
रामोनाथरावांनी समर्थ कृनाल यांच्याकडे पाहिल-
तसे त्या निशाचारी हैवानाला समर्थांच्या चेह-यावर एक दैवी तेज दिसल..
जे पाहून निशाचार रामोनाथ पून्हा म्हंणाले.
" दैवी तेज विरहीत चेहरा ? कोण आहेस तू! सांग कोण आहेस, काय नाव आहे तुझ ?" आवाजात जराशी भीती होती.
" मी आहे समर्थ कृणाल! ह्या कलियुगात जिथे तुझ्यासारख्या पापी , नीच हैवानांच बस्तान आहे , तिथे ह्या पापभीरु - मानवी लोकांच्या मदतीसाठी त्या ईश्वराने मनाला नेमल आहे.! "
" हो अच्छा ! म्हंणजे तू मला रोखायला आला आहेस तर ? मग ठिक आहे , मी सुद्धा माझ्या परिवाराच्या मरणाचा बदला घेऊन , तुझ्यासहित ह्या दोघांचही म्हढ पाडेल..!" रामोनाथरावांनी रागातच धवल व ईशाकडे पाहत जबडा विचकला..
व त्यांच्या डोळ्यांतल्या कवड्या आसुरी चमकेने
चकाकल्या , ज्या पाहून ईशा धवल भीतीपोटी दोन पावलं मागे सरली.
समर्थ व निशाचारी रामोनाथ दोघांनीही एकमेकांवर आघात करायला सुरुवात केली.
समर्थांनी आपल्या उजव्या हाताचा एक बुक्का निशाचारी रामोनाथरावांच्या जबड्यावर बसवला - वार ईतका शक्तिशाली होता , की रामोनाथरावांच तोंड वाकड झाल , त्यातून काळ्याशार रक्ताची धार बाहेर पडली जात ते थेट जमिनीवर कोसळले..
जमिनीवर कोसळताच त्यांनी नेत्रशक्तीचा वापर करण्याच्या हेतूने समर्थांकडे पाहिल.. !
त्या विस्फारलेल्या वटारलेल्या नजरेच्या बुभळांच्या कडा पुन्हा निळ्याशार रंगाने - कचकड्यात बदलल्या.- व डोळ्यांच्या ठिपक्यांमध्ये, बाहुल्यांमध्ये - हिरवट रंगाचा घातकी शक्तिप्रवाह साठू लागला..
' सूss..!" स्पेसशिप साउंडप्रमाणे आवाज होत - ती हिरवट रंगाची शक्तिकिरणे समर्थांवर आघात
करण्यासाठी पोहचली, व वेगाने त्यांच्या छातीवर
आदळली..!
त्या किरणांच्या शक्तिने समर्थ थेट चार फुट मागे
जाऊन भिंतीवर आदळले..
" सस्स आह्ह्ह..!" समर्थांच्या पाठीला मार बसला होता.. त्यातच ते विव्हळले..
हिच संधी साधून निशाचार रामोनाथ जागेवरुन उठला..- त्याने आपला मोर्चा धवल ईशाकडे वळवला.
" सटवे मेले , तुझ्या..! तुझ्या मुळे माझ्या परिवाराचा अंत झाला , आता मी बदला घेणार - तुमच्या दोघांच्या रक्त थेंबाने माझ राग शांत करीन ..मी!"
ह्याय्या... अस म्हंणतच रामोनाथरावांनी जबडा विचकला ... निशाचार राम्याने त्या दोघांच्याही दिशेने त्यांना मृत्यूच डंख मारण्यासाठी धाव घेतली..
रामोनाथरावांच्या रुपातल्या सैतानात त्या दोघांनाही आपला क्रूर मृत्यू दिसला , दोघांनिही एकमेकांना मिठी मारुन डोळे बंद केले..
रामोनाथ त्या दोघांपासून फक्त पाच पावळांवर येऊन ठेपले होते - तोच त्यांच्या सर्वशरीराला एक हादरा बसला - जस की काहीतरी त्यांच्या देहातून आर-पार झाल असाव?
रामोनाथरावांच्या डोळ्यांतील हिरवट छटा झटकन नाहीशी झाली - जबड्यातले दात हळूच आत घुसले -
व चेह-यावर एक वेदना पसरली, त्याच वेदनेत त्यांनी हळुच खाली पाहिल..
त्यांच्या छाताडाला एक गोलसर होल पडला होता - त्या होलमधून धडधडत काळ ह्दय व मागची भिंतीपाशी पाठ टेकून खाली बसलेली, उंचावलेला हात समोर धरलेली समर्थांची आकृती दिसत होती...-
तोच रामोनाथरावांच्या कानांना सप - सप असा वेगान हेलिकॉप्टरची धार धार पात फिरल्यासारखा आवाज ऐकू आला , आणी नजर आता हळूच समोर वळाली..
तसे त्यांना आपल्यापासून चार फुट उंच जरा पुढे तो रुद्राक्ष कडा भिंगतांना दिसला , आणी पुढे काय घडणार होत ? ह्याची निशाचार रामोनाथरावांना कल्पना आलीच होती..
समर्थांनी पुढे केलेला हात - त्या हाताची जाणिव त्यांना झाली!
व पुढच्याक्षणाला वर हवेत भिंगणारा कडा आला तसाच मागे फिरला - थेट वेगान त्या रुद्राक्ष कड्यांच्या तप्त झालेल्या रूद्राक्षांनीत्या काळ ह्दयाचा चुराडा केला..
व गोल गोल भिंगत मागे जात तो रुद्राक्षाकडा समर्थांच्या पंज्यात आला.
रामोनाथरावांच सर्व शरीर तपकीरी रंगाने चकाकून - उठल , ईतक की ईशा - धवल दोघांच्याही बंद डोळ्यांआड सुर्यासारखा प्रखर तेज पसरला..
एक फटाका फुटल्यासारखा आवाज झाला -निशाचार रामोनाथरावांच सर्व शरीर काळ्या चमचमत्या धुळीकणांच्या राखेत रुपांतरी झाल..
" घनआत्मशोषक प्रगटम..!"
समर्थांच्या मंत्रासरशी त्यांच्या हाताच्या तळव्यावर घनकाराचा क्यूब अवतरला , त्या क्यूबमधून निळसर रंगाचा प्रकाश झोत बाहेर पडत होता.
ती हवेत भिरभिरणारी काळी चमचमती धूलीकण वेगान वाकडीतिकडी भिंगत घनआत्मशोषकाच्या दिशेने येत त्यात सामावली..
समर्थांनी निशाचारी रामोनाथरावांना घनआत्मशोषकात कैद केल होत.
समर्थ जागेवरुन उठले - धवल ईशा दोघांपाशी चालत आले -
"तुम्ही ठिक आहात मुलांनो?"
" होय समर्थ , आम्ही ठिक आहोत !" ईशा हसत म्हंणाली.
" धन्यवाद समर्थ ! आज तुमच्या मुळे माझे आणी माझ्या ईशाचे प्राण वाचले ..!"
धवलने समर्थांना दोन्ही हात जोडले.
" धन्यवाद मला नाही धवल ह्या ईशाला म्हंण जर तिने अगदी वेळेवर मला ह्या निशाचारांची माहीती दिली नसती , मला बोलावल नसत तर मी तुझी मदत करुच शकलो नसतो !" मग समर्थ जरा थांबून पुढे म्हंणाले.
" चला माझी निघण्याची वेळ झाली !मला अजुन बरीच काम आहेत.!" समर्थांनी अस म्हंणतच त्या दोघांकडे स्मितहास्यासहित पाहिल व उघड्या दरवाज्यातून चालत निघुन गेले..
ह्या भागाचा आंतिम क्षण :
धवल ईशाकडे आश्चर्यकारक नजरेने पाहत होता .
त्याला अस आपल्याकडे डोळे वटारुन पाहत असलेल पाहून ती म्हंणाली.
" काय झालं ? अस का पाहतोयस ?"
" ईशा हे फारच आश्चर्यकारक आहे , की तुला माझ्या सोबत हे सर्व घडत आहे, मी संकटात आहे हे कस कळाल ? कारण मी तुला काहीच सांगितल नाही , आणी सांगणार होतोच पण माझा फोन तर , बागेतच कोठेतरी पडला , मग तुला कस कळल की ?"
" अरे हो हो किती प्रश्ण करतोस - सांगते सांगते ऐक ! हे बघ जस की तू म्हंणालास की तुझा फोन बागेत पडला बरोबर ! " धवलने फक्त हो करत मान हळवली ." धवल तुला आठवत मी तुला व्हिडीओ कॉल केला होता ! आणी मला वाटत जेव्हा तू धावत असतांना खिशात फोन ठेवायला गेलास- तेव्हा तो स्लिप होऊन खाली पडला आणी तेव्हाच गवतावर फोन पडताच फोनवर आलेला व्हिडिओ कॉलचा रिसिव्हर नक्कीच कसतरी टच होत उचल्ला गेला अशणार ! कारण जेव्हा फोन उचल्ला गेला तेव्हा मला स्क्रीनवर तुझी ही निशाचारी फैमीलि ह्या अश्या भीतिदायक अवतारात दिसली, आणी मग माझ्या बाबांच्या ओळखीत हे समर्थ होते - मी लागलीच त्यांना कॉल करुन ह्या सर्वाची माहिती दिली तसे पुढे आता जे काही घडलं ते तू पाहतच आहेस..!"
ईशाने न थांबता आपल वाक्य पुर्ण केल , व एक मोठा श्वास घेऊन तोच तोंडावाटे बाहेर सोडला..
धवलने दोन्ही हात जोडले वर पाहिल..व पुन्हा समर्थांचे आभार मानत म्हंटला.
" थँक्यू समर्थ , जो पर्यंत तुम्ही आहात तो पर्यंत कोणतीच वाईट शक्ति आमच काहीच वाकड करु शकत नाही!"
समाप्त :
