નિતુ : ૧૧૫ (મુલાકાત)
વિદ્યા એ દરેક સામે જોતા બોલી, "તમે લોકો જઈ શકો છો." એ બાજુમાં રહેલી એક ખાલી ખુરશી પર બેસી ગઈ. એના હાવભાવ ઈશારો કરી રહ્યા હતા, કે અત્યારે એના વિચારો સુન્ન થઈ ગયા છે. ઓફિસ ધીમે ધીમે ખાલી થઈ ગઈ. નિતુ, કરુણા, હરેશ અને નિકુંજ સિવાય બધા જ જતા રહેલા. આજે જે કંઈ દ્રશ્ય સર્જાયું એ દરેક સ્ટાફ માટે ચર્ચાનો વિષય બની ગયો.
બહાર કમ્પાઉન્ડમાં આવી પોતાની કારના હુડ પર બેગ પછાડતા ઊંડા વિચારમાંથી ભાર્ગવ કહેવા લાગ્યો, "આ સાલુ થઈ શું રહ્યું છે?"
તેની સાથે અનુરાધા એન્ડ ગ્રુપ હતું. "એ જ તો સમજ ના પડી." અશોકે કહ્યું.
અનુરાધા બોલી, "સાચે જ. આ બધું શું થયું એ જ ના સમજાયું! નિકુંજે મેડમ સામે કમ્પ્લેઈન કરેલી અને એનું મોઢું બંધ કરાવવા મેડમે કેટલું બધું કર્યું હતું. એ ક્યાં છે? શું કરે છે? એની કોઈને જાણ જ નહોતી."
તો અશોક બોલ્યો, "રાઈટ અનુરાધા. જ્યાં સુધી આપણને બધાને ખબર હતી ત્યાં સુધી તો નિકુંજ વિશે કોઈને જાણકારી નહોતી. એણે તો મેડમનો તિરસ્કાર કરેલો. તો પછી આ ભરત મિલાપ કેમ થઈ રહ્યું છે?"
ભાર્ગવે કહ્યું, "તમે મેડમનું મોઢું જોયું? બહાર આવ્યા ત્યારે વાટકી જેવું હતું. સામે નિતુ આવી એટલે ખુશ થઈ ગયા અને પછી અચાનક નિકુંજને જોઈને એ એને ભેટી પડ્યા."
સ્વાતિ બોલી, "હાન્હ, મેડમ તો એને એ રીતે મળી રહ્યા હતા જાણે વર્ષો જૂનો દોસ્ત મળ્યો હોય. એક કર્મચારી માટે આટલી લાગણી તો ના જ હોય શકે!"
અનુરાધાએ એમાં ઉમેર્યું, "વળી પાછું એ પણ એક જાણવા જેવું તો છે, કે નીતિકા બે દિવસથી ગેરહાજર હતી અને સવારથી મેડમ અને કરુણા મિટિંગ રૂમમાં જ હતા! તમને બધાને આ થોડું અજુગતું ન લાગ્યું?"
ભાર્ગવ કેહવા લાગ્યો, "હા... લંચ માટે પણ બેમાંથી એકેય બહાર નથી આવ્યા!"
અશોક એ બધાને કહેવા લાગ્યો, "યાર આ રીતે ચર્ચાઓ કરીને કોઈ ફાયદો નથી થવાનો. તમે લોકોએ જોયું નહીં? એકાંતમાં વાત કરવા માટે મેડમે બધાને જવાનું કહી દીધું. જે હશે એ આપણને બધાને જણાવવા જેવું તો એને નહીં જ લાગ્યું હોય. બાકી શું વાત હતી એની જાણ આજે નહીં તો કાલે, આપણને થઈ જ જશે!"
"હા.... એ પણ છે. જોકે વાત છે કંઈક વિશેષ!" ભાર્ગવે કહ્યું.
અશોકે ફરી બધાને કહ્યું, "ચાલો, આ ચર્ચાને અહીંયા જ રહેવા દો. ચર્ચાનો અંત નહિ આવે. જે હશે એ ખબર પડી જશે એમ વિચારી પોત પોતાના ઘેર જઈએ." દરેકને જવાનો ઈશારો કરતો એ ચાલવા લાગ્યો. બધા જ લોકો એના ગયા પછી પોતાની રીતે ચાલ્યા ગયા પણ ભાર્ગવ વિચારમાં ડૂબીને હુડ પર હાથ રાખી ત્યાં જ ઉભો રહ્યો. એની નજર અનાયાસે નવીન પર પડી. એ પણ નિરાશ હોય એવું મોઢું કરીને પોતાની ગાડીમાં બેસી રહ્યો હતો.
અંદર ઓફિસ ખાલી થઈ, પણ કોઈએ વાત કરવાની શરૂઆત ના કરી. દરેક લોકો મૌન હતા. વિદ્યા નીચું માથું ઢાળી સૂનમુન થઈ ગયેલી. કરુણાએ નિતુના બાવડાને અડક્યું. એણે તેની તરફ જોયું અને કરુણાએ વિદ્યા તરફ ઈશારો કર્યો. નિતુ એના તરફ જતા ઢીંચણભેર એની સામે બેસી ગઈ.
"મેં'મ..."
એ વિચારોમાંથી બહાર આવી અને નિતુ તરફ જોયું. તેણે ખોળામાં રહેલા એના હાથને પકડી આગળ કહ્યું, "આઈ નો મેમ, કે તમને મારી જેમ અનેક સવાલો થતા હશે! પણ આ એક શરૂઆત છે નવી સફરની. સોરી મેં તમને જાણ ના કરી. જુઓ હવે આ..."
"એક મિનિટ નિતુ." તેણે તેને અટકાવી અને નિકુંજ તરફ એક નજર કરી. પછી હરેશ અને કરુણા તરફ જોયું. ફરી નિતુને કહ્યું, "જ્યાં સુધી મારુ અનુમાન છે, તું આ શહેરની બહાર તો નહોતી જ ગઈ! ખરું ને?"
"હં..." હકારમાં માથું ધુણાવતા એ બોલી.
વિદ્યાએ તુરંત કહ્યું, "મારા નિજી જીવનમાં આવવાની પરમિશન તને આપી કોણે?" એ થોડી ગુસ્સે ભરાય.
"મેમ?" નિતુ અસમંજસતાથી બોલી.
"નિતુ! નિકુંજના ગયા પછી સૌથી વધુ વિશ્વાસ મેં તારા પર કર્યો છે. છેલ્લા થોડા દિવસોથી તું અને કરુણા જે રમત રમી રહી હતીને એની જાણ છે મને. મારો સાથ તને નહોતો ગમતો એ પણ મને ખબર પડી ગયેલી. પણ તું આ બધું કરી રહી હતી? નિકુંજ સુધી જવાની જરૂર શું કામ પડી?"
"મારો આશય તમને ઠેસ પહોંચાડવાનો નહોતો. તમારા વિશે જાણવા માટે મેં પ્રયત્ન કર્યો અને મને નિકુંજભાઈથી વિશેષ કોઈ ના લાગ્યું એટલે..."
"બસ કર નિતુ. સીધે સીધું કહી દેને કે તું મને તારા જીવનમાંથી બેદખલ કરવા માંગે છે." એ ગળગળી થતાં બોલી અને ઉભી થઈ ગઈ. નિકુંજ સામે જોઈ આગળ કહ્યું, "મને લાગતું હતું કે હું એવી તો નથી જેનો લોકો આટલો તિરસ્કાર કરે. શું ખોટું થઈ ગયું મારાથી? પહેલા તું અને હવે આ નિતુ. સમજાય છે મને કે તમે લોકો મને સ્વીકારવા નથી માંગતા."
"મેમ!" પાછળ ઉભેલી નિતુ બોલી. "તમે જેવું સમજો છો એવું નથી."
એની વાત સાંભળ્યા વિના જ એણે પોતાનું કથન શરુ રાખ્યું, "આનો અર્થ નિકુંજ તું આ જ સિટીમાં હતો ને? હું બહાર જઈ રહ્યો છું એવું ખોટું બોલી તું આ જ સિટીમાં રહેતો હતો!"
"હા." નિકુંજે એકદમ શાંતિથી જવાબ આપ્યો.
"મારાથી આટલું મોટું જૂઠ બોલ્યો તું?"
એનો આવેશ દરેકને વર્તાય રહ્યો હતો. નિકુંજે કહ્યું, "વિદ્યા તું ભાવનામાં વહી રહી છે. અત્યારે તને કંઈ નહિ સમજાય. તું પહેલા શાંત થઈ જા."
"મારે કંઈ સમજવું જ નથી. નિકુંજ તે પણ મને છેતરી? અત્યાર સુધી તું એમ કહેતો રહ્યો કે તું બહાર છે, તું પોતાનું કામ શરુ કરવા અલગ થઈ રહ્યો છે. આટલું મોટું જુઠાણું ઉભું કર્યું તે! હું જ તારા પર આંધળો વિશ્વાસ કરતી રહી અને તારી કહેલી એક એક વાત સાચી માની લીધી. એક વેળાએ તો હું તને ભેટી પડી, એમ સમજીને કે તું અહીં આવ્યો છે. પછી ખ્યાલ આવ્યો કે નિતુ તને આ જ સિટીમાંથી ઉપાડીને અહીં લાવી છે."
"હા... યુ આર રાઈટ. દોષી છું હું તારો. તારો મારા પરનો ગુસ્સો પણ સ્વાભાવિક છે. ઘણું ખોટું બોલી લીધું છે મેં."
"કેમ?"
"કેમ કે હું તારાથી અલગ થવા માંગતો હતો."
"ઠીક છે... ઠીક છે... થઈ જાવ... નિતુએ તને અમારી વાત કરી જ હશે. તું પણ થઈ જા અને નિતુ, તું પણ થઈ જા. આઝાદ છો તમે લોકો. મારાથી અલગ થઈ જાવ. મને કોઈના સંબંધની જરૂર નથી."
"મેડમ..." નિતુએ ઉદ્ગાર કર્યો, વિદ્યાએ એક નજર એના તરફ કરી અને બહારની તરફ ચાલી ગઈ. એને જતાં જોઈ નિતુ નિકુંજને કહેવા લાગી, "નિકુંજભાઈ તમે પ્લીઝ મેડમને રોકોને. એને સમજાવો કે તમે શું કામ આ બધું કર્યું! એ તમારા પર આટલો ગુસ્સો નકામો કરો છે."
"જવા દે એને, એ અત્યારે કોઈનું નહિ સાંભળે. એને માઠું લાગે એ સમજી શકાય છે. વાસ્તવિકતા ઉજાગર થશે એટલે એ એની જાતે શાંત થઈ જશે. એ નારાજ છે અને એની નારાજગી વ્યાજબી છે. એની જગ્યાએ હું કે તું હોત તો આપણે પણ એમ જ કરેત નિતુ."
નિતુએ એક ઊંડો શ્વાસ લીધો અને નિકુંજને કહ્યું, "અત્યાર સુધી એકલતામાં ભટકવાની નિશાની છે. હોપ કે એની એકલતા આ વખતે તમે દૂર કરી દેશો."
પાછળ ઉભેલો હરેશ બોલ્યો, "મને લાગે છે એને સમજાવવા માટે નિતુ, તું જ બેસ્ટ રહીશ. તારે એની પાસે જવું જોઈએ."
તો કરુણાએ કહ્યું, "હા નિતુ! મને પણ લાગે છે કે તારે એના ઘરે જવું જોઈએ. આપણે બાદમાં નિરાંતે બીજી વાત કરીશું. અત્યારે તું મેડમ પાસે જા."
નિતુએ ક્ષણિકના વિચાર બાદ જવાબ આપ્યો, "હમ્મ... હું એની સાથે વાત કરું છું. જે થશે એ સવારે જોયું જશે." બાકીના લોકોને જવાનું કહીને એ વિદ્યાને મળવા માટે એના ઘર તરફ ચાલી. હરેશે એને રોકતા કહ્યું, "એક મિનિટ નિતુ, હું તને એના ઘર સુધી ડ્રોપ કરી દઉં છું." જવાબમાં એણે હકારમાં માથું હલાવ્યું. બંને ચાલતા થયા અને કરુણા પણ પોતાના ઘરે જવા નીકળી ગઈ. જો કે નિકુંજના મનમાં પણ કંઈક વિચાર ભમી રહ્યા હતા.
ગાડીમાં બેઠા બેઠા નિતુના મનમાં નતનવાં વિચારો ચાલી રહ્યા હતા. એણે બંને હાથ ભેગા કર્યા અને પ્રાર્થનાની મુદ્રામાં આંખો બંધ કરી દીધી. હરેશ એના એ કાર્યને જોઈ રહ્યો હતો.
"નિતુ!..." એણે હળવેથી સાદ કર્યો.
એનો અવાજ સાંભળી નીતિકાએ આંખો ખોલી, "હં..."
"શું વિચારી રહી છે? ડર લાગે છે?"
"સાચું કહું, તો એક જોતા મનમાં ખુશી થાય છે. નિકુંજભાઈ મેડમને મળવા માટે માની ગયા અને બંને મળ્યા ખરા, પણ મેડમની આ નારાજગી!..."
"એ નારાજગી થવી જ જોઈએ. નિકુંજભાઈએ તમારા વિદ્યા મેડમ સાથે આ રીતે જુઠ્ઠી વાત કરી અને તું પણ..." બોલતા હરેશ અટક્યો.
"હું શું?"
"એની વાત સાંભળતા એવું લાગે છે કે છેલ્લા થોડા દિવસોથી તમે પણ મેડમ સાથે તોછડું વર્તન કરી રહ્યા હતા? મારો એની સાથે એટલો પરિચય તો નથી કે હું તમારી જેમ એની બધી વાતથી માહિતગાર હોઉં. એટલીસ્ટ એવું તો મને સમજાય જ ગયું છે, કે એની સાથે તમારું કરેલું વર્તન યોગ્ય ના કહેવાય."
"હાં... અમે પણ યોગ્ય તો નથી જ કર્યું. સૌથી પહેલા હું મેડમની માફી માંગીશ." તેણે હરેશ તરફ જોયું અને પછી પૂછ્યું, "હરેશ..."
"હાં?"
"તને મારી અને મેડમની વાત...?" તેણે અધૂરો સવાલ કર્યો.
હરેશ બોલ્યો, "નહિ. મને તમારા લોકોની કોઈ જાતની જાણ નથી. હું જાણવા પણ નથી માંગતો. રહી વાત નિકુંજભાઈને મેડમ સુધી લાવવાની તો એ તે મને કહ્યું એટલે એક પાડોશી તરીકે મેં તારી હેલ્પ કરી."
"થેન્ક્સ હરેશ. તે જો મારી હેલ્પ ના કરી હોત તો હું એકલી તો નિકુંજભાઈના મમ્મી પપ્પાને સમજાવી જ ના શકેત. તું એકદમ સાચા સમયે આવ્યો અને મારી હેલ્પ કરી. બાકી ગજબ સ્ટાઈલમાં તે સમજાવ્યા છે તેને." આશ્વર્ય વ્યક્ત કરતા એણે કહ્યું.
ભળતા વાતાવરણને હળવું કરવા એ પણ બોલી ઉઠ્યો, "મારુ તો કામ જ એવું છે. બાકી કોઈ સમયે હેલ્પ જોઈએ ને, તો ખચકાયા વિના માંગી લેવાની."
હરેશની વાત સાંભળી નિતુને તુરંત અનંતની યાદ આવી ગઈ. મનમાં એના વિચારો ભમવા લાગ્યા. હરેશે પૂછ્યું, "વળી પાછી ક્યાં ખોવાઈ ગઈ?"
"ના... કંઈ નહિ." તેની સામે જોઈ નિતુએ સ્માઈલ આપી અને હરેશે પણ વળતી સ્માઈલ આપી. થોડીવારમાં બંને વિદ્યાના ઘરે પહોંચી ગયા. બહાર ગેટ પર જ નિતુને ઉતારી "બાય" કહેતો હરેશ ઘર તરફ ચાલ્યો ગયો અને જતા જતા કહેતો ગયો, "હું શારદા આંટીને કહી દઈશ કે તું મેડમના ઘેર રોકવાની છે."
"ઓકે..." નિતુએ હવામાં હાથ હલાવી એને બાય કહ્યું અને અંદર આવી ડોરબેલ વગાડી. થોડી વારમાં એક નોકરાણી, યામીએ આવીને દરવાજો ખોલ્યો. "જી? કોનું કામ છે?"
"મારે વિદ્યા મેડમને મળવાનું છે. હું એની ઓફિસમાં જ કામ કરું છું."
આવકારતા એ એને અંદર લઈ ગઈ. અંદર આવી એણે પૂછ્યું, "ક્યાં છે મેડમ?"
"તે એની રૂમમાં છે. આવ્યા ત્યારના ચાલ્યા ગયા છે. બહાર નથી આવ્યા."
"હમ્મ..." નિતુ બીજું કશું બોલ્યા વિના એના રૂમ તરફ ચાલી. એ પહેલીવાર એના ઘરમાં આવી હતી અને એ એવું જ હતું, જેવું વાત કરતા નિકુંજે વર્ણવ્યું હતું. બધી બાજુ નજર કરતા એ એની રૂમમાં ગઈ.
જઈને જોયું તો દરવાજો ખુલ્લો હતો. સહેજ ધક્કો દેતાની સાથે એકબાજુ ચાલ્યો ગયો. એ અંદર પ્રવેશી. ચારેય બાજુ નજર કરી પણ એ ના દેખાઈ. આગળ એની નજર બાલ્કનીમાં પડી. એના બેડરૂમની મોટીમસ બાલ્કનીમાં લાઈટના અજવાળાથી ઓછાયો દેખાય રહ્યો હતો. બાલ્કનીમાં લાગેલા ઝૂલામાં એ એકલી, હાથમાં વર્ષો પહેલા નિકુંજ માટે ખરીદેલી રિંગ લઈને બેઠી હતી. એને આજુબાજુનું ભાન નહોતું.
નિતુ બેડરૂમ વટાવી એની બાલ્કનીમાં ગઈ પણ વધારે આગળ જતા પહેલા એ અટકી. ડોકું દીધુ, તો એક ડાઘીયાની જેમ એ ઝૂલામાં પડેલી. એણે ધીમેથી અવાજ દીધો, "મેડમ!"
વિદ્યા અવળી દિશામાં ફરી અને ફટાફટ પોતાની ભીની આંખો પર આંગળીઓ ફેરવી દીધી. હાથમાં રહેલી રિંગને મુઠ્ઠીમાં દબાવી દીધી. પણ નિતુ એવી નાસમજ નહોતી. એ બધું સમજી ગઈ. આવી અને સામે રહેલા ખુરશી ટેબલના સેટમાંથી ઝૂલાની સૌથી નજીકની એક ખુરશી પર સ્થાન લીધું.
"તું અહીંયા? અત્યારે?" વિદ્યાએ પૂછ્યું.
"ઘરે જતા પહેલા તમારી પાસે આવવાનું મન થયું, એટલે અહીં આવી."
ફિક્કું અને ક્ષણિક હાસ્ય વેરતા વિદ્યા બોલી, "એવું મન તો તને થવું જ ના જોઈએ. તારે તો મારાથી દૂર જવું છેને?"
નિતુએ ગળા નીચે થૂંક ઉતાર્યું. આંખો મીંચીને ખોલતા એ હળવેથી બોલી, "મેડમ! તમને જણાવ્યા વિના મેં ઘણું બધું કર્યું છે. કદાચ તમે મારાથી નારાજ હશો! બની શકે તો મને માફ કરજો. પણ મને આનંદ છે એ વાત નો. જો મેં એમ ના કર્યું હોત તો હું કદાચ સત્ય કોઈ દિવસ જાણી જ ના શકેત."
વિદ્યા મૌનમૂક એની વાત સાંભળે જતી હતી. એ આગળ બોલી, "તમારી અને રોનીની વાત..."
"મને એની યાદ ના અપાવ નિતુ." વાત કાપતા થોડા કડક શબ્દોમાં એ બોલી. નિતુ અટકી ગઈ અને પછી વાત બદલતા બોલી, "તમે એ જાણવાની કોશિશ ના કરી નિકુંજભાઈએ તમારાથી કેમ સંતાવું પડ્યું?"
"તું એની વકાલત કરવા આવી છે?"
"ના. હું તમારી સાથે બધી ચોખવટ કરવા માટે આવી છું."
"જે હતું એ બધું આંખ સામે જ હતું. તે અને મેં, બંનેએ જોયું છે. હવે કેવી ચોખવટ?"
"એની જે તમે નથી જોયું. કદાચ તમારે જાણવું જોઈએ." કહેતા તેણે વિદ્યા સામે નજર કરી. એ કંઈ ના બોલી એટલે નિતુએ પોતાની વાત આગળ વધારી, "અગણિત સીમાઓ ઓળંગી શકાય છે. માનવ માટે શું મુશ્કેલ છે? પણ ઘરનો ઉમ્બર પહાડ જેવો થઈ જાયને, ત્યારે એને નથી ઓળંગી શકાતો."
વિદ્યાએ એના તરફ જોયું, નીતુએ ચોખવટ કરતા કહ્યું, "એના પેરેન્ટ્સ જ એની વિરુદ્ધ હતા."
"તું કહેવા શું માંગે છે?"
નિતુએ કહ્યું, "એ ન તો તમને છોડી શકે એમ હતા કે ન તમને અપનાવી શકે એમ. આવી હાલતમાં કોઈ શું કરી શકે? મેડમ પ્રેમ તો એ પણ તમને કરે છે અને તમે પણ એને પોતાનું બધું માનો છો. એણે વાત એના ઘર સુધી તો પહોંચાડેલી પણ એના પેરેન્ટ્સ તમને અપનાવવા તૈય્યાર નહોતા. તમે એકલા થશો અને કોઈ સારો વ્યક્તિ મળી જશે એવી આશાએ નિકુંજભાઈ તમારાથી ખોટું બોલીને અલગ થયા હતા."
"એટલે?"
"એના મનમાં તમારા માટે લાગણીઓ છે. પણ એ એના પેરેન્ટ્સ સામે નહોતા જઈ શકતા. તમે અનાથ છો, ઉપરથી હવે આટલી મોટી હસ્તી બની ગયા છો અને એ ત્યાં જ છે. તમે અનાથ છો એ વાતથી એના પેરેન્ટ્સ તમને સ્વીકારવા નહોતા માંગતા અને આટલી મોટી હસ્તી બન્યા પછી સમાજની ભીતિથી એ ચાલ્યા ગયા હતા. એમ વિચારીને કે સમય જતાં તમને કોઈ સારું પાત્ર મળી જશે અને તમે આગળ વધી જશો."
વિદ્યા કંઈ ના બોલી. તેણે આગળ કહ્યું, "મને બધી જાણ થઈ અને શું કરવું એ ગડમથલમાં હતી. અકસ્માતે હરેશ મને રસ્તામાં મળી ગયો અને અમે મિહિરભાઈ પાસે ગયા. ત્યાંથી તેના પેરેન્ટ્સનો કોન્ટેક્ટ કર્યો અને હરેશે ઘણા સમય સુધી એને મનાવ્યા. યુ નો! એ નહોતા માનતા ત્યારે હરેશે એને એવા ઈમોશનલ કર્યા કે એણે તમારા માટે હા કહી દીધી."
વાત કરતા એ થોડું હસી. જો કે વિદ્યા ગમ્ભીર જ હતી. નિતુએ એને મનવતા કહ્યું, "યુ નો એ અને મિહિરભાઈ પાર્ટનરશીપમાં કાફે ચલાવે છે. ઘોડદોડ રોડ પરનું ફેમસ. એનું નામ છે વીએમ કાફે, સ્ટેન્ડ્સ ફોર વિદ્યા મલ્હોત્રા. તમે એના માટે જેવી રિંગ લીધી છેને? એવી જ એણે પણ લીધી હતી અને તમને પ્રપોઝ કરવા માટે વર્ષો પહેલા લખેલો લેટર, તમે એને મળવા ન ગયા એમ વિચારી એ કચરામાં નાંખતા હતા. પણ નાંખી ન શક્યા અને આજે પણ સાંચવીને રાખ્યો છે. તમારા માટે."
"નિતુ! શું એ મને આ વાત નહોતો જણાવી શકતો? એનાથી મને ના કહેવાયું કે એ પણ મને..."
"એ એટલી મૂંઝવણમાં હતા કે કઈ રીતે જણાવે? પણ શું આટલુ પૂરતું નથી એમ જાણવા માટે, કે એના મનમાં તમારા માટે કેટલો પ્રેમ છે? પ્રેમની ભાષા નથી, એને વર્ણવી નથી શકાતો. પણ એ વ્યક્ત જરૂર કરી શકાય છે. આજે એ ભારે પગે તમારા સુધી આવ્યા છે અને તમે એને આ રીતે જાકારો દેશો? એ તમને જણાવી શકતા હતા. પણ શું તમે એ સહન કરી શકેત? એણે તમને સમય આપ્યો, જેથી તમે એને ભૂલી જાઓ. ન તમે એને ભૂલી શક્યા કે ન એ તમને ભૂલી શક્યા."
વાત કરતા કરતા નિતુ પણ એની લાગણીઓને વશ થઈ ગઈ. વિદ્યાએ પોતાનું મૌન તોડ્યું. એ ઊભી થઈ અને નિતુ પાસે આવી, એને બાથ ભીડી ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડી પડી. એ ક્યાંય સુધી એને વળગીને રડતી રહી અને નિતુ એને સાંત્વના આપતી રહી, "મેડમ... પ્લીઝ નહિ રડો."
ઘણાં સમય પછી વિદ્યાએ પોતાને સંભાળી અને નિતુ સરસી બેસી એને કહેવા લાગી, "અત્યાર સુધી અસ્ત વ્યસ્ત જીવન રહ્યું છે મારું. મને નાનપણથી કોઈ વ્હાલ કરવા વાળું નથી મળ્યું ને! મારી હમસફર માત્ર દિશા હતી. મારી ખુશીમાં ખુશ અને મારા દુઃખમાં સહભાગી. એ લંડન ચાલી ગઈ પછી નિકુંજ વધ્યો. બે વર્ષ એની સાથે વિતાવતા ક્યારે એની લાગણી લાગી ગઈ એ જ ન સમજાયું. પણ એ રોનીની કરતૂતથી અમે મળી જ ના શક્યા."
"હવે તો તમારી પાસે મોકો છે. એ તમારી સાથે છે અને એના પેરેન્ટ્સ પણ માની ગયા છે."
વિદ્યાએ એક ઊંડો શ્વાસ લીધો અને સ્વસ્થ થતા બોલી, "રાઈટ... મારે એનાથી વધારે દ્વેષ ન રાખવો જોઈએ. નિતુ! હું વ્હાલના ઉણપમાં હતી. મને થતું કે કોઈ એવું હોય જેનો મારી સાથે નાતો હોય. પહેલીવાર તને મળી ત્યારે તું બેહોશ હતી. એ સમયે વિચાર્યું ન્હોતું કે તું એક સમયે મારી સાથે કામ કરીશ. આઈ એમ સોરી. જબરદસ્તીથી મેં તારો સાથ મેળવવાની ભૂલ કરી. માફી તો મારે પણ મંગાવી જોઈએ. આઈ એમ સોરી નિતુ."
તેના ચેહરા પર મુસ્કાન આવી અને તે કહેવા લાગી, "હા... હવે જે થયું એ... એને યાદ ન કરો. આપણી વચ્ચે એક ગેરસમજ હતી. નાદાનીમાં કરેલી ભૂલ હતી. એ ભૂલથી જ આ બધું બન્યું છે. હવે એને ભૂલી જાઓ. તમારી સામે તમારું આખું જીવન છે. યુ મસ્ટ ગો અહેડ."
વિદ્યાની શિકલ ફરી, તે નિતુ સામે મંદ હસી અને કહ્યું, "થેન્ક્સ નિતુ. તું જો એના સુધી ના ગઈ હોત તો કદાચ નિકુંજ પાછો ના ફરેત."
"હવે એ બધું જવા દોને. એ તમારી પાસે આવ્યા છે તો તમારે પણ એને માફ કરી એના સુધી જવું જોઈએ."
વિદ્યાએ હસીને કહ્યું, "તે તો એનું ઘર જોયું છેને? મને એની પાસે લઈ જા."
નિતુએ હકારમાં માથું હલાવ્યું અને બંને એકબીજીનો હાથ પકડી ચાલવા લાગી. લિવિંગ રૂમમાં આવી તો ઘરમાં એને ફેરફાર લાગ્યો. બંને નોકર ધમાલથી કામ કરી રહ્યા હતા. તેની નોકરાણી યામી હાથમાં ટ્રે લઈને ઉતાવળા પગલે જઈ રહી હતી, તો સામે ઉભેલો એનો નોકર કિશન એને કહી રહ્યો હતો, "જલ્દી કર. કેટલો સમય બગાડે છે."
વિદ્યા અને નિતુ એ જોઈને ઉભી રહી ગઈ.વિદ્યાએ પૂછ્યું, "આ તમે લોકો શું કરી રહ્યા છો?"
ખુશ થતા એ બોલી, "તૈય્યારી."
"શેની?"
"તમારા બધાના ડિનરની." કહેતા એ અંદર કિચનમાં ચાલી ગઈ. સામે ઉભેલા કિશન તરફ જોયું તો એ પણ સ્માઈલ કરતો અંદર ચાલ્યો ગયો. "યામી! તું કરી શું રહી છે? મેં ના પાડી હતીને કે હું ડિનર નથી કરવાની." વિદ્યાએ ત્યાંથી જ કહ્યું.
યામી બહાર આવી અને કહેવા લાગી, "જી મેમ સાહેબ, તમે કહેલું પણ સરે કહ્યું એટલે અમે બંને તૈય્યારીમાં લાગી ગયા."
"સરે?"
"હા."
"ક્યા સરે?"
"એ અંદર છે." કહેતા યામીએ કિચન તરફ અંગુઠાથી ઈશારો કર્યો. નિતુ અને વિદ્યા આશ્વર્યથી એકબીજીને જોઈ રહી. તેમને કંઈ ન સમજાયું. કોણ છે એમ જાણવા માટે વિદ્યા કિચન તરફ ચાલી અને નિતુ એની પાછળ પાછળ. કિચનમાં આવીને જોયું તો નિકુંજ એપ્રોન બાંધીને ગેસ સ્ટવ પર રાંધી રહ્યો હતો. બંને ડાયનિંગ ટેબલ પાસે આવી ઉભી રહી.
"નિકુંજ..." વિદ્યાએ ચકિત થતા કહ્યું.
એનો અવાજ સાંભળી તે તેના તરફ આવ્યો અને કહ્યું. "ઓહ હાય. તમારા લોકોની વાત પતી ગઈ હોય તો જણાવી દેજો. ડિનર તૈય્યાર છે. બાય દી વે, સમય ઓછો હતો એટલે બીજું કશું તો નથી બનાવ્યું પણ મેં અગાઉ યામીને કોલ કરી દીધો હતો. યાની અને કિશને મને મદદ કરી. સો... મિસ મલ્હોત્રા, તમારું ફેવરિટ સિઝલર વિથ પુલાવ તૈય્યાર છે."
બોલતા બોલતા એ એની બાજુમાં આવી ડાયનિંગ ટેબલ પર ડિનરની વ્યવસ્થા કરવા લાગ્યો. વિદ્યા એકીટશે એને જોઈ રહી. જાણે કશું થયું જ ના હોય એમ એ બોલતો હતો, "મને તો બહુ ભૂખ લાગી છે. સાંભળ્યું છે કે મિસ વિદ્યા મલ્હોત્રા અને મિસ નીતિકા ભટ્ટે પણ લંચ નથી કર્યું. મેં પણ નથી કર્યું. એટલે મને તો કકડી ભૂખ લાગી છે. આઈ થિન્ક મિસ મલ્હોત્રા અને મિસ ભટ્ટને પણ ભૂખ તો લાગી જ હશે. એટલે એને ડિસ્ટર્બ કર્યા વિના મેં એના ફે...વરિટ... સિઝલર બનાવી નાખ્યા છે."
વ્યવસ્થા થઈ ગઈ એટલે એક ખુરશીને થોડી પાછળ ખેંચી એણે નરમાશથી વિદ્યાને કહ્યું, "ટેક યોર સીટ મેમ."
વિદ્યાથી એનો એ પ્રેમ જોઈ હસાય ગયું અને એની પાસે જઈ સીધું જ એને આલિંગ આપી દીધું. એ ક્યાંય સુધી એને વળગી રહી. બધાની આંખો નમ હતી. થોડીવારે પાછળ ઉભેલી નિતુએ ખોંખારો ખાયો. બંનેની તંદ્રા તૂટી. નિકુંજે વ્હાલથી એના ગાલ પર હાથ રાખ્યો, "સોરી વિદ્યા."
વિદ્યાએ માત્ર ડોકી હલાવી એને માફી આપી અને બોલી, "એટલા સમયે આવ્યો છે. મેં કોઈ દિવસ તારા હાથનું ભોજન નથી કર્યું. આજે લંચ પણ નથી લીધું. એક તો મારા ફેવરિટ સિઝલર બનાવ્યા છે અને હજુ કેટલી રાહ જોવરાવીશ?"
નિકુંજ અને નિતુ બંને હસી રહ્યા હતા. નિકુંજ બોલ્યો, "હમ્મ... આ મારી વિદ્યા છે અને હવે મારી વિદ્યા હંમેશ માટે આવી જ રહેવી જોઈએ. ચાલો... તમને બંનેને હું મારા હાથનું બનેલું ડિનર કરાવું."
