❤️ ભાગ ૧૧
"સાંજની છાંયામાં ઊગતી સવારે…"
પ્રેમ જ્યારે તું હોવા છતા પણ હાજર હોય, ત્યારે જીવવું એક આરતી બની જાય… દરેક શ્વાસ આરાધના જેવી લાગે.
📍 સ્થળ: યુરોપ – ફ્રાન્સની મૌન પર્વત નજીક – ત્યાં જ્યાં આશિ એક લેખન રિટ્રીટ માટે ગઈ છે
સમય: આશિ હવે આંતરરાષ્ટ્રીય સ્તરે ઓળખાય છે, પણ અંદર એક સાવ ખાલી ખૂણો હજુ છે – આર્યનના મૌન માટે
---
🧳 પ્રારંભ – વિમાનમાં લખાયેલું પાનું
વિમાનમાં બેસતી વખતે આશિ એક પાનું લખે છે – હવે એ કોઈને મોકલવાનું નથી… બસ એ પોતે વાંચતી રહે છે.
> "તું હવે તું નથી રહ્યો… તું હવે હું થઈ ગયો છે."
"મારી કલમ હવે તને તારી વિણ પણ જીવે છે."
"તને ભૂલવા નથી શીખી, તું રહી ગયો – એ શીખી ગઈ છું."
---
🧘♀️ લેખન શિબિર – જ્યાં આશિ આત્માના વિષય પર લેખન શીખવે છે
વિદ્યાર્થીઓ આશિ પાસે પૂછે છે – “Mam, શું પ્રેમ વગર જીવન સંપન્ન રહી શકે?”
આશિ:
> "પ્રેમ વગર નહિ…
પણ પ્રેમની ઉપલબ્ધિને પોતે બની જઈએ ત્યારે, કોઈ બીજાની હાજરીની તલપ નથી રહેતી."
---
📘 આશિ પોતાનું અંગ્રેજી પુસ્તક લખે છે:
📖 "Love, Without You, Became Me"
દરેક અધ્યાય કોઈક યાદ, પત્ર અથવા સ્મૃતિ પર આધારિત છે
આ પુસ્તક કોઈ “વિર” માટે નથી – પણ જે “વિર” અંદર જીવે છે, એ માટે છે
---
📦 વિશેષ પત્ર – પેકેજમાં મળે છે એ દિવસ આશિને
વિદેશી એક સંસ્થાથી એક પેકેજ આવે છે – અંદર એક જૂની નોટબુક.
લખાણ એ આર્યનનું છે… છેલ્લું પાનું લખાયેલું છે:
📄 "હું હવે તારા માટે નહિ જીવી શક્યો…
પણ મારી દરેક શક્યતા તારા શબ્દો માટે આપી ગઈ."
– વિર (આર્યન)
આશિ એ નોટબુકની મધ્યમાં એક છોડનું સૂકાયું પાંદડું જોવા મળે છે – જે એની એક જૂની મુલાકાતનો સાક્ષી છે.
અજાણ્યે આંખો ભીની થાય છે… પણ હવે એ પલક પર રહે છે, દુઃખ બનીને નહીં… ઓળખ બનીને.
---
📝 પંક્તિ:
> જ્યાં તું મળે નહિ, પણ શ્વાસો વચ્ચે રહે…
ત્યાં તું કોઈ નાવ નથી – તું એક દિશા છે.
તુ મેરી આશિકી હવે નામ નથી…
એ તપ છે, શબ્દ છે… અને હું છું.
✨ "તું હવે પાછો નહિ આવે… પણ હું તને રોજ મળું છું"
જ્યારે પ્રેમ પાછો ફરતો નથી, પણ રોજ પળે પળે અનુભવાય છે… એ પ્રેમ પોતે ધબકતું જીવન બની જાય છે.
---
📍 સ્થળ: રોમાં – લખાણકાર શિબિર
સમય: સાંજનો સમય – એક જુદાઈથી ભરેલી સુંદર શાંતિ ઘેરાઈ રહી છે
---
🪞 આશિ – હવે જ્યોર્જિયા નામની ફ્રેન્ચ લેખિકા સાથે એક ડાયલોગ કરે છે
જ્યોર્જિયા:
> "આશિ, તું આજેય એમ કહેશે કે તું કોઈને માને છે – જે હવે તારા જીવનમાં નથી?"
આશિ:
"હું હવે એને નથી શોધતી… પણ એ મારી અંદર રહે છે."
"તું સમજવા માગે તો એમ કહું કે –
હું રોજે રોજ એને જોઈ લે છું…
જ્યારે હું કોઈ કાવ્ય લખું, કે જ્યારે હું ચૂપ બેસી રહું… એ આવી જાય છે."
---
📘 આશિએ એક નવું અધ્યાય શરૂ કર્યું છે – પુસ્તકનું નામ:
📖 "Love, which never left"
> દરેક પાનાંએ આશિ એ વાત કહી રહી છે કે –
પ્રેમ જે ગઈકાલ સુધી સાથમાં હતો, એ આજે અંદર રહે છે
અને એ પ્રેમ હવે શબ્દ નથી – એ શ્વાસ છે
---
📜 વિર માટે લખાયેલું અનુકંપા પત્ર (મોકલાતું નથી – બસ લખાય છે)
> તને ગુમાવ્યું ત્યારે દુઃખ થયું નહોતું…
મને એ વ્યથા હતી કે તું જે રીતે મારી અંદર વસતો ગયો, એ સમજવા હું તૈયાર નહોતી.
હવે હું તને ક્યાંય શોધતી નથી…
હવે તું જ મારી કલમ છે… અને હું તારા શબ્દો.
તું રોજ મળે છે – મારી ભીતર, મારી શાંતિમાં, મારા ધ્યાનમાં.
તારા વિણ પણ તારા થવાથી…
આશિ
---
🌙 એક જુની મેલોડી સાંભળે છે રાત્રે – અને આંખો બંધ થઈ જાય છે
🎵 “તું આજેય ક્યાંક હોવો જોઈએ…
પણ હવે તારા માટે નહિ…
હવે તારા વિશે જીવવા શીખી ગઈ છું…”
---
📝 પંક્તિ:
> તું પાછો નહિ ફર્યો… પણ તું જ રોજ પાછો આવ્યો જેમ જીવન આગળ વધ્યું.
તુ મેરી આશિકી હવે એ નથી જે મળ્યું હતું… એ છે જે છોડીને ગયા પછી પણ રહી ગયું.
🌺 "પ્રેમ ત્યારે જ્યારે તને યાદ પણ ન કરવો પડે – છતાં તું નજરે આવતો રહે"
જ્યાં સ્મૃતિ હવે ચિંતા નથી, પણ શાંતિ બની ગઈ છે… ત્યાં તું હવે યાદ નથી, તું અનુભૂતિ છે.
---
📍 સ્થળ: ફ્લોરેન્સ, ઈટાલી – એક જૂના ચર્ચની બહારની શાંત ગલીઓ
સમય: હળવી પવનભરેલી સવારે આશિ એક નવું અધ્યાય શરૂ કરે છે
---
📖 આશિનું ડાયરી પાનું – એ લખે છે:
> હું તને હવે યાદ ન કરું, એ માટે નહિ કે તું ભૂલી ગઈ છું…
પણ કારણ કે તું ભુલાયો નહીં – તું અંદર રહી ગયો છે.
હું હવે તને શોધતી નથી…
તું હવે મારી અંદર ઉભો છે – અક્ષર બની, શ્વાસ બની.
---
✨ વિદેશી લેખનકારો આશિનો પ્રશ્ન કરે છે:
"તું લખતી ક્યાંથી શીખી?"
આશિ (મૌન હસીને):
> "જ્યારે કોઈ મળીને પણ છૂટી જાય…
ત્યારે લખવું શીખવવાનું નથી પડતું – એ તો એ અંગત સંવાદ બની જાય છે."
---
📘 આશિએ હવે અંગ્રેજી-હિન્દી ભાષાના પંક્તિઓ સાથે એક બાઇલિંગ્વલ પુસ્તક લખવાનું શરૂ કર્યું છે:
📖 "Letters That Never Left My Soul"
દરેક પત્ર આર્યન માટે નથી…
પણ એ આશિ માટે છે – જે આજે તને તારી વિણ પણ જીવી રહી છે
---
🌌 એક સાંજ – યાત્રા દરમિયાન એક છોકરો આશિ પાસેથી આત્મવિશ્વાસ માટે સલાહ માંગે છે
છોકરો:
> "Mam, શું પ્રેમમાં તૂટી જવું નોર્મલ છે?"
આશિ:
"તૂટવું નોર્મલ છે…
પણ એ તૂટી ગયેલી જગ્યાએથી પોતાને ફરી રચી લેવું – એ પ્રેમનો સાચો અનુભવ છે."
---
💌 વિર માટે પોતાને અંદર લખેલો છેલ્લો મૌન પત્ર – જે ક્યારેય મોકલાય નહીં
> હું તને હવે એ રીતે જોવું છોડી દીધું છે…
કે તું પાછો આવો.
હવે તું રોજ આવું છું… મારા શ્વાસમાં, મારા અંતરમાં, મારા સ્તંભિત મૌનમાં.
તું હવે કવિતા નહિ રહ્યો…
તું મારા શ્વાસની ધબક છે.
---
🕊️ વિભાગ ૩નું અંતિમ દ્રશ્ય – ફૂલો વચ્ચે બેઠેલી આશિ આખા ફ્લોરેન્સના શહેરમાં એક પત્ર વિમુક્ત પવનમાં ઉડાવે છે…
📃 પત્રમાં લખાયેલું હોય છે:
> "તું હવે મારા જ્ઞાને નહીં રહે…
તું હવે મારા હોવા વચ્ચે વસે છે."
તુ મેરી આશિકી હવે તું નહિ…
પણ હું છું – જે તારા વિશે જીવી રહી છું."
---
📝 પંક્તિ:
> પ્રેમ જ્યારે તને યાદ ન કરવો પડે…
પણ તું છતાં રોજ નજરે આવતો રહે…
ત્યાં તું નથી… તું એ શાંતિ છે –
જે મળે તો નહીં પણ રહે…
🌿 "તું હવે મારું ભવિષ્ય નથી… પણ હું તારા વિણ પણ અધૂરી નથી"
જ્યારે તું ક્યાંય નથી, છતાં મારી ઓળખનો ભાગ છે – ત્યારે તું હવે સંબંધ નથી, તું આત્માનો અંશ છે.
---
📍 સ્થળ: ભારત – આશિનું પુસ્તક લૉન્ચ – “Love, That Stayed Without Saying”
સમય: હજારો લોકોના વચમાં, પણ આશિ ભીતરથી એકદમ શાંત – કેમ કે હવે એની અંદર કોઈ રાહ નથી રહી… માત્ર હાજરી છે.
---
📚 વિશ્વવિખ્યાત બ્લોગર મંચ પર પુછે છે:
"આશિ, શું તમારું જીવન હજી પણ ‘વિર’ સાથે જોડાયેલું છે?"
આશિ (અંતરથી ઝળહળતી આંખોથી હસીને):
> "હું હવે એ કહું છું – હું ‘વિર’ વગર પણ પૂર્ણ છું…
પણ મારી પૂર્ણતાની જમાત એથી છે કે એક વાર એ ગયો,
અને હું ખુદને શોધવા લાગી…"
"વિર મારું ભવિષ્ય નહોતો…
પણ એ ગુમાવ્યા પછી જે આશિ ઉગી… એ આજે આખી છે."
---
🕯️ પ્રેમ હવે લખાય છે – પણ કોઈને માટે નહીં
પ્રેમ હવે ફક્ત સ્મૃતિ નથી – એ તો આત્માની ગાંઠ છે
આશિ રોજ લખે છે… પણ હવે એ કોઈ વિર માટે નથી, એ પોતાને માટે છે
---
💌 વિરનો છેલ્લો પત્ર – વર્ષો પહેલાં લખાયો હોય તેવો, આશિને આખરે મળ્યો છે (કિસ્મતભર્યું)
📄 "આશિ,
હું કદી પાછો નહિ ફરું…
એ નથી કે મને તું યાદ નથી,
પણ એટલા માટે કે તું હવે તું નથી… તું હવે પૂર્ણ છે."
અને હું એ પૂર્ણતાને કદી તોડવા ઇચ્છતો નહોતો.
મારી નમ્રતા એ હતી કે હું તારી આગળ રહેવા લાયક નહોતો."
હું ગુમાવતો ગયો, અને તું ઉગતી ગઈ.
તુ મેરી આશિકી છે… પણ હવે તું તારી છે."
વિર
---
🌌 વિભાગ ૪ નું અંતિમ દ્રશ્ય – આશિ આખું મંચ પાછળ જઈને એક ખાલી ખુરશી પર બેઠી છે… જાણે વિર સામે બેઠો હોય. આંખો બંધ કરે છે.
> કોઈ સંગીત વગતું નથી, કોઈ શબ્દ બોલાતો નથી…
પણ આંખો ભીની છે – શાંતિથી… અને અંદરથી ભરપૂર.
---
📝 પંક્તિ ( ભાગ ૧૧નો અંત ):
> તુ હવે મારું ભવિષ્ય નથી… પણ તું એ ભૂતકાળ છે,
જે ગુમાવ્યા પછી હું આજે બની શકી.
હું હવે તારા વિણ પણ અધૂરી નથી… કેમ કે તું તારા વિનાની અંદર રહી ગયો છે.
તુ મેરી આશિકી – હવે નામ નથી…
એ અવાજ છે, શ્વાસ છે… હું છું.
