गावातल्या कडेला असलेलं ते घर फार जुने होते.दगडी भिंतींवर शेवाळ चढलेलं, खिडक्या तुटलेल्या आणि दरवाजे अर्धवट लोंबकळत. पावसाळ्यात त्या घरातून रात्री विचित्र आवाज ऐकू यायचे जणू कोणी आत बंदिस्त होऊन बाहेर पडण्यासाठी धडपडत आहे.
लोक म्हणायचे, त्या घरात पूर्वी एक कुटुंब राहत होतं. घराचा मालक बांधकामात काम करायचा, पण एकदा भिंत बांधताना तो जिवंतपणी भिंतीत गाडला गेला. कुणाला नीट माहीत नव्हतं अपघात झाला की जाणीवपूर्वक कोणीतरी केलं. पण त्यानंतर ते घर ओसाड झालं.
एकदा गावात सचिन नावाचा मुलगा पैज लावून म्हणाला –
“मी त्या घरात एकटी रात्री काढून दाखवतो. कसली भिती?”
रात्री तो मोबाईलचा टॉर्च घेऊन आत शिरला. घर थंडगार होतं. आत पाऊल टाकताच जमिनीवरून धुळीचा ढग उडाला आणि भिंतींवर कोळींची जाळी हलू लागली. दरवाजा आपोआप धाडकन् बंद झाला.
सचिनने टॉर्च भिंतीवर टाकला. अचानक भिंतीवर एक हाताचा ठसा दिसला लालसर, ओलसर. तो म्हणाला, "अरे, कदाचित रंग असेल…" पण ठसा हळूहळू हलला, भिंतीवरून खाली सरकला.
मग त्याला आतून श्वासाचा आवाज आला –
“हाऽऽऽ हाऽऽऽ हाऽऽऽ”
जणू कोणी भिंतीच्या आत जिवंत आहे. त्याने कान लावला तर खरंच भिंतीच्या आतून ठोके ऐकू येऊ लागले – टाक्… टाक्… टाक्…
तो मागे सरकला. टॉर्चचा प्रकाश हलताच भिंतीवरून एका चेहऱ्याची आकृती दिसली – खोल गेलेले डोळे, सुकलेले ओठ, आणि एक विक्षिप्त हसू. चेहरा जिवंत होता, पण दगडात अडकलेला.
सचिन किंचाळून दरवाज्याकडे धावला. पण दरवाजा आता गुळगुळीत दगडासारखा झाला होता – कुठेही हॅंडल नाही, कडीबोळी नाही. मागून आवाज आला –
“इथेच राहा… माझ्यासोबत.”
तो थरथरत मागे वळला. भिंत फुगू लागली आणि त्यातून हळूहळू हाडकुळा हात बाहेर आला. हात लांब नखांनी भरलेला होता. त्याने सचिनचा खांदा पकडला. स्पर्श होताच त्याच्या अंगावर बर्फासारखी थंडी पसरली.
सचिन ओरडला, झगडला. पण हाताने त्याला भिंतीकडे खेचायला सुरुवात केली. त्याच्या पायाखालची जमीन ओलसर रक्तासारखी वाटत होती. त्याने ओरडून मोबाईल टाकला, पण टॉर्च बंद झाला. अंधारात त्याला फक्त त्या आवाजाची जाणीव झाली –
“आता तूही भिंतीचा भाग होणार…”
त्याच्या किंकाळ्या हळूहळू मंद झाल्या. अखेर सगळं शांत झालं.
दुसऱ्या दिवशी
सकाळी गावकरी धडधडत्या हृदयाने त्या घराजवळ जमले. रात्री सचिन आत गेला होता, पण परत आला नव्हता. सगळ्यांच्या मनात काळजी होती. काही जण धीर करून घरात शिरले.
घरात गेल्यावर वातावरण भयंकर शांत होतं. जणू घर श्वास रोखून त्यांच्याकडे पाहतंय. धुळीच्या वासात आता कुजलेल्या मांसासारखा वास मिसळला होता. जमिनीवर सचिनचा मोबाईल पडलेला होता, पण स्क्रीनवर काहीच नव्हतं – फक्त काळसर डाग. जणू मोबाईल आतून जळून गेला होता.
एक गावकरी म्हणाला,
“तो कुठेच दिसत नाही… चला परत जाऊ.”
तेवढ्यात भिंतीवर त्यांना एक भयानक गोष्ट दिसली – नवा चेहरा. भिंतीवरून हलक्या प्रकाशात सचिनचा चेहरा उमटला होता. डोळे पोकळ, ओठ वाकडे, आणि त्याच्या तोंडातून रक्तासारखा लालसर थेंब खाली पडला.
सगळे किंचाळत बाहेर पळाले. पण बाहेर आल्यावरही त्यांना भितीपासून सुटका झाली नाही. त्या दिवसभर गावभर लोकांना विचित्र गोष्टी दिसू लागल्या
कुणाला घराच्या खिडकीतून हाडकुळा हात हलताना दिसला.
कुणाला मध्यरात्री दरवाजावर खसखसल्यासारखा आवाज आला, जणू कोणी आतून ओरखडे घालत आहे.
तर काहींना आपल्याच घराच्या भिंतीवर चेहरे उमटलेले दिसले, आणि ते चेहरे हळूहळू अदृश्य झाले.
दुसऱ्या रात्री, गावच्या लोकांना एकत्र बसून अचानक सचिनचा आवाज ऐकू आला. तो हळूवार कुजबुजत होता –
“मला वाचवा… इथे अंधार आहे… थंडी आहे… भिंत मला जिवंत खात आहे…”
ते ऐकून सगळ्यांच्या अंगावर काटा आला. काही धाडसी तरुण पुन्हा त्या घरात गेले. त्यांनी भिंतीवर कान लावला. आतून खरंच आवाज येत होता – पण आता फक्त सचिनच नाही. अनेक आवाज एकत्र होते – पुरुष, स्त्रिया, लहान मुलं… सगळे ओरडत होते:
“आम्हाला सोडा! आम्ही अडकलेलो आहोत!”
त्या तरुणांपैकी एकाने टॉर्च लावला. प्रकाश भिंतीवर पडताच त्यांना दिसलं की भिंती हलत आहेत. आणि त्यात डझनभर चेहरे दिसले डोळे रिकामे, तोंड किंचाळणारे. सगळे एकत्र भिंतीतून बाहेर पडण्यासाठी धडपडत होते.
त्याच वेळी भिंत फाटल्यासारखी झाली, आणि एक काळा-करडा हात बाहेर आला. पण या वेळी एक नव्हे, अनेक हात वाकडे-तिकडे, लांब नखांचे. ते हवेत झाडाझडती घेऊ लागले. एक हात तरुणाच्या मानेला लागला, आणि क्षणात त्याला भिंतीत ओढून नेलं. तो किंचाळत राहिला, पण पुढच्या क्षणाला तो दिसलाच नाही.
गावकरी घाबरून पळाले. त्यांनी ते घर कायमसाठी बंद करून टाकलं. पण शाप संपला नाही. प्रत्येक वर्षी पावसाळ्यात गावातल्या कुणीतरी रहस्यमयरीत्या गायब होऊ लागले. आणि दुसऱ्या दिवशी त्या जुन्या घराच्या भिंतीवर नवा चेहरा दिसे.
भिंतीत अडकलेला तो पहिला माणूस एकटा नव्हता. तो दरवर्षी नवे बळी घेतो, आणि त्याच्या सोबत अडकलेले सगळे भुते आतून ओरडत राहतात.
जर तू त्या घरात गेला, तर तुलाही भिंत हळूहळू गिळंकृत करेल…
आणि तुझा चेहराही त्यात उमटेल कायमचा.
