The Author Akash Follow Current Read न सांगितलेल्या गोष्टी - 2 By Akash Marathi Love Stories Share Facebook Twitter Whatsapp Featured Books समर्पण से आंगे - 1 part - 1सुबह के छह बज रहे थे।शहर अभी पूरी तरह जागा नहीं... रहनुमा रहनुमा आज ईद का दिन था। साहिल नमाज़ पढ़ने गए हुए थे। अंबर घर क... कृष्ण–अर्जुन ⭐ कृष्ण–अर्जुन कुरुक्षेत्र का युद्ध समाप्त हो चुका था।घोड़ों... एक मुलाकात एक मुलाक़ातले : विजय शर्मा एरी(लगभग 1500 शब्दों की कहानी)---... The Book of the Secrets of Enoch.... - 4 अध्याय 16, XVI1 उन पुरूषों ने मुझे दूसरा मार्ग, अर्थात चंद्र... Categories Short Stories Spiritual Stories Fiction Stories Motivational Stories Classic Stories Children Stories Comedy stories Magazine Poems Travel stories Women Focused Drama Love Stories Detective stories Moral Stories Adventure Stories Human Science Philosophy Health Biography Cooking Recipe Letter Horror Stories Film Reviews Mythological Stories Book Reviews Thriller Science-Fiction Business Sports Animals Astrology Science Anything Crime Stories Novel by Akash in Marathi Love Stories Total Episodes : 1 Share न सांगितलेल्या गोष्टी - 2 ती गर्दीत अदृश्य झाली,आणि तिच्या शब्दांचं वजन अजूनही माझ्या मनात घुमत होतं—“दार बंद नाही… पण त्यातून चालत जाण्याची हिम्मत अजून झाली नाही.”मी थोडा वेळ तसाच उभा राहिलो.रस्त्यावरच्या लाईट्स, हवेचा हलका गारवा, स्टेशनचं सातत्यानं चालणारं जीवन…सगळं जणू मला शांत राहायला सांगत होतं.मी हळूहळू स्टेशनच्या दिशेने परत चालू लागलो,पण पावलांत आता ती आधीची रिकामी घाई नव्हती.काहीतरी अनामिक शांतता होती…कदाचित तिच्या प्रामाणिकपणामुळे.त्या रात्री मी लोकलमध्ये बसलो, खिडकीतून बाहेर पाहत होतो.मुंबईच्या लाईट्स रेल्वेच्या स्पीडने मागे जात होत्या.प्रत्येक लाईट जणू वेगळा विचार उचलून नेत होता—कदाचित वेळ लागेल…कदाचित उत्तरं मिळतील…कदाचित नाहीही मिळणार…पण तिच्या शेवटच्या नजरेत एक गोष्ट स्पष्ट होती—ती मला पूर्णपणे दूर ढकलू इच्छित नव्हती.---दुसऱ्या दिवशी सकाळमी हॉटेलमध्ये उठलो तेव्हा पहाटेची मंद हवा आत येत होती.मोबाईल हातात घेतला—कोणताही मेसेज नव्हता.पण मनाने अपेक्षा केलीही नव्हती.मी स्वतःला म्हटलं—“आज मी तिची वाट पाहणार नाही… पण तिच्या शब्दांनी स्वतःला थांबवणारही नाही.”हळूच Marine Drive वर गेलो.काल रात्रीची तीच जागा…पण दृश्य वेगळं होतं.सकाळच्या सूर्याने समुद्रावर सोन्याचा पट्टा टाकला होता.मी तिथे बसलो आणि फार वेळ काहीच बोललो नाही, काहीच विचारलं नाही.मन शांत होत जात होतं.तेवढ्यात मोबाइलचा स्क्रीन उजळला—ती नव्हती.पण तिचा मेसेज होता.हो.तिने पाठवला होता.त्यात लिहिलं होतं—“कालचं बोलणं… थोडं जड झालं.तू ठीक आहेस ना?”मी त्या मेसेजकडे थोडा वेळ पाहत राहिलो.काल रात्रीची तीच मुलगी… जी घाबरली होती, संभ्रमात होती…आज काळजी करत होती.मी उत्तर टाईप केलं—“हो. मी ठीक आहे. तू?”तिने लगेच रिप्लाय केला नाही.पण काही मिनिटांनी एक छोटा मेसेज आला—“मीही ठीक आहे.आणि… thanks for being gentle yesterday.”त्या एका मेसेजने मला उत्तर नाही मिळालं,वचन नाही मिळालं,जुने दिवस परत मिळाले नाहीत…पण एक “जोड” नक्की परत आला.---दुपारीती स्वतःहून लिहिलं—“आज परत भेटायचं नाही…पण बोलू शकतोस हवं तर.”हे वाचून मी हसून गेलो.ती अजूनही स्पष्ट नव्हती, पण दूरही नव्हती.मी तिला उत्तर दिलं—“ठीक आहे. बोलूया, जेव्हा तुला बरं वाटेल तेव्हा.”आणि त्या दिवशी आम्ही दोघे बरीचशी छोटी, हलकीफुलकी, विषयांतर करणारी, पण मन हलकं करणारी चॅट केली.ना भूतकाळ,ना भविष्य,ना प्रश्न,ना अपेक्षा.फक्त दोन लोक—जे कधीकाळी एकमेकांसाठी खूप महत्त्वाचे होते—आज पुन्हा एकमेकांशी सहज बोलत होते.---त्या रात्रीमी माझ्या रूमच्या खिडकीत बसलो होतो.समुद्राची हवा आत येत होती.मनात एकच विचार आला—कधी कधी नातं परत सुरू होत नाही…पण ते संपतही नाही.कधी ते दोघांच्या मधल्या शांततेत झोपलेलं असतंआणि वेळ येईपर्यंत हळूच बदलत राहतं.त्या रात्री मला जाणवलं—प्रवास खूप वेळा संपत नाही—त्याचाच दुसरा रस्ता सुरू होतो.आणि आपण त्यावर चालायला शिकत जातो.त्या संध्याकाळी आमची चॅट थोडी हलकीच चालू होती.ती पूर्वीसारखी मोकळी नव्हती,पण कालच्या रात्रीपेक्षा आज तिचा स्वर खूप शांत होता.मग अचानक तिचा मेसेज आला—“तू उद्या निघतोयस का?”मी लिहिलं —“हो. दुपारी परत.”तिचा उत्तर लगेच आलं नाही.तांबूस-केशरी सायंकाळ खोलीत पसरत होती,आणि त्या शांततेत फोनचा स्क्रीन पुन्हा उजळला—“उद्याआधी… थोडं बोलू शकतोस का?”मी थोडा थांबलो.काल तिने सांगितलं होतं “आज भेटू नको”,आणि आता ती स्वतःहून बोलायचं म्हणत होती.मी लिहिलं—“हो, कुठे?”तिचा रिप्लाय आला—“कालच्या जागेजवळ नाही… दुसरीकडे.Girgaum Chowpatty जवळच्या promenade वर.मी तिथे असते… जेव्हा मन भारी होतं.”---रात्रीची भेटमी तिथे पोहोचलो तेव्हासमुद्राचा आवाज शांत होता,आणि हवा समुद्राच्या मिठाने भरलेली होती.ती एका रेलिंगला टेकून उभी होती— केस वाऱ्यात उडत होते,पण नजर मात्र समुद्रात कुठेतरी हरवलेली.मी तिच्या शेजारी जाऊन उभा राहिलो.ती हलकं स्मित करून म्हणाली—“हे ठिकाण… मला शांत करतं.”मी काही बोललो नाही.थोडा वेळ आम्ही दोघे फक्त समुद्राकडे पाहत राहिलो.मग अचानक तीच सुरुवात केली—“माझ्या आयुष्यात जो आहे… त्याचं नाव आदित्य.”मी शांतपणे ऐकत राहिलो.“नातं आहे… पण नात्यात ‘आपण’ नाही.तो चांगला आहे, वाईट नाही.पण… मी त्याच्यावर प्रेम करते का?हे मी स्वतःलाच अजून प्रामाणिकपणे सांगितलेलं नाही.”ती बोलताना आवाज शांत होता,पण शब्द थरथरत होते.मी विचारलं नाही “मग तू त्याच्यासोबत का आहेस?”कारण हा प्रश्न ती आधीच स्वतःला हजार वेळा विचारून थकली होती.ती स्वतःच म्हणाली—“कधी कधी आपण एकटं पडू नये म्हणूनएखाद्याला सोबत ठेवतो…आणि मग सवय प्रेमासारखी वाटायला लागते.”मी तिच्याकडे पाहिलं.तिच्या डोळ्यांत राग नव्हता,पण कुठेतरी खोल अंतर्गत थकवा होता.---ती पुढे म्हणाली…“तू काल भेटायला आलास… तेव्हा मी घाबरले.कारण तुझ्यातलं प्रामाणिकपणं…ते मला त्या नात्यात शोधायलाही भीती वाटते.”मी हळूच विचारलं—“मग तू काय शोधतेयस आता?”ती थोडा वेळ शांत राहिली.समुद्राकडे पाहत, आवाज अगदी मंद करत म्हणाली—“मी स्वतःला.”हे वाक्य ऐकून माझ्या मनातलं काहीतरी मोकळं झालं.ती काही पळवत नव्हती,काही नाटक करत नव्हती,काही दिखावा नव्हता…ती खरंच स्वतःशी प्रामाणिक होण्याचा प्रयत्न करत होती.---त्या क्षणी तिने माझ्याकडे पाहिलंआणि म्हणाली—“तुझ्या मनात मी काय आहे… हे मला माहित आहे.पण माझ्या मनात तू काय आहेस…हे मला अजून कळलं नाही.”मी थोडंसं हसून म्हणालो—“मग वेळ घे.मी कुठे पळून जात नाही.”ती हलकं स्मितली.पहिल्यांदाच कालपासून तिच्या चेहऱ्यावर‘ओझं उतरल्यासारखं’ हसू दिसलं.---निघतानाती म्हणाली—“तू उद्या जातोस…पण हा संवाद इथेच थांबू देऊ नको.”मी मान हलवली.ती मागे वळली,दोन पावलं गेली,आणि पुन्हा एकदा थांबली.तिच्या नजरेतभीती नव्हती,अंतर नव्हतं…फक्त प्रामाणिकता होती.ती शेवटचं एक वाक्य म्हणाली—“तू पुन्हा आला याबद्दल… मी खुश आहे.कदाचित वेळेनं आपण दोघंही स्वतःला थोडं अधिक समजू.”आणि ती निघून गेली.त्या रात्री समुद्र शांत होता,पण माझ्या मनात मात्र काहीतरी हळूहळू जागं होत होतं—नवीन आशा नव्हती…नवीन सुरुवात नव्हती…फक्त तिचा एक प्रामाणिक प्रयत्न—आणि माझं शांत स्वीकृती. ‹ Previous Chapterन सांगितलेल्या गोष्टी - 1 Download Our App
