मुंबई आंतरराष्ट्रीय विमानतळावर (Chhatrapati Shivaji Maharaj International Airport) रात्रीचे दहा वाजून गेले होते.
दिव्यांच्या लखलखाटात आणि इंजिनच्या घरघराहटात, एक वेगळाच उत्साह भरला होता. दूर देशी जाणाऱ्या प्रवाशांची लगबग सुरू
होती. कुणी आपल्या प्रियजनांचा निरोप घेत होते, कुणी उत्सुकतेने आपल्या आसनावर जाण्याची वाट पाहत होते, तर कुणी हातात
पुस्तक घेऊन शांतपणे बसले होते. 'एअर इंडिया'चे एक भव्य बोईंग 747 विमान, ज्याला फ्लाइट Z907 असे नाव दिले होते, ते दुबईकडे
झेपावण्यासाठी सज्ज झाले होते. हे विमान फक्त एक यांत्रिक मशीन नव्हते, तर ते २८० स्वप्ने आणि १८ निष्ठेने काम करणाऱ्या
कर्मचाऱ्यांचा जीवंत ठेवा होता.विमानाचे कॅप्टन राजेश शर्मा, पन्नाशीला आलेले एक अनुभवी वैमानिक होते. त्यांना २० वर्षांपेक्षा जास्त
उड्डाणाचा अनुभव होता आणि ते प्रत्येक प्रवासाला आपल्या घरच्या प्रवासासारखेच गंभीरपणे घेत असत. त्यांच्यासोबत फर्स्ट ऑफिसर
प्रिया सिंग होत्या, ज्या नुकत्याच ३० वर्षांच्या झाल्या होत्या आणि त्यांच्या चेहऱ्यावर एका मोठ्या उड्डाणाची उत्सुकता आणि
आत्मविश्वास होता. तसेच सेकंड ऑफिसर अमित कुलकर्णी हे तरुण आणि उत्साही अधिकारी होते, जे या प्रवासात काहीतरी नवीन
शिकण्यास आतुर होते.प्रवाशांमध्ये एक अद्भुत विविधता होती. एका सीटवर एक भारतीय कुटुंब बसले होते, दुबईतील आपल्या मुलाला
भेटायला निघालेले. त्यांच्या चेहऱ्यावर आनंद आणि समाधान दिसत होते. शेजारच्या सीटवर एका अमेरिकन व्यावसायिकाने आपले
लॅपटॉप उघडले होते, दुबईतील एका महत्त्वाच्या मीटिंगची तयारी करत. तर एका कोपऱ्यात एक तरुण कलाकार आपल्या स्केचबुकमध्ये
हरवून गेला होता, त्याच्या डोक्यात नवीन कल्पना रेंगाळत होत्या. लहान मुले आपल्या खेळण्यांसोबत खेळत होती, त्यांच्या चेहऱ्यावर
कोणताही ताण नव्हता, फक्त निरागस आनंद होता. विमानातील एअर होस्टेस हसतमुख चेहऱ्याने प्रवाशांचे स्वागत करत होत्या, त्यांना
त्यांच्या आसनापर्यंत पोहोचण्यास मदत करत होत्या. विमानाच्या आतून एक सुखद आवाज येत होता, जणू काही सर्व काही सुरळीत
असल्याचा तो संकेत होता.रात्री १० वाजून ३० मिनिटांनी, पायलटच्या घोषणेने विमानात एक शांतता पसरली. "फ्लाइट Z907 टेक-
ऑफसाठी सज्ज आहे. आम्ही लवकरच दुबईकडे प्रस्थान करत आहोत." हळूहळू, विमान धावपट्टीवर धावू लागले. इंजिनचा आवाज
वाढत गेला आणि काही क्षणातच, Z907 ने जमिनीचा त्याग केला आणि रात्रीच्या काळोखात वर आकाशात झेपावले, मुंबईच्या दिव्यांचा
लखलखाट खाली सोडून.
रात्रीचे १ वाजून २० मिनिटे झाली होती. भारतीय हवाई वाहतूक नियंत्रण कक्षातील (Air Traffic Control - ATC) कंट्रोलर अविनाश
राव आपल्या शिफ्टमधील नियमित कामात व्यस्त होते. अरबी समुद्रावरील (Arabian Sea) विमानांच्या हालचालींवर ते बारीक लक्ष
ठेवून होते. बाहेर शांतता होती, फक्त त्यांच्या हेडसेटमधून इतर विमानांचे नियमित संदेश ऐकू येत होते. अचानक, त्यांच्या हेडसेटमध्ये एक
अस्पष्ट, थरथरणाऱ्या आवाजाचा संदेश घुसला. तो फ्लाइट Z907 कडून आलेला होता.
अविनाशने आपल्या कानांवर हेडसेट आणखी घट्ट दाबला. तो आवाज अत्यंत विस्कळीत होता – जणू काही रेडिओमध्ये खूप जास्त
डिस्टर्बन्स (Disturbance) आहे, पण तो डिस्टर्बन्स नैसर्गिक वाटत नव्हता. त्यात काही अस्पष्ट शब्द आणि काहीतरी धाडधाड आवाज
ऐकू येत होता, जणू काही मोठा धातू आदळत असावा. त्यानंतर, अविनाशच्या कानावर एक मोठी, थरकाप उडवणारी किंकाळी पडली.
ती एखाद्या माणसाची ओरड होती, जी वेदना आणि भीती यांनी भरलेली होती, पण त्यात एक असामान्य, यांत्रिक छटा होती, जणू काही
मानवी आवाज आणि मशीनचा आवाज एकत्र मिसळला होता. तो आवाज इतका अनपेक्षित आणि तीव्र होता की अविनाश क्षणभर
जागेवरच थिजला. त्याच्या डोक्यात एक थंडगार लहर पसरली.
"Z907, हे एटीसी आहे, तुमचा संदेश स्पष्ट नाहीये. कृपया पुन्हा सांगा," अविनाशने त्वरित संपर्क साधण्याचा प्रयत्न केला. त्याच्या
आवाजात स्पष्टपणे धांदल आणि भीती होती, कारण असा संदेश त्यांनी यापूर्वी कधीच ऐकला नव्हता. पण त्याला कोणताही प्रतिसाद
मिळाला नाही. फक्त भयंकर शांतता होती. रेडिओवर कोणताही आवाज येत नव्हता, जणू काही Z907 ने फक्त तो एक शेवटचा संकेत
दिला आणि पूर्णपणे अदृश्य झाले.
अविनाशने घड्याळाकडे पाहिले. Z907 ने उड्डाण करून सुमारे दोन तास झाले होते आणि ते अपेक्षित मार्गावर होते. त्याने लगेचच पुन्हा
प्रयत्न केला, "Z907, तुम्ही ऐकत आहात का? एटीसी बोलत आहे. तुमचा संदेश अस्पष्ट होता, कृपया पुन्हा सांगा." पुन्हा काहीच आवाज
नाही. त्याच्या बाजूला बसलेल्या दुसऱ्या कंट्रोलरने त्याच्या चेहऱ्यावरील वाढती चिंता आणि घाबरलेला भाव पाहिला.
अविनाशने लगेचच रडार स्क्रीनकडे पाहिले. काही मिनिटांपूर्वी Z907 ची चमकणारी हिरवी ठिपकी अजूनही दिसत होती, पण आता ती
अस्थिर होत होती. ती ठिपकी लपंडाव खेळत असल्यासारखी कधी दिसत होती, कधी नाहीशी होत होती, आणि कधीकधी ती विचित्र
आकारांमध्ये बदलताना दिसत होती, जणू काही ती फक्त एक विमान नसून काहीतरी वेगळेच होते. अविनाशच्या डोळ्यात भीतीची एक
चमक आली. त्याला आपल्या डोळ्यांवर विश्वास बसत नव्हता. काही सेकंदांतच, ती हिरवी ठिपकी पूर्णपणे नाहीशी झाली. Z907
रडारवरून कायमचे गायब झाले होते. या घटनेने एटीसी कंट्रोल रूममध्ये एकच खळबळ उडाली. वरिष्ठांना तात्काळ कळवण्यात आले
. प्रोटोकॉलनुसार, तातडीने आणीबाणीची स्थिती (Emergency Protocol) घोषित करण्यात आली. पण विमान कुठे गेले? त्या
किंकाळीचा आणि विचित्र आवाजाचा अर्थ काय होता? रडारवर दिसलेले ते विचित्र आकार काय होते? हे प्रश्न सर्वांच्या मनात घोळू
लागले. Z907 आता फक्त एक विमान नव्हते, ते एक अबूझ रहस्य बनले होते, जे अरबी समुद्राच्या अथांग गर्भात किंवा कदाचित या
जगाच्याच बाहेर कुठेतरी हरवले होते.
संपर्क तुटल्याची बातमी वाऱ्यासारखी पसरली. तातडीने शोध आणि बचाव कार्य (Search and Rescue Operation) सुरू
करण्यात आले. भारतीय नौदल (Indian Navy) आणि हवाई दल (Indian Air Force) यांनी अरबी समुद्रात आणि
आसपासच्या भागात शोध सुरू केला. अमेरिकन नौदलानेही आपले उपग्रह (Satellites) आणि नौका (Vessels) मदतीला पाठवल्या.
अनेक दिवस शोध मोहीम चालली, पण विमानाचा किंवा त्याच्या कोणत्याही भागाचा मागमुसही लागला नाही. समुद्राच्या पृष्ठभागावर
साधा तेलाचा एक थेंब किंवा विमानाचा छोटासा तुकडाही दिसला नाही, जणू काही ते विमान कधी अस्तित्वातच नव्हते. Z907 जणू
काही हवेत विरून गेले होते, किंवा अधिक भयावहपणे, ते अदृश्य झाले होते.
या घटनेने जगभरात खळबळ उडवून दिली. प्रसारमाध्यमांमध्ये याबद्दल अनेक तर्कवितर्क लावले जाऊ लागले. दहशतवादी
हल्ला (Terrorist Attack), तांत्रिक बिघाड (Technical Glitch), वैमानिकाची चूक (Pilot Error) या नेहमीच्या शक्यता बाजूला
सारल्या जाऊ लागल्या. कारण या घटनेमागे काहीतरी अलौकिक (Supernatural) किंवा वैज्ञानिक दृष्ट्या अनाकलनीय
(Scientifically Inexplicable) शक्ती असल्याचा संशय बळावला. बर्म्युडा ट्रँगल (Bermuda Triangle) सारख्या अदृश्य होणाऱ्या
घटनांची आठवण करून देणारे हे प्रकरण बनले. काही तज्ञांनी वेळातून प्रवास (Time Travel) किंवा अन्य मितीमध्ये प्रवेश (Entry
into another Dimension) अशा कल्पनाही मांडल्या. पण कोणताही ठोस पुरावा मिळत नव्हता.
तपासकर्त्यांनी विमानाशी संबंधित प्रत्येक माहिती तपासली. वैमानिकांचे रेकॉर्ड, विमानाची देखभाल दुरुस्तीची माहिती, प्रवाशांची
पार्श्वभूमी – सर्व काही तपासले गेले. पण काहीही संशयास्पद आढळले नाही. विमानाचे ब्लॅक बॉक्स (Black Box) कधीच सापडले
नाहीत.
वर्षांमागून वर्षे गेली, पण Z907 चे रहस्य उलगडले नाही. दहा वर्षांनंतरही हे प्रकरण एक अनुत्तरित प्रश्नचिन्हच राहिले होते. लोकांच्या
आठवणीत ते केवळ एक 'गायब झालेले विमान' म्हणून कोरले गेले होते. पण, नियतीने काहीतरी वेगळेच ठरवले होते.
तो शांत दिवस होता. दिल्लीतील नॅशनल डिझास्टर मॅनेजमेंट अथॉरिटीच्या (NDMA) मुख्य नियंत्रण कक्षात नेहमीप्रमाणेच काम सुरू
होतं. अचानक एक अनोळखी, एनक्रिप्टेड कॉल आला. कंट्रोलर अविनाश राव यांनी कॉल उचलला. पलीकडून एक अस्पष्ट, पण स्पष्ट
आवाज आला, "हॅलो? कुणी आहे का? मी कॅप्टन राजेश शर्मा बोलतोय... मी फ्लाइट Z907 वरून बोलतोय... आम्ही अजून जिवंत
आहोत!"
अविनाश राव क्षणभर थिजले. त्यांना वाटलं, कोणीतरी मस्करी करतंय. पण तो आवाज इतका गंभीर होता की ते त्याला पूर्णपणे
दुर्लक्षित करू शकले नाहीत. त्यांनी पलीकडून बोलणाऱ्या व्यक्तीला ओळख पटवण्यासाठी काही प्रश्न विचारले. कॅप्टन राजेश शर्मा यांनी
विमानाचा क्रमांक, विमानात असलेल्या काही विशिष्ट प्रवाशांची नावे, आणि विमानाची शेवटची ज्ञात स्थिती याची अचूक माहिती दिली.
अविनाश राव यांच्या मनात धडधड वाढली. त्यांनी वरिष्ठांना कळवलं.
त्याच रात्री, NDMA च्या मुख्यालयात एक गुप्त बैठक झाली. यात भारताच्या गुप्तचर संस्था (RAW), नौदल, आणि काही आंतरराष्ट्रीय
तज्ञांचा समावेश होता. कॅप्टन राजेश शर्मा यांचा कॉल नेमका कुठून आला हे शोधण्याचा प्रयत्न सुरू झाला. तांत्रिक विश्लेषणात
धक्कादायक गोष्ट समोर आली: कॉलचा स्रोत प्रशांत महासागरातील एका अज्ञात बेटावरून येत होता, जो नकाशावर अस्तित्वातच
नव्हता! सिग्नल खूपच कमकुवत आणि विस्कळीत होता, पण तो खरा होता.
हा कॉल ही एक आशा होती, पण त्याहून मोठं रहस्य. एक विशेष पथक तयार करण्यात आलं, ज्यात गुप्तहेर रश्मी देसाई, नौदलाचा
कॅप्टन विक्रम सिंह, आणि प्रसिद्ध अवकाश वैज्ञानिक डॉ. अनिल कुलकर्णी यांचा समावेश होता. त्या अज्ञात बेटाच्या दिशेने एक गुप्त
मोहीम सुरू झाली.
प्रवासात अनेक अडचणी आल्या. प्रशांत महासागरातील बदलतं हवामान, अज्ञात समुद्रातील धोके आणि वेळेचं बंधन. अखेर, कित्येक
दिवसांच्या अथक प्रयत्नांनंतर, त्यांना नकाशावर नसलेलं ते बेट दिसलं. ते घनदाट जंगलाने व्यापलेलं आणि ज्वालामुखीच्या
क्रियाशीलतेमुळे धोकादायक दिसत होतं. बेटावर उतरल्यावर, त्यांना एक धक्कादायक दृश्य दिसलं.
जंगलाच्या मधोमध, अर्धवट झाकलेलं, जणू काही निसर्गाने गिळंकृत केलेलं, फ्लाइट Z907 चं धड उभं होतं! ते जवळजवळ अख्खं होतं,
फक्त पंख आणि शेपटीचा भाग तुटलेला दिसत होता. विश्वास बसत नव्हता. गेली दहा वर्षं हे विमान इथे कसं होतं? आणि यावरचे लोक
जिवंत कसे होते?
विमानाजवळ पोहोचल्यावर त्यांना एक विचित्र गोष्ट जाणवली. विमानाच्या बाहेरील भागात, विशेषतः धातूवर, एक प्रकारचा सूक्ष्म,
हिरवट थर जमला होता, जो सामान्य शेवाळ नव्हता. आतमध्ये प्रवेश केल्यावर, त्यांना धक्का बसला. विमानातील वातावरण स्थिर होतं,
आणि सर्वात आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे, विमानातून एक प्रकारची मंद ऊर्जा बाहेर पडत होती, ज्यामुळे आतील वेऱ्याची अवस्था चांगली
होती.
कॅप्टन राजेश शर्मा आणि इतर काही प्रवासी त्यांना भेटले. ते सर्व थकलेले दिसत होते, पण जिवंत होते! त्यांच्या कथा ऐकून पथकातील
प्रत्येकाला धक्का बसला. कॅप्टन राजेश शर्मानी सांगितलं की विमान एका प्रचंड, अनपेक्षित वादळात सापडलं होतं, जे रडारवर दिसत
नव्हतं. वादळात विमान पूर्णपणे नियंत्रण गमावून बसलं आणि ते एका अदृश्य, चुंबकीय ऊर्जा क्षेत्रातून गेलं. त्यानंतर त्यांना आठवतंय ते
फक्त या बेटावर अचानक कोसळल्याचं. सर्वात अविश्वसनीय गोष्ट म्हणजे, बेटावरची वेळ जगापेक्षा खूपच वेगळ्या गतीने चालत होती.
दहा वर्षांपूर्वी जे घडलं होतं, ते या बेटावरील लोकांसाठी फक्त काही महिन्यांपूर्वी घडलं होतं. डॉ. कुलकर्णी यांनी या घटनेला 'टाईम
डायलेशन' (Time Dilation) असं संबोधलं – आइन्स्टाईनच्या सापेक्षता सिद्धांतातील एक संकल्पना, जिथे प्रचंड गुरुत्वाकर्षणामुळे
किंवा वेगामुळे वेळेची गती बदलते. त्यांना वाटलं की या बेटाखाली किंवा आजूबाजूला एक नैसर्गिक 'वॉर्महोल' (Wormhole) किंवा
तीव्र गुरुत्वाकर्षण क्षेत्र असावं, ज्यामुळे वेळ त्यांच्यासाठी वेगळ्या गतीने चालत होती. विमानातील प्रवाशांना बाहेर काढण्याचं काम सुरू
झालं. पण धोका अजून टळला नव्हता. बेटाखालील ज्वालामुखी अजूनही सक्रिय होता आणि वेळोवेळी भूकंपाचे धक्के बसत होते. याच
दरम्यान, रश्मी देसाई यांना एक विचित्र शोध लागला. विमानाच्या कॉकपिटमध्ये एक अज्ञात उपकरण बसवलेलं होतं, जे नेहमीच्या
विमानात नव्हतं. ते उपकरण बेटाच्या विशिष्ट ऊर्जा क्षेत्राशी काहीतरी संबंध ठेवत होतं, जणू काही ते विमान आणि बेटाला जोडणारा एक
दुवा होता.
डॉ. कुलकर्णींनी त्या उपकरणाचं विश्लेषण केलं. त्यांना कळलं की ते एक प्राचीन, अज्ञात तंत्रज्ञान होतं, जे वेळ आणि अवकाश यांना
प्रभावित करत होतं. कुणीतरी किंवा कशाने तरी हे उपकरण विमानात ठेवलं होतं आणि तेच विमान गायब होण्याचं आणि बेटावर
पोहोचण्याचं कारण होतं. पण कुणी आणि का?
जसजसे ते प्रवाशांना सुरक्षित स्थळी नेत होते, तसतसं त्यांना आणखी एक रहस्य उलगडलं. काही प्रवाशांच्या शरीरावर सूक्ष्म, पण विचित्र
खुणा होत्या, जणू काही अज्ञात किरणांचा परिणाम. आणि कॅप्टन जोशींना सतत काहीतरी अदृश्य शक्तींचा अनुभव येत होता, जणू
कोणीतरी त्यांच्यावर नजर ठेवून आहे.
सर्व प्रवाशांना आणि क्रू मेंबर्सना सुखरूप परत आणण्यात यश आलं. जगाला कळलं की फ्लाइट Z907 चं रहस्य उलगडलं आहे, पण
ते एका नवीन, अधिक खोल रहस्याची फक्त सुरुवात होती. डॉ. कुलकर्णींनी त्या अज्ञात उपकरणाचा अभ्यास सुरूच ठेवला. त्यातून
त्यांना काही प्राचीन नकाशे आणि संहिता मिळाल्या, ज्यात पृथ्वीवरील काही अज्ञात ऊर्जा क्षेत्रांचा उल्लेख होता.
कॅप्टन राजेश शर्मा जे जीवंत परतले होते, त्यांना मात्र अजूनही त्या अदृश्य शक्तींचा अनुभव येत होता. कधी कधी त्यांना रात्री विमानातून
येणारे अस्पष्ट आवाज ऐकू येत, कधी त्यांच्या डोळ्यासमोर चमकणारे निळे दिवे दिसत. त्यांना वाटायचं की ते अजूनही त्या बेटावरच
आहेत, किंवा त्या अदृश्य शक्तींनी त्यांचा अजूनही पाठलाग सुरूच ठेवला आहे.
एके दिवशी रात्री, कॅप्टन जोशी झोपले असताना, त्यांच्या स्मार्टफोनवर एक अनोळखी मेसेज आला. त्यात फक्त एक गूढ चिन्ह होतं –
एक वर्तुळात कोरलेला त्रिकोण, आणि त्याखाली एक संदेश: "तुमच्या जगात परत स्वागत आहे... पण तुम्ही एकटे नाहीत. आम्ही
अजूनही तुमच्यासोबत आहोत. आणि लवकरच भेटू..."
कॅप्टन जोशींना घाम फुटला. ते उठून बसले, त्यांच्या डोक्यात फक्त एकच विचार होता: फ्लाइट Z907 खरंच नैसर्गिक घटनेमुळे गायब
झालं होतं, की ते एका मोठ्या, अज्ञात खेळाचा भाग होतं?
आजही, फ्लाइट Z907 च्या प्रवाशांना वाचवण्यात यश आलं असलं तरी, त्या अज्ञात उपकरणाचं, त्या बेटावरील वेळेच्या रहस्याचं, आणि
कॅप्टन जोशींना येणाऱ्या अनुभवांचं गूढ कायम आहे. कदाचित, आकाशात आजही असे अनेक रहस्यमय वॉर्महोल्स असतील, जिथे
वेळेची गती बदलते आणि अज्ञात शक्ती वास करतात. फ्लाइट Z907 हे फक्त एक उदाहरण होतं... आणखी कितीतरी विमानं आणि
जहाजं या अदृश्य शक्तींचे बळी ठरले असतील? आणि आता, त्या शक्तींनी जगाशी थेट संपर्क साधला होता... पुढील लक्ष्य कोण असेल?
