શું મને કાલે ફરીથી તે સાયકલ પર ચઢવાની શક્તિ મળશે?
હું જ્યાં હતી ત્યાં સૂઈ ગઈ. સિવાય કે... પહેલી વાર મેં વિચાર્યું: જો વરસાદ પડે તો શું?
મારા દરેક શ્વાસ સાથે યોજના ન બનાવવાની મારી યોજના વધુ મૂર્ખ લાગતી હતી.
થોડીવાર માટે નિરાશ થયા પછી, હું ઊભી થઇ અને, છુપાયેલા અંધારામાં, મારી ટોપી, હેરપિન અને મારા શરીર પર રાખેલ સામાન, મારી પીડાદાયક કોરસેટ સહિત, ઉતારી નાખ્યો. ખોરાક વિશે વિચારવા માટે પણ થાકી ગઈ હોવાથી, હું ફરીથી જમીન પર પડી ગઈ અને પેટીકોટ અને મારો ખૂબ જ ગંદો ટૌપ સૂટ મારા એકમાત્ર આવરણ તરીકે પહેરીને, થોડીવારમાં ફરીથી સૂઈ ગઈ.
જોકે, મારી નિશાચર આદતો એટલી બધી બની ગઈ હતી કે મોડી રાત્રે હું જાગી ગઈ.
હવે થોડી પણ ઊંઘ ન આવી, અને મને ભૂખ લાગી.
પરંતુ આજે રાત્રે ચંદ્ર નહોતો. આકાશ વાદળછાયું હતું. ખરેખર વરસાદ પડી શકે છે. અને ચાંદની કે તારાના પ્રકાશ વિના, હું સાયકલના બોક્સમાં પેક કરેલો ખોરાક શોધી શકી નહીં. પ્રકાશ ખાતર, મેં મૂર્ખતાપૂર્વક તે જ જગ્યાએ મુકેલી માચીસની ટીન પણ શોધી શકી નહીં. જો આ સમયે હું સાયકલ પર ઠોકર ખાઉં તો હું મારી જાતને ભાગ્યશાળી માનીશ.
" શાપ," મેં બડબડાટથી કહ્યું, બીચની ડાળીઓ મારા ચહેરા પર અથડાતી હતી અને મારા કપડાંમાં અટવાઈ રહી હતી, જ્યારે હું મારા પગ પર ઝૂકી ગઈ હતી.
પણ બીજી જ ક્ષણે હું ખોરાક વિશે ભૂલી ગઈ. હું જોતી ઉભી રહી, કારણ કે ખૂબ દૂર મને લાઇટ્સ દેખાતી હતી.
ગેસ લેમ્પ. ટેકરીની ટોચ પરના વૃક્ષોના થડ વચ્ચે ઝળહળતા, તેઓ દૂર પૃથ્વી પરના તારાઓની જેમ ચમકતા હતા.
એક ગામ. હું ટેકરીની એક બાજુ ચઢી ગઈ હતી, મને ખબર નહોતી કે બીજી બાજુ એક ગામ આવેલું છે.
એક શહેર, કદાચ એટલું મોટું હોય તો જ પેટ્રોલ ભરેલું હોય.
એક શહેર, કદાચ રેલ્વે સ્ટેશન ધરાવતું?
અને હું વિચારી રહી હતી તેમ, રાત્રિના અંધારામાં મારા કાનમાં ટ્રેનની સીટીનો લાંબો અવાજ સંભળાયો.
બીજા દિવસે સવારે ખૂબ જ વહેલા, હું બીચ જંગલોમાંથી બહાર નીકળી - એટલી વહેલી, મને આશા હતી કે બહુ ઓછા લોકો મને જોશે. મને ડર નહોતો કે કોઈ મને ઓળખી લેશે. ફક્ત એટલું જ કે એક સારા પોશાક પહેરેલી વિધવા, પગથી ચાલીને, કાર્પેટ-બેગ સાથે, આવા પ્રાચીન નિવાસસ્થાનમાંથી બહાર નીકળવી થોડી વિચિત્ર લાગશે.
હા, એક વિધવા. માથાથી પગ સુધી, મેં મારી માતાના કબાટમાંથી કાઢેલો શોકનો કાળો પોશાક પહેર્યો હતો. આ પોશાક, જે દર્શાવે છે કે હું પરિણીત છું, મારી ઉંમરમાં એક દાયકા કે તેથી વધુનો ઉમેરો કર્યો, છતાં પોશાક મને મારા આરામદાયક જૂના કાળા બૂટ પહેરવાની મંજૂરી આપી, જે કોઈને ખબર ન પડે, અને મારા વાળ એક સાદા બનમાં, જે હું સંભાળી શકતી હતી. સૌથી સારી વાત એ હતી કે તે મને લગભગ ઓળખી ન શકાય તેવું બનાવતું હતું. મારી કાળી ફેલ્ટ ટોપીના કિનારે લટકતો, એક ગાઢ કાળો પડદો મારા આખા માથાને ઢાંકી દેતો હતો, જેથી હું એવું લાગતું હતું કે હું મધમાખીના મધપૂડા પર હુમલો કરવાનો ઇરાદો રાખું છું. કાળા ચામડાના મોજા મારા હાથને ઢાંકી દેતા હતા - મેં આ વિગતોની ખાતરી કરી હતી, કારણ કે મારી પાસે લગ્નની વીંટી નહોતી - અને ઝાંખું કાળું રેશમ મને મારી દાઢીથી કાળા બુટવાળા પગના અંગૂઠા સુધી ઢાંકતું હતું.
દસ વર્ષ પહેલાં, મમ્મી પાતળી હતી, તેથી તેનો ડ્રેસ મને સારી રીતે ફિટ થતો હતો અને મારો કોરસેટ પણ ભાગ્યે જ ફીટ પડતો હતો; ખરેખર, જો મારા ઇમ્પ્રુવર્સ સામાનને જરૂરી વિસ્તારોમાં ટેકો ન આપતા હોત તો કોઈ કોરસેટની જરૂર ન હોત. મેં સાયકલ પર જે પેક કર્યું હતું તે હવે હું કાર્પેટ-બેગમાં અથવા મારા ખિસ્સામાં રાખતી હતી. મારી માતાને જાળીદાર પર્સ ગમતું ન હોવાથી, તેમણે તેમના બધા કપડાં રૂમાલ, લીંબુની કેન્ડી, શિલિંગ અને સિક્કાઓ વગેરે માટે પૂરતા ખિસ્સા સાથે પૂરા પાડ્યા હતા. મારી માતાના હઠીલા સ્વતંત્ર માથાને આશીર્વાદ આપવા જોઈએ, જેમણે મને સાયકલ ચલાવવાનું પણ શીખવ્યું હતું. મને બીચના જંગલોમાં તે વિશ્વાસુ યાંત્રિક ઘોડાને છોડી દેવાનો અફસોસ હતો, પરંતુ મને મારા કદરૂપા ટૌપ સૂટને છોડી દેવાનો કોઈ અફસોસ નહોતો.
સવારના ભૂખરા અડધા પ્રકાશમાં, હું ટેકરી પરથી એક ગલીમાં ચોરીછૂપીથી ઉતરી ગઈ. ગઈકાલની મહેનતથી શરીર ખૂબ જ અકડ લાગતું હતું, પણ મને સમજાયું કે મારા દુખાવા અને પીડા ખરેખર એક આશીર્વાદ હતા: તેઓએ મને ધીમે ધીમે ચાલવા માટે મજબૂર કરી. આમ, એક સમયે મારા વેશ પ્રમાણે સ્ત્રીની જેમ ચાલતી, હું ગલીમાં કાંકરીવાળા રસ્તા પર ગઈ, અને શહેરમાં પ્રવેશી.
પરોઢનો સમય સૂર્યોદયમાં ફેરવાઈ ગયો હતો, વરસાદની આગાહી હતી. દુકાનદારો ફક્ત તેમના શટર ખોલી રહ્યા હતા, બરફ લઇને જતો માણસ તેની વળી ગયેલી પીઠ પર મૂકીને જઈ રહ્યો હતો, એક બગાસું ખાતી નોકરાણીએ ગટરમાં કંઈક અકથ્ય વસ્તુ ફેંકી દીધી, એક ચીંથરેહાલ સ્ત્રી શેરીના ક્રોસિંગને સાફ કરી રહી હતી. ન્યૂઝબોય સવારના ન્યૂઝપેપરના ઢગલા રસ્તા પર લઇને બેઠા હતા. એક ખૂણા પર બેઠેલો એક દિવાસળી વેચનાર - એક ભિખારી, ખરેખર બૂમ પાડી રહ્યો હતો, "પ્રકાશ થવા દો; સજ્જન માટે દિવાસળી?" ત્યાંથી પસાર થતા કેટલાક ખરેખર માથા પર ટોપી પહેરેલા સજ્જનો હતા, જ્યારે અન્ય ફ્લાનલ અને ટોપી પહેરેલા કામદારો હતા, અને બાકીના લગભગ તેના જેવા જ ચીંથરેહાલ હતા, પરંતુ તે બધાને "સજ્જન" કહી રહ્યો હતો. તેણે મને દિવાસળી વેચવાનો કોઈ પ્રયાસ કર્યો નહીં, અલબત્ત, કારણ કે સ્ત્રીઓ ધૂમ્રપાન કરતી નહોતી.
લાલ અને સફેદ સર્પાકાર પટ્ટાવાળા થાંભલાની બાજુમાં દરવાજાના કાચ પર સોનાના અક્ષરો દોરેલા હતાં: BELVIDERE TONSORIUM. આહ, મેં બેલ્વિડેર નામના શહેર વિશે સાંભળ્યું હતું, જે કાઈનફોર્ડથી સંતોષકારક રીતે દૂર હતું. મારી આસપાસ જોતાં, મેં નજીકમાં એક ભવ્ય ઇમારતના પથ્થરની લિંટલ પર સેવિંગ્સ બેંક ઓફ બેલ્વિડેર કોતરેલું જોયું. ખૂબ સારું; મેં મારું લક્ષ્ય પ્રાપ્ત કર્યું હતું. શાબાશ, મેં વિચાર્યું, શરીરનાં પ્રમાણમાં નાનું માથું ધરાવતી એક છોકરી માટે ઘોડાના મળ વચ્ચે રસ્તો પસંદ કરવો એ તો ઘણું કહેવાય.
"ડુંગળી, બટાકા, પાર્સનીપ!" એક માણસે બેરો ધકેલ્યો.
"પુરુષના બટનહોલ માટે તાજા કાર્નેશન!" ટોપલીમાંથી ફૂલો અર્પણ કરતી શાલ પહેરેલી સ્ત્રી બૂમ પાડી.
"આઘાતજનક અપહરણ! તેના વિશે બધું વાંચો!" એક ન્યૂઝબોયએ બૂમ પાડી.
અપહરણ?
"બેસિલવેધર હોલમાંથી વિસ્કાઉન્ટ ટ્યૂક્સબરીનું (આપણો ખોવાયેલ રાજકુમાર) અપહરણ!"
