અલખની ડાયરીનું રહસ્ય
-રાકેશ ઠક્કર
પ્રકરણ ૩
અદ્વિક સમજી ગયો કે અલખની વાર્તા અધૂરી હતી. ડાયરીમાં માત્ર પ્રેમકથા નહોતી, પણ એક ભયાનક રહસ્ય પણ હતું. અદ્વિકે વિચાર્યું, "જો મારે જીવવું હોય, તો મારે ડાયરીના રહસ્યને ઉકેલવું પડશે. મને અલખના મૃત્યુનું રહસ્ય જાણવું પડશે, જેથી હું તેની આત્માને શાંતિ આપી શકું."
અદ્વિકે નિર્ણય કર્યો કે તે ડરશે નહીં. તેણે અલખનો સામનો કરવાનો નિર્ણય લીધો. અદ્વિક હવે ભયાનક સફર પર નીકળી પડ્યો હતો જ્યાં તેને તેના જીવનના સૌથી મોટા રહસ્યનો સામનો કરવો પડવાનો હતો: શું તે ડાયરીના રહસ્યને ઉકેલી શકશે? શું તે અલખને શાંતિ આપી શકશે?
અલખના ભયાનક સ્વરૂપને જોયા પછી અદ્વિક ભયભીત થઈ ગયો. એ રાત્રે તે ઊંઘી શક્યો નહીં. તેને સમજાયું કે આ વાર્તા માત્ર પ્રેમકથા નહોતી પણ એક ભયાનક શ્રાપ હતો. અદ્વિકે નક્કી કર્યું કે તે આ રહસ્યને ઉકેલશે, ભલે ગમે તે થાય. તેણે ડાયરી ફરી ખોલી, પણ આ વખતે તે તેને નવા દૃષ્ટિકોણથી જોવા લાગ્યો. ડાયરીમાં લખેલી દરેક કવિતા, દરેક વાક્ય, હવે તેને કોઈ રહસ્યમય કોયડા જેવું લાગવા માંડ્યું.
ડાયરીના પાના ફેરવતાં ફેરવતાં, અદ્વિકે એક કડી શોધી: "સૂરજના કિરણો, જ્યાં પૃથ્વીને સ્પર્શે છે, ત્યાં જ મળશે કડી." અદ્વિકને તરત જ સુરત યાદ આવ્યું. અલખની પહેલી કવિતામાં પણ સુરતનો ઉલ્લેખ હતો. અદ્વિકે નક્કી કર્યું કે તે સુરત જશે અને આ કડીનો અર્થ શોધી કાઢશે.
અદ્વિક સુરત પહોંચ્યો અને ડાયરીમાં લખેલી કડીને અનુસરવા લાગ્યો. તે શહેરના જૂના વિસ્તારોમાં ફરવા લાગ્યો, જ્યાં ઐતિહાસિક ઇમારતો અને સંસ્કૃતિનો સ્પર્શ હતો. એક જૂની પુસ્તકાલયમાં, તેણે જ્ઞાનદીપ નામના એક વૃદ્ધ માણસને જોયો. જ્ઞાનદીપનું નામ તેના વ્યક્તિત્વને અનુરૂપ હતું. તે જ્ઞાની અને શાંત હતો. તેણે પોતાનું આખું જીવન પ્રાચીન ગ્રંથો અને રહસ્યમય ઇતિહાસનો અભ્યાસ કરવામાં વિતાવ્યું હતું.
અદ્વિકને જ્ઞાનદીપ પર વિશ્વાસ આવ્યો અને તેણે તેને અલખ અને ડાયરીની વાર્તા કહી. જ્ઞાનદીપે બધું ધ્યાનથી સાંભળ્યું.
જ્ઞાનદીપ: "બેટા, તેં જે વાર્તા કહી છે તે કોઈ સામાન્ય વાર્તા નથી. તે 'અમૃતકળા' નામના એક પ્રાચીન જાદુ સાથે સંબંધિત છે. અમૃતકળા એ એક એવી કળા છે, જે કોઈ વ્યક્તિને અમર કરી શકે છે, પણ તેના બદલામાં, તે વ્યક્તિના આત્માનો એક ભાગ લઈ લે છે. અલખ માત્ર એક લેખક નહોતી, તે એક કલાકાર-જાદુગર હતી. તે પોતાની લાગણીઓને શબ્દો અને કળામાં ફેરવી શકતી હતી."
અદ્વિક ચોંકી ગયો. "તો શું તે અમૃતકળાની મદદથી અમર થઈ હતી?"
જ્ઞાનદીપ: "કદાચ. પણ અમૃતકળામાં એક ખામી છે. જો કોઈ વ્યક્તિ પોતાના આત્માનો બલિદાન આપે છે, તો તે આત્મા કાયમ માટે આ દુનિયામાં કેદ થઈ જાય છે. તે આત્માને શાંતિ ત્યારે જ મળે છે, જ્યારે કોઈ તેને પ્રેમથી મુક્ત કરે છે. તું ડાયરીમાં અલખને પ્રેમથી બોલાવી, પણ તેં જાણ્યા વગર તેના આત્માને જાગૃત કરી દીધો. અલખનો આત્મા હવે ગુસ્સામાં છે, કારણ કે તે શાંતિ ઈચ્છે છે, મુક્તિ ઈચ્છે છે."
જ્ઞાનદીપે અદ્વિકને ડાયરીના રહસ્ય વિશે સમજાવ્યું. "આ ડાયરીમાં માત્ર વાર્તા નથી, પણ અમૃતકળાના રહસ્યો પણ છુપાયેલા છે. તને ડાયરીમાં લખેલી દરેક કડીનો અર્થ શોધવો પડશે, જેથી તું અલખના આત્માને શાંતિ આપી શકે. આ કડીઓ ડાયરીના જુદા જુદા પાના પર છુપાયેલી છે. તારે આ કડીઓને જોડીને એક પૂર્ણ વાક્ય બનાવવું પડશે. તે વાક્ય જ અલખના આત્માને મુક્ત કરી શકશે."
અદ્વિકે પૂછ્યું, "આ કડીઓ ક્યાં મળશે?"
જ્ઞાનદીપ: "સૂરજના કિરણો, જ્યાં પૃથ્વીને સ્પર્શે છે, ત્યાં. આનો અર્થ એ છે કે તારે સૂર્યમંદિર જવું પડશે. ત્યાં તને ડાયરીનું પહેલું રહસ્ય મળશે."
ક્રમશ:
હવે પછીના પ્રકરણમાં વાંચશો :
અદ્વિક: (મનોમન) "અલખ, હું તને કહીશ કે પ્રેમનો અર્થ શું હોય છે. હું તને મુક્ત કરીશ, ભલે મને મારા જીવનનો અંત પણ કરવો પડે."
જ્ઞાનદીપના માર્ગદર્શનથી અદ્વિક સુરતના પ્રાચીન સૂર્યમંદિર પહોંચ્યો. આ મંદિર અંધકારમાં છવાયેલું હતું અને તેની દીવાલો પર વિચિત્ર ચિહ્નો કોતરેલા હતા. અદ્વિકને લાગ્યું કે આ જગ્યા શક્તિશાળી પણ ભયાનક છે. મંદિરમાં પ્રવેશતા જ તેને ઠંડી લાગી, જાણે કે હવામાં કોઈ અદૃશ્ય શક્તિનો પ્રભાવ હોય.
