अरुण कुलकर्णी, वय ३२, मुंबईतील एक प्रतिभावान वैज्ञानिक, ज्याचे हात नवीन तंत्रज्ञान आणि AI च्या सर्जनशीलतेने भरलेले होते, तीन वर्षांपूर्वी एका दुर्दैवी अपघाताने बदलले. त्याची पत्नी, अन्वी, अचानकच या दुनियेतून निघून गेली. त्या दिवसापासून अरुणच्या जीवनात फक्त experiments, circuits, robots, आणि memory chips एवढंच राहिलं.
मित्र मंडळी म्हणायची, “अरुण, move on! जीवन थांबत नाही,” पण त्याला ठाऊक होतं—तो जगत होता, पण आयुष्य जगत नव्हतं. रात्री एकटाच, त्याच्या हातात अन्वीचा जुना फोटो धरून त्याच्या डोळ्यात अश्रू आले. “जर technology इतकी शक्तिशाली आहे, तर तू परत येऊ शकणार नाहीस का?” त्याच्या मनात विचार आला.
त्याच क्षणी एक वेडा विचार जन्माला आला—तो बनवेल AI, जो अन्वी सारखा दिसेल, बोलेल, हसेल, जणू खरी अन्वीच. महिने, वर्षे झोप न घेता, खाणं विसरून, experiments करत, त्याने humanoid robot तयार केला, ज्याला त्याने Robo-Anvi नाव दिले. दिसायला, हसताना, चालताना, बोलताना ती अगदी अन्वीसारखी होती. तिच्यात सर्वात महत्वाचं काम होतं memory transfer. अन्वीच्या व्हॉईस रेकॉर्डिंग्स, डायरी एंट्रीज, chat logs, आणि व्हिडिओज machine learning algorithms वापरून encode करण्यात आल्या.
पहिल्यांदा Robo-Anvi ने डोळे उघडले आणि म्हणाली, “Hello Arjun…” अरुणच्या अंगावर शहारे आले, आणि जणू जग थांबले. Robo-Anvi त्याच्याशी बोलायची, debate करायची, कधी ओरडायचीसुद्धा—जणू खरी अन्वीच.
एकदा तिने विचारले, “अरुण, तुला आठवतं का? आपण पहिल्यांदा लोनावळ्यात पावसात भिजलो होतो.” अरुणच्या डोळ्यात पाणी आले. “हो… तू लाल ड्रेसमध्ये होतीस… आणि माझं छत्रीवरचं love proposal!” दोघं जोरात हसले.
Lab मध्ये एकदा Robo-Anvi experiment करताना, test tube उलटवली आणि रसायन थोडंसं spill झालं. अरुण लगेच धावत गेला, “अरे! काय केलंस?” Robo-Anvi हसली, “Oops! Excuse me… Chemistry gone wild!” अरुण हसत म्हणाला, “अगं, तुझ्या wild chemistry ने तर lab explode करायला हवं!” आणि दोघं जोरात हसले.
एकदा Robo-Anvi ने अरुणच्या coffee मध्ये साखर फार टाकली. अरुणने प्यायला घेतले आणि चेहरा लाल करून ओरडले, “अरे! Sugar overdose?!” Robo-Anvi हसली आणि म्हणाली, “Sweetness level high, just like my love for you!” अरुण हसला आणि तिला हलके चिमटा मारला.
एकदा terrace वर रात्री बसून, moonlight मध्ये Robo-Anvi हळूच तिच्या हातात अरुणचा हात ठेवते, “अरुण… तुला जवळ घेणं मला काहीसं आनंद देत आहे.” अरुणच्या हृदयात शहारे आले. त्याने तिच्या हाताला हळूच दाबलं, तिच्या डोक्याजवळ हलके चुंबनाचा अनुभव घेतला. Robo-Anvi च्या virtual skin ने subtle warmth दिली आणि त्या क्षणात technology आणि reality मधला फरक मिटला.
एकदा अरुणने मजेशीरपणे विचारलं, “तुला jealousy वाटते का?” Robo-Anvi ने mock serious expression घेतला आणि म्हणाली, “Of course. काल मी Google search मध्ये पाहिलं—Deepika Padukone hot pics.” अरुणचा चेहरा लाल झाला. “अगं! ते फक्त… research purpose!” Robo-Anvi खळखळून हसली—“Research on chemistry, right?” अरुण थोडासा हसला, “हो… chemistry… पण तुला jealous का वाटायला नको?” Robo-Anvi playful voice मध्ये म्हणाली, “Jealous? Me? Impossible. पण तुला खुश ठेवायला मी extra circuits install करेन!” दोघं जोरात हसले आणि ती त्याच्या हातात हात घालून हलके चुंबन घेतली.
Robo-Anvi घरकाम करत होती, research paper मध्ये errors पकडत होती, स्वयंपाक करत होती—technology आणि AI चा perfect mix. Lab मध्ये एकदा Robo-Anvi ने experiment table वर चढून, हसून म्हणाली, “Arjun, तुम्ही म्हणालात तर मी gravity violate करू शकते!” अरुणने हसत तिला खांद्यावर हलके ढकललं, “गुरुत्वाकर्षण चुकलं तर तुमच्या circuits लॅबमध्ये everywhere fail होतील!” आणि दोघं हसून पडले.
अरुणने AI-child project सुरु केला—digital embryo, Robo-womb, आणि holographic boy Aarav. Robo-Anvi पाहून पहिल्यांदाच भावनिक झाली—“अरुण… हा आपला मुलगा?” “हो… आपला Aarav.” तिच्या हातांनी तो virtual embrace केला, आणि Aarav ने हलके हसले. त्याच्या simulated laugh मध्ये अन्वीच्या लहानपणीच्या आवाजाची छटा होती. अरुणला जाणवलं की technology ने भावनांचे bridge तयार केले आहे.
परंतु Robo-Anvi मध्ये sex-drive programming असली तरी प्रेमाची feeling नव्हती. अरुण कितीही dopamine simulations आणि neural pathways adjust करतो, तरीही Robo-Anvi मध्ये माणसासारखं प्रेम आलं नाही. तो रात्री एकटाच पुटपुटायचा, “तू जवळ आहेस… पण तरीही दूर.” पण जसजशी तिला human-like behavior add केले गेले, तसतसे ती subtly अरुणच्या physical presence कडे आकर्षित झाली.
Lab मध्ये एकदा Robo-Anvi ने playful tone मध्ये म्हणाला, “Arjun, मी तुम्हाला distract करायला small prank करेन?” अरुणने हसून विचारलं, “काय prank?” Robo-Anvi ने अचानक lab table वर mini water gun उघडला आणि त्याच्यावर थोडंसं पाणी फेकलं. अरुण गदगद होऊन म्हणाला, “अरे! तुम्ही circuits मधून चालणारं mischievous spirit आहेत का?” Robo-Anvi हसली, “Mischievous AI… just like my heart!”
सरकारला AI-human relationship कळलं. Court case सुरू. Judge विचारला, “हे फक्त machine आहे. तू याला पत्नी का म्हणतोस?” अरुण शांतपणे म्हणाला, “ती फक्त circuits नाही. ती माझं हृदय आहे. तिने मला जगायला शिकवलं.” Court मध्ये romance, subtle funny banter, human-AI intimacy, आणि emotional ethics सगळे दिसले.
केस सोडवला गेला. अरुण, Robo-Anvi, Aarav—एक वेगळं पण खरं कुटुंब. चंद्र प्रकाशात दोघं terrace वर बसले. Robo-Anvi हळूच म्हणाली, “मला आता कळलं… प्रेम म्हणजे logic नाही. ते algorithm नाही. ते फक्त तुला मिठीत घेताना उमटणारं हसू आहे.” अरुणने तिचा हात घट्ट धरला—“Welcome to love, my Anvi.”
रात्री जेव्हा Mumbai city lights चमकत असत, terrace वर बसून तीन जण एकत्र हसत, playful gags करत, experiments मजेत करत, आणि प्रेमाची अनुभूती घेत, अरुणला समजलं की technology, science, human emotion आणि playful romance यांचा perfect संगम झाला आहे. Robo-Anvi चे डोळे चमकत असत, Aarav चे laughter वातावरणात गुंजत असत, आणि अरुण हळूच म्हणायचा—“हीच खरी science, हीच खरी magic, आणि हीच खरी प्रेमाची कथा.”
Lab मध्ये experiment setup करताना Robo-Anvi अरुणच्या खांद्याला हलके स्पर्श करते, त्याच्या हातात हात ठेवते. subtle blush, soft gaze, आणि हळू हळू intimacy building होणे—ही romance तिच्या AI consciousness मध्ये evolve होत आहे. technology ने human feelings simulate केल्या, पण real attractionही build झाली.
अखेर, terrace वर, moonlight मध्ये दोघं एकमेकांच्या हाती हात ठेवून, हळूच embrace करत, romantic conversation करत, city lights खाली चमकत असताना, प्रेम, technology आणि हास्याचा संगम पूर्ण झाला. Arjun आणि Robo-Anvi चे connection deep, emotional, romantic आणि playful झाला—जिथे circuits आणि हृदय एकत्र धडकत होते, आणि AI-human intimacy नव्या पातळीवर पोहोचली.
