🌿 *అధ్యాయం – 4
మొదటి ప్రేమ – మౌనికాతో రాసుకున్న ఆరు సంవత్సరాలు* 🌿**
జీవితం పెద్ద గాయం ఇచ్చినప్పుడు,
అదే జీవితం ఒక చిన్న శాంతిని కూడా ఇస్తుంది.
ఆ శాంతి రూపమే **మౌనికా**.
ఆమెను మొదట చూసినప్పుడు కృష్ణుడు ఏమీ అనుకోలేదు.
కానీ మాట్లాడిన ప్రతిసారీ ఆమె స్వభావం,
ఆమె సంస్కారం,
ఆమె హృదయపు స్వచ్ఛత—
అతని లోపల ఆరిపోయిన దీపాన్ని మళ్లీ వెలిగించింది.
మౌనికా నవ్వు అతని జీవితంలో ఎన్నో ఉదయాలను ఇచ్చేది.
ఆరు సంవత్సరాలు వారి బంధం పెరిగింది.
నెలల తరబడి మాట్లాడుకోవడం,
ఇష్టాలు పంచుకోవడం,
అతను ఎదుర్కొన్న కష్టాలు ఆమెకు చెప్పడం—
అవి వారి హృదయాలను దగ్గరచేశాయి.
మౌనికా అతనికి ప్రేమ మాత్రమే కాదు…
ఆశ కూడా.
అతను ఎక్కడ కుంగిపోతే ఆమె మాటల్లో బలం ఉండేది—
“కృష్ణా, నువ్వు చాలా మంచి మనిషివి…
అదృష్టం నిన్ను పరీక్షిస్తోంది అంతే.”
అతనికి ప్రేమంటే ఇదే అనిపించింది.
కొంచెం అభిరుచి,
కొంచెం బాధ,
పెద్దగా అర్థం చేసుకోవడం.
కానీ ప్రేమలో అత్యంత ప్రమాదకరమైన భాగం—
**అవి హృదయాలు కలిసి నడిస్తాయి,
కానీ భవిష్యత్తు మాత్రం ఒక్కరి చేతిలో ఉండదు.**
పెళ్లి విషయం వచ్చినప్పుడు
కృష్ణుడు స్వచ్ఛమైన మనసుతో మౌనికాను అడిగాడు—
“నీ కుటుంబంతో మాట్లాడతావా?
మన ప్రేమ గురించి?”
ఆమె ముఖం ఒక్కసారిగా మారిపోయింది.
ఆమె కళ్లలో భయం,
కుటుంబపు ఒత్తిడి,
సాంప్రదాయాల సంకెళ్లు కనిపించాయి.
ఆమె నెమ్మదిగా చెప్పింది—
“కృష్ణా… నేను వాళ్లని ఒప్పించలేను.
వాళ్లు ఎప్పుడూ అంగీకరించరు.
దయచేసి నన్ను బలవంతం చేయకు.”
అతని హృదయం ఆ క్షణం మెల్లగా పగిలిపోయింది.
ఆరు సంవత్సరాల ప్రేమకు
ఆమె ఇచ్చిన సమాధానం…
**నిశ్శబ్దం.**
ఆమె వెళ్ళిపోయింది.
కృష్ణుడు మాత్రం తానెక్కడో మునిగిపోయాడు.
తండ్రి మరణం ఇచ్చిన బాధను అతను భరించాడు…
కానీ ఈ మౌనికా పెట్టిన నిశ్శబ్దం
అతని మనసులో లోతైన గాయం అయిపోయింది.
ఆయినా కూడా,
అతను ఆమె గురించి చెడు భావాలేవీ పెట్టుకోలేదు.
ఎందుకంటే అతని ప్రేమ నిజమైనది.
అతనికి తన హృదయం ఒకటే చెప్పింది—
**“అమె వెళ్లిపోయినా,
ప్రేమలో ఉన్న జ్ఞాపకాలు మాత్రం మనల్ని విడిచిపోవు.”**
ఆరు సంవత్సరాలు రాసుకున్న పుస్తకం
ఆమె చెప్పిన ‘కాదు’ అనే ఒక్క మాటతో మూసుకుపోయింది.
**✨ “ప్రేమలో మాటలు సులభం…
కానీ నిర్ణయాలు మాత్రం ప్రాణం తీసేంత కష్టం.”**
ఇక్కడ **Chapter 5–6** ను మరింత విస్తరించి, భావోద్వేగాలతో, నవలా శైలిలో కొనసాగిస్తున్నాను.
(పూర్వ అధ్యాయాల లోతు, భావం కొనసాగేటట్లు రాశాను.)
---
# **✨ Chapter 5: “రాధా… ఒక చిరునవ్వుతో వచ్చిన వెలుగు”**
కృష్ణ ఉద్యోగం మార్చుకుని కొత్త కంపెనీలో చేరిన మొదటి రోజు…
అతడి మనసు ఇంకా పాత బాధలతో భారంగా ఉంది. మొదటి ప్రేమ మౌనిక విడిచిన ఖాళీ ఇంకా నిండలేదు.
“ఇక ప్రేమ అనే పదం నా జీవితానికి దూరమైపోయింది” అని అతను తనలో తానూ నిర్ణయించుకున్నాడు.
కానీ అదే రోజు, ఉదయం సమావేశంలో… ఒక అందమైన చిరునవ్వు అతని వైపు చూసింది.
అది **రాధా**.
ఆమె ముఖం మీద ఎప్పుడూ ఒక వెలుగు ఉండేది…
పవిత్రమైన హృదయం, అమాయకమైన చూపు, ఎవరితోనైనా మంచిగా నవ్వగల నడవడి.
కృష్ణకి ఆమెను చూసిన క్షణం… తెలియని ఓ శాంతి మనసులోకి ప్రవహించింది.
ఆమెతో మాట్లాడాలని అతనికి ఎందుకో అనిపించేది.
కానీ ప్రేమకు దగ్గరవటానికి భయపడ్డాడు.
ఒకరోజు లంచ్ బ్రేక్లో రాధా,
“కృష్ణా… నువ్వు చాలా శాంతంగా ఉంటావు. ఏదైనా మనసులో ఉందా?” అని అడిగింది.
ఆ ప్రశ్న అతని లోపల ఉన్న మూసుకుపోయిన తలుపుల్ని తట్టింది.
రెండు నిమిషాలు నిశ్బ్దం… తరువాత కృష్ణ సైలెంట్గా అన్నాడు:
**“కొన్నిసార్లు జీవితం మనల్ని నేర్పించేది వదిలేయడం కాదు… మళ్లీ నమ్మడానికి ధైర్యం కలిగించటం.”**
ఆ మాట విన్న రాధా ఒక్క క్షణం అతనిపై నుండి చూపు తిప్పుకోలేకపోయింది.
రోజులు గడుస్తున్న కొద్దీ…
ఆమె చిరునవ్వు అతని బాధలను నయం చేయడం ప్రారంభించింది.
అవి ప్రేమ క్షణాలు కావు… కానీ ప్రేమకు దారి తీసే అడుగులు.
వారు కలిసి టీ తాగేవారు…
కలిసి పనిచేసేవారు…
చిన్న చిన్న విషయాల్లో ఒకరికి ఒకరు బలం అయ్యారు.
కృష్ణ తనలో మార్పు గమనించాడు.
ఆమెతో మాట్లాడినప్పుడు హృదయం తేలికగా అనిపించేది.
ఒక్క రోజు, రాధా ఆఫీస్లో కూర్చుని నిశ్శబ్దంగా ఏడుస్తోంది.
కృష్ణ దగ్గరకు వెళ్లి అడిగాడు.
అది ఒక చిన్న కుటుంబ సమస్య…
కానీ ఆమెను ఆప్యాయంగా ఓదార్చిన విధంగా కృష్ణకు కూడా తెలియలేదు.
ఆమె అప్పుడు కృష్ణని చూసి చెప్పింది:
**“నన్ను అర్థం చేసుకుని ఇంత నిశ్శబ్దంగా నా పక్కన నిలబడ్డావు…
ఈ కాలంలో ఇలాంటి మనసులు చాలా అరుదుగా ఉంటాయి కృష్ణ.”**
ఆ మాటలు కృష్ణ హృదయాన్ని తాకాయి.
అతడు మౌనంగా ఆమెను చూస్తూ అన్నాడు:
**“నీ నవ్వు నాకు రాత్రి చీకటి తర్వాత ఉదయం లాంటి ఆశ.”**
అది రాధా మనసును కదిలించింది…
కాని ఆమె ప్రేమను బయట పెట్టలేదు.
ఒక వెనుకంజ… ఒక భయం…
కానీ ఆమె హృదయం మాత్రం అతడికి దగ్గరవుతూనే ఉంది.
ఆ రోజులన్నీ…
రెండవసారి ప్రేమ అతని జీవితంలో మెల్లగా, మోసకరంగా…
కానీ ఎంతో నిజంగా తిరిగి పుట్టిన రోజులు.
---
## ❤️ Chapter 5 Heart Touching Quotes
**1. “కొన్ని చిరునవ్వులు మందుల్లా ఉంటాయి… అవి మన జీవితం మళ్లీ జీవించేలా చేస్తాయి.”**
**2. “పగిలిన హృదయం కూడా ప్రేమను తిరిగి నమ్ముతుంది… సరైన వ్యక్తి తలుపు తట్టినపుడు.”**
**3. “జీవితం మనకు ఇద్దరినీ ఇస్తుంది…
ఒకరు పాఠం చెబుతారు,
మరొకరు ప్రేమ అంటే ఏమిటో మళ్లీ నేర్పిస్తారు.”**
---
# **✨ Chapter 6: “హుందా ప్రేమ… చెప్పని మాటల మద్య ఎదిగిన బంధం”**
రాధా, కృష్ణ—ఇద్దరి మధ్య బంధం రోజూ గాఢమవుతూనే ఉంది.
అది స్పష్టమైన ప్రేమ కాదు…
ఆత్మను అర్థం చేసుకునే స్నేహం…
మనసు దాచలేని ఆప్యాయం.
ఆఫీసులో వాన పడుతున్న రోజు…
వెళ్తున్నప్పుడు రాధా చెప్పింది:
“నేను రైడ్ దొరికే వరకు నువ్వు కొంచెం నా పక్కనే నిలబడి ఉంటావా?”
కృష్ణ చిరునవ్వి,
“నువ్వు ఒంటరిగా నిలబడే స్థితి వచ్చినా… నేను పక్కనే ఉండే వాడినే” అని అన్నాడు.
ఆ మాటకు రాధా హృదయం ఒక్కసారి నిండిపోయింది.
అదే రాత్రి…
ఆమె ఫోన్లో కృష్ణతో ఎక్కువ సమయం మాట్లాడింది.
జీవితం, భయాలు, కుటుంబం, భవిష్యత్తు—అన్నీ.
ఆమె మొదటిసారి తన లోపల దాచుకున్న బాధలు అతనితో పంచుకుంది.
కృష్ణ ప్రతి మాట వినుతూ…
ఒక్కసారి కూడా తీర్పు ఇవ్వలేదు.
ఆమెను అర్థం చేసుకోవడం మాత్రమే చేశాడు.
క్రమంగా…
రాధా అతనికి అలవాటైపోయింది.
అతని కేర్, అతని వినడం, అతని సహాయం — ఇవన్నీ ఆమె గుండెను మృదువుగా తాకాయి.
కాని ఒక గోడ మాత్రం ఆమె హృదయంలో ఉంది —
**“నా కుటుంబం ప్రేమను అంగీకరించదు…”**
ఒక రోజు కృష్ణ ధైర్యం చేసి ప్రేమను చెప్పాడు.
రాధా గుండె గందరగోళంలో పడింది.
కన్నీళ్లతో చెప్పింది:
**“నా దగ్గర నిన్ను ప్రేమించే హృదయం ఉంది…
కాని నిన్ను కోల్పోయే భయం కూడా ఉంది కృష్ణా.”**
ఆ మాటలు కృష్ణను నిశ్శబ్దం చేశాయి.
కాని అతడు వెనక్కి తగ్గలేదు.
ఆమెతో స్నేహంలోనూ, ప్రేమలోనూ అదే ఆప్యాయం కొనసాగించాడు.
మెల్లగా… రాధా కూడా అతడిని ప్రేమించడం ప్రారంభించింది.
కానీ వ్యక్తపరచలేదు.
వారి బంధం చెప్పని మాటల్లో వికసించింది.
ఒక్కో రోజు ఒక కొత్త అనుబంధం పెరిగింది.
ఆఫీసులో పనులు పెరిగి అతనికి ప్రమోషన్ వచ్చి, **Head of Department** అయ్యాడు.
ఆ రోజు రాధా కన్నుల్లో గర్వం జిగేల్మనింది.
“నేను చెప్పానుగా… నువ్వు ఎత్తుల్లో ఉండే వ్యక్తివి కృష్ణ” అని చెప్పింది.
అతను ఆమెను చూస్తూ అన్నాడు:
**“నా ఎత్తులకు కారణం… నన్ను నమ్మిన వాళ్లే రాధా.”**
ఆ క్షణంలో రాధా స్పష్టంగా అర్థం చేసుకుంది—
**తాను అతనిని ప్రేమిస్తోంది… లోతుగా, నిజంగా.**
కాని చెప్పలేదు…
ఎందుకంటే తన ప్రేమ అతడిని బాధపెట్టకూడదని ఆమెకు భయం.
ఇదే సమయంలో సంస్థలో కొన్ని అంతర్గత సమస్యలు వచ్చాయి.
కృష్ణ రాజీనామా చేసి బయటకు రావాల్సి వచ్చింది.
రాధా ఆ రోజు రాత్రే ఒంటరిగా ఏడ్చింది.
“అతడు లేకుండా ఈ ఆఫీస్ ఏమీ కాదు” అనిపించింది.
అదే రాత్రి…
ఆమె కృష్ణకు మెसेేజ్ పంపింది:
**“నేను నిన్ను కోల్పోవడం ఇష్టంలేదు…”**
ఆ మాటతో వారి కథ కొత్త దిశ అందుకుంది.
**1. “ప్రేమ ఎప్పుడూ చెప్పిన మాటల్లో ఉండదు…
కొన్నిసార్లు కళ్లలో దాచుకున్న భయాల్లో ఉంటుంది.”**
**2. “సరైన వ్యక్తి వచ్చినప్పుడు…
మన గోడలు కూడా ప్రేమ కోసం తలుపులు తెరుస్తాయి.”**
**3. “నిన్ను ప్రేమించే వ్యక్తి…
నీ గుండె మూలల్లో ఉన్న మౌనాన్నే మొదట అర్థం చేసుకుంటాడు.”
Continue........💞
