હું હજી જીવું છું
કેટલા તોફાનોએ માર્ગ બદલ્યો, શું ફેર પડે?
હું તો એ જ છું, જેણે અંધારે દીવો પ્રગટાવ્યો.
અજાણ્યા પથે રોકાયો, હારની હવાએ સ્પર્શ કર્યો,
પણ જે ન ઝૂક્યો, એ હું હતો, ન થંભ્યું, એ મન મારું.
ઘણું ગુમાવ્યું આ રણભૂમિની ધૂળમાં,
પણ હિંમત હજી બાકી, આશાની ભૂલમાં.
ભાંગેલા સપનાની રાખમાંથી ફરી ઇમારત ઊભી,
કારણ હું હજી જીવું છું, એ સત્ય લાગે છે સાચું.
ક્યારેક સમયે ઘા માર્યા, ક્યારેક અપનાએ દગો દીધો,
પણ દેહથી વધુ આત્માએ હંમેશાં સાથ નીભાવ્યો.
હારને પણ પાઠ બનાવ્યું, ઘાવને પણ માન આપ્યું,
કારણ વીર એ જ, જેણે પડકારને પ્રણામ કર્યું.
ન ઝૂકે તોફાનથી, એ મારો ઇરાદો છે,
ભયને પણ લલકારું, એ મારું વચન છે.
ભાંગેલી પાંખોથી પણ ઊડ્યો હું આકાશ પાર,
કારણ હિંમતની ઉડાનને નથી જોઈએ રાજ કે સરકાર.
હજી બાકી છે ઘણા યુદ્ધ, આંધીઓ સામે લડવું,
હજી બાકી છે નવું પરોઢ, રાતને ચીરી નીકળવું.
બચ્યો છું તો કારણ છે, કોઈ મંશા ઉપર બેઠી છે,
મારા અંતરનો યોદ્ધો હજી પૂરેપૂરો સજ્જ છે.
નસીબને ઠેંગો બતાવી, મહેનતની તલવાર ઉઠાવી,
અને મનમાં વિશ્વાસની જ્યોત ફરીથી સળગાવી.
તો શું ફેર પડે, શું ગયું, કોણે શું કીધું?
હું હજી જીવું છું, અને આશા દરેક ટીપે ગુંજે છે.
