Chapter 1 : परतफेड चेतन सहा वर्षांनंतर गावात परतला होता. शहरी आयुष्य, कॉलेज, नोकरी... या सगळ्यांमध्ये अडकून गेलेल्या चेतनसाठी म्हणजे फक्त आठवणीतलं एक पान होतं. पण आजोबांच्या मृत्यूनंतर गावात येणं अपरिहार्य झालं. धुळे जिल्ह्याच्या एका लहानशा गावात त्याचं लहानपण गेलं होतं – ओढ्यामागची माती, पावसात भिजणं, आणि संध्याकाळी आजीकडून ऐकलेल्या भीतीदायक गोष्टी. विशेषतः एक गोष्ट त्याच्या मनात कायम कोरली गेली होती… "ते झाड – मागं वळून बघू नकोस..." ते झाड गावाच्या सीमेजवळ होतं – एक वाकलेलं, कुरूप, काळसर झाड. गावातल्या प्रत्येक लहान मुलाला त्या झाडाची भीती वाटायची. लोक म्हणायचे, तिथं आत्मा राहतो. जो त्याच्याकडे वळून पाहतो, तो कधीच परत ...Read More

Chapter 2 : हरवलेले पावसाचे ठसे चेतनच्या गायब होऊन आज दुसरा दिवस होता. गावात एक विचित्र शांतता पसरली घराबाहेर माणसं कमी आणि कुत्र्यांचं भुंकण जास्त. गावातल्या प्रत्येकाच्या मनात भीतीचा एक धसका निर्माण झाला होता. ज्याने चेतनला झाडाकडे जाताना पाहिलं होतं , त्याचं आता बोलायचं धाडस होत नव्हतं. प्रियंका फाटक उघडून गावच्या चावडीकडे आली . तिथे दत्ता काका, गणपत सरपंच, आणि पोलीस उपनिरीक्षक साळुंखे चौकशी करत होते . " शेवटचं त्याला कुणी पाहिलं ? " साळुंखेंचा कडक प्रश्न . " मी पाहिलं होतं , " प्रियंका पुढे आली, आवाजात घाबरलेपणा होता. "रात्री साडेआठ वाजता ... त्याने सांगितलं होतं की ...Read More

Chapter 3: मौली आजीचं इशारा चेतनच्या गायब झाल्यानंतर गावातल्या लोकांचा धीर ढासळला होता. झाडाजवळ सापडलेल्या पायाच्या विचित्र ठशांनी मोबाईल, टॉर्च फेल होण्यामुळे पोलिसही संभ्रमात पडले होते. दत्ता काका मात्र काही बोलायला तयार नव्हते. ते शांत होते, पण त्यांच्या डोळ्यांत काहीतरी लपलेलं होतं – एखादं जुनं रहस्य… किंवा अपराध? त्या संध्याकाळी गावात एक बातमी वाऱ्यासारखी पसरली – मौली आजी परत आली! मौली आजी – गावाची वेडी की काहीतरी जास्त? गावातल्या एका मोडकळीस आलेल्या झोपडीत राहणारी मौली आजी अनेक वर्षांपूर्वी गावातून गायब झाली होती. लोक म्हणत असत की ती भोंदू, तांत्रिक प्रकार करणारी, झाडाशी काहीतरी संबंध असलेली बाई होती. पण ...Read More

Chapter 4 : दुसरं बळी त्या रात्री झाडाजवळून प्रियंका जेव्हा घरी परतली, तेव्हा तिच्या चेहऱ्यावर थकवा नव्हता ... डोळ्यांत विचित्र शांतता होती. तिनं चेतनचं लॉकेट घेतलं होतं, आणि मौली आजीची गुंडी आता निष्क्रिय वाटत होती. पण तिला एक गोष्ट समजली होती — झाड शांत झालेलं नाही. फक्त थांबलंय ... सुद्धा, जसं एखादा शिकारी सावध होत थांबतो. चेतन परततो दुसऱ्या दिवशी सकाळी गावात खळबळ उडाली. दत्ता काकांच्या गोठ्यात एक मुलगा बेहोश अवस्थेत सापडला होता. चेहरा धुळीने भरलेला, कपडे फाटलेले, आणि केस मातीने भरलेले. " हा ... हा चेतन आहे ! " एकाने ओरडताच गावकरी जमा झाले . प्रियंका धावत ...Read More

Chapter 5 : जुनं रेकॉर्डिंग दत्ता काकांचा मृत्यू झाला ... झाडाजवळ . चेतन पुन्हा गायब. गावात शांतता होती — सांगायचं तर, भीतीने गोठलेली शांतता. प्रत्येकजण आता सावध, घराबाहेर पडायला कोणीही तयार नव्हतं . प्रियंका मात्र शांत बसणाऱ्यांपैकी नव्हती . चेतनचा फोन दत्ता काकांच्या मृत्यूनंतर तिच्या मनात सतत एक प्रश्न घोळत होता — झाड त्याचं बळी का घेतंय? चेतन पुन्हा हरवला , पण का ? शेवटी ती चेतनच्या सामानाकडे वळली , जे त्याच्या खोलीत अजून तसंच पडून होतं . तिथेच तिला एक फाटकी बॅग सापडली . आत काही जुनी पुस्तकं, एक वही … आणि एक स्मार्टफोन. चेतनचा मोबाईल . फोन ...Read More

Chapter 6: मागील शतकाचं रहस्य झाडाच्या फांद्या आता फक्त हवा नाही, तर आत्म्यांचा भार वाहत होत्या. चेतनच्या फोनमध्ये शेवटच्या व्हिडीओनंतर गावात भीतीने जीव गुदमरू लागला होता. प्रियंका आणि पंडित शंकरनाथ एका निर्णायक टप्प्यावर आले होते – “या झाडाखाली काय गाडलेलं आहे, ते शोधावं लागेल... नाहीतर ही आत्मा संपूर्ण गाव गिळून टाकेल.” जुनी कागदपत्रं – 1923 साल गावाच्या मंदिराच्या एका कोपऱ्यात एका धुळकट लाकडी पेटीत काही जुनी दस्तऐवजं सापडली – नकाशे, जमीन नोंदी, आणि काही न्यायालयीन दस्तऐवज. प्रियंका वाचन करत होती आणि तिला एक जुनी फाईल सापडली — “1923 – देवळे वस्ती – असामान्य मृत्यूची नोंद.” त्यात लिहिलं होतं: ...Read More

Chapter 7 : भिंतीवरची सावली " तिचा सूड अद्याप पूर्ण झालेला नाही ... पण आता आपण तिच्या कहाणीचा लिहायला सुरुवात केली आहे . " शंकरनाथच्या त्या वाक्यानंतर सर्व काही शांत झालं होतं ... पण ती शांतता काही काळापुरतीच होती . गावात दुसऱ्याच दिवशी सकाळी एक विचित्र घटना घडली . चौकातल्या जुन्या वाड्याच्या भिंतीवर कोळश्यासारख्या जळालेल्या खुणा दिसू लागल्या . त्या खुणा एकाच दिशेने जात होत्या — वाड्याच्या आतल्या खोलीकडे . आणि भिंतीवर एका कोपऱ्यात कुणीतरी बोटांनी कोरल्यासारखं लिहिलं होतं : " मी अजूनही शोधतेय ... बाळ कुठंय ? " गावकऱ्यांनी ही बाब लक्षात आणून दिली तेव्हा पंडित शंकरनाथ ...Read More

Chapter 8 : विधीची रात गावात सायंकाळ होत होती , पण आभाळात सूर्यास्ताची नाही , तर सावल्यांची चाहूल प्रत्येक घरात दरवाजे बंद , खिडक्या हलत्या , आणि एक अनामिक अस्वस्थता पसरलेली . शंकरनाथ , प्रियंका , दीपक आणि चेतन – हे चौघं आता झाडाजवळ जमले होते. चेतन अजूनही थकलेला, शांत, आणि थोडासा अनोळखी वाटत होता. त्याच्या डोळ्यांखाली काळे वर्तुळे होती , आणि त्याच्या छातीत तेच लॉकेट अजूनही अडकलेलं होतं . " तयार आहात का सगळे ? " शंकरनाथने विचारलं . " हो ," प्रियंका धीटपणे म्हणाली . तिच्या हातात एका नवजात बाळाचं वस्त्र आणि एक छोटासा मृत्तिका-गर्भ होता ...Read More

Chapter 9 : पुन्हा हललेलं झाड सावित्रीच्या आत्म्याला शांतता मिळाल्याच्या विधीला दोन आठवडे उलटून गेले होते. गावात जणू झुळूक परत आली होती . लहान मुलं खेळायला बाहेर पडू लागली होती , रात्री दिवे लागण्याऐवजी पुन्हा समारंभांचे दिवे लागू लागले होते. पण … भयकथांचा शेवट कधीच इतक्या सोपेपणे होत नाही. त्या रात्री, गावाच्या बाहेरच्या जुन्या नाल्याजवळून जाणाऱ्या रस्त्यावर एक मेंढपाळ हरवला. त्याच्या मागं फक्त एकच गोष्ट आढळली — झाडावर नख्यांनी कोरल्यासारखा संदेश: “ ती फक्त एकटी नव्हती ... ” गूढ वाऱ्याची चाहूल शरद , ज्याने चेतनच्या वाचवण्यात हातभार लावला होता , त्याच्या लक्षात एक गोष्ट येत होती . झाड ...Read More

Chapter 9 : पुन्हा हललेलं झाड सावित्रीच्या आत्म्याला शांतता मिळाल्याच्या विधीला दोन आठवडे उलटून गेले होते . गावात आशेची झुळूक परत आली होती . लहान मुलं खेळायला बाहेर पडू लागली होती , रात्री दिवे लागण्याऐवजी पुन्हा समारंभांचे दिवे लागू लागले होते . पण … भयकथांचा शेवट कधीच इतक्या सोपेपणे होत नाही . त्या रात्री , गावाच्या बाहेरच्या जुन्या नाल्याजवळून जाणाऱ्या रस्त्यावर एक मेंढपाळ हरवला . त्याच्या मागं फक्त एकच गोष्ट आढळली — झाडावर नख्यांनी कोरल्यासारखा संदेश : “ ती फक्त एकटी नव्हती ... ” गूढ वाऱ्याची चाहूल शरद , ज्याने चेतनच्या वाचवण्यात हातभार लावला होता , त्याच्या लक्षात ...Read More