Chapter 11 : मुळांखालचं सत्य
प्रियंका शांत होती , पण तिचा चेहरा निर्धाराने भारलेला. शंकरनाथने तिच्या हातात एक लाल धागा आणि एक छोटंसं गंगाजल दिलं. “हे तुला झाडाच्या मुळांपर्यंत घेऊन जाईल ... पण लक्षात ठेव , जे काही दिसेल, त्यावर विश्वास ठेव... तेच सत्य असेल.”
गावकऱ्यांच्या विरोधात आणि साऱ्यांच्या संशयाच्या नजरा झेलत प्रियंका एकटीच निघाली झाडाच्या दिशेने. चंद्राच्या उजेडात झाडाचं रेखाटन अधिक भेसूर दिसत होतं. वाऱ्याची एकही झुळूक नव्हती, पण झाडाच्या पानात सतत कुजबुजत असल्यासारखी कंपने ऐकू येत होती.
मुळांच्या जगात प्रवेश
प्रियंकाने विधीप्रमाणे झाडाभोवती एक त्रिकोण आखला आणि त्याच्या मध्यभागी बसून ध्यान सुरू केलं. काही मिनिटांतच तिच्या आजूबाजूचं विश्व झपाट्यानं बदलायला लागलं. जमिनीखाली ओढ घेत होती — आणि ती अचानक खोलवर आदळली... एकदम अंधारात.
तिच्या श्वासात मातीचा वास, शरीरावर थंड झुळूक, आणि डोळ्यासमोर अस्पष्ट प्रकाश. ती एका गुहेसारख्या जागेत होती — झाडाच्या मुळांच्या गुंत्यात.
तेथे अनेक आकृती होत्या — स्त्रियांच्या. काही रडत होत्या, काही शांत, तर काहींनी डोळे झाकले होते. त्या सगळ्यांच्या चेहऱ्यावर दु:खाचे एकसंध रंग होते. त्यांच्या मध्ये, चंद्रा उभी होती.
"तू आलीस... शेवटी."
"हो... मी इथे आहे. पण हे सगळं कोण आहेत?" प्रियंकाने विचारलं.
चंद्राने हळूच उत्तर दिलं: “ही सगळ्या त्या स्त्रिया आहेत ज्यांना या जमिनीने नाकारलं, झाडाखाली गाडलं... लोकांच्या भीतीपोटी, प्रतिष्ठेपोटी. आम्ही सावल्यांमध्ये राहतो, पण सत्य आमच्याकडे आहे.”
सत्य उघड होतं
तेव्हा एक एक आकृती पुढे येऊ लागली. एका मुलीने सांगितलं, "माझ्यावर माझ्या सावत्र बापाने अत्याचार केला... मला गरोदर ठेवलं. त्यांनी मला मारलं, आणि इथे गाडून टाकलं."
दुसरी म्हणाली, "मी फक्त वेगळी विचार करणारी होते. त्यांनी मला डायन ठरवलं... आणि मला या झाडाखाली जाळून टाकलं."
एकेक करून दडपलेली इतिहासाची पानं उलगडत गेली. आणि प्रियंकाच्या डोळ्यांत पाणी आलं.
"तुम्ही सगळ्या... सत्य आहात. आणि आता हे सत्य मी बाहेर आणणार."
मुक्ततेची तयारी
चंद्रा पुढे आली. तिच्या चेहऱ्यावर समाधान आणि दुःख दोन्ही होतं.
"पण त्या गावकऱ्यांना हे स्वीकारायचं नाही... ते आम्हाला परत गाडतील."
"मग या वेळी मी तुमचं माध्यम बनेन. एक जिवंत आवाज. मी कोणतीही झाकपाक न करता गावासमोर सगळं मांडेन," प्रियंका ठामपणे म्हणाली.
त्या क्षणी झाडाच्या मुळांमध्ये एक प्रकाश चमकला — एक छोटं द्वार उघडल्यासारखं. आणि सगळ्या आत्म्यांनी हात वर केले — आशेच्या किरणांनी त्यांच्या चेहऱ्यावर नवीन रंग भरला.
चंद्रा म्हणाली, “जर तू खरंच बोललीस, आणि गावानं ते ऐकलं, तर आम्ही कायमचं शांत होऊ.”
पुन्हा वरच्या जगात
क्षणात प्रियंका जागी झाली. ती झाडाजवळच होती, तिच्या हातात तो लाल धागा आणि गंगाजल होतं. पण आता तिचं मन वेगळं होतं – एका महत्त्वाच्या सच्च्या इतिहासानं भारलेलं.
चेतन, दीपक आणि शंकरनाथ धावत आले.
"तू ठीक आहेस का?" चेतनने विचारलं.
"हो... पण आता हे सांगणं फार महत्त्वाचं आहे. गावाने जे गाडलं होतं... ते आता ऐकावंच लागेल."
( पुढे चालू...)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
