"रात्र दोनची जन्मकथा"
---
१. प्रारंभ – रात्र आणि रस्ता
रात्रीचे दोन वाजले होते. शहरात कर्फ्यू लागला होता. हिंदू-मुस्लिम दंगलीने शहराचे रस्ते रक्ताने न्हाले होते. हॉर्न्स नव्हते, वाहनं नव्हती, फक्त लांबून कधीतरी येणाऱ्या भोंग्याचा आवाज आणि बंदुकीच्या गोळ्यांची अधूनमधून ऐकू येणारी धमक…
अमन धडधडत्या छातीत शीलाच्या हाताला धरून चालत होता. शीला प्रसववेदनांनी विव्हळत होती.
"थोडं अजून... शीला... हॉस्पिटल बस... समोरच आहे," तो पुटपुटला.
शहराच्या टोकाला असलेलं "सेंट मेरी मदर अँड चाइल्ड केअर हॉस्पिटल" उभं होतं – जुनी गोथिक वास्तू, काळ्याधवक भिंती, आणि आंधाऱ्या रात्रीतही उभं असलेलं एक भयानक सामर्थ्य.
गेट उघडं होतं… जसं कुणीतरी आतल्या जगात यावं म्हणून मुद्दाम ठेवलेलं.
---
२. हॉस्पिटलमधलं स्वागत
ते आत गेले. रिसेप्शन काउंटर रिकामा. दिवे मंद उजेडात. काही काळजीपूर्वक पावले टाकल्यावर, एका वॉर्डाच्या टोकाला एक स्त्री दिसली – पांढऱ्या नर्सच्या गणवेशात, केस बांधलेले, आणि चेहऱ्यावर शांती… "मी नर्स जेनिफर. इथे कुणी नाही. दंगलीमुळे सगळे बाहेर गेलेत. पण मी आहे… घाबरू नका… मी तुमचं बाळंतपण करीन."
अमन काही बोलणार होता, पण शीलाचा ओरडणारा आवाज त्याला गप्प करत होता. वेळ कमी होती. पर्याय नव्हता.
जेनिफरनं शांतपणे शीला एका जुनाट वॉर्डात नेली. कुठलीही घाई नाही. कुठलाही घबराटीचा लवलेश नाही. जणू ती हे आधीच अनुभवत होती – परत परत.
तीने सर्जरी, औषधे, इंजेक्शन्स सगळं काही अगदी निष्णातपणे केलं. "छान मुलगा झाला आहे तुमचा," ती म्हणाली… आणि त्या क्षणी, वॉर्डमध्ये काही क्षणांसाठी एक विचित्र थंडावा पसरला…
---
३. दोन दिवसांची शांतता
हॉस्पिटलमध्ये दोन दिवस शीला, अमन आणि नवजात बाळ होते. कोणीच नाही… ना डॉक्टर्स, ना अन्य नर्सेस. बस जेनिफर.
ती जेवण घेऊन यायची, औषधं द्यायची, बाळ सांभाळायची, आणि संध्याकाळी एका जुन्या कोपऱ्यात शांतपणे बसून प्रार्थना करायची.
अमनला थोडंसं विचित्र वाटत होतं… पण त्याच्या मनात एकच समाधान होतं – बाळ आणि शीला सुरक्षित होते.
ती दुसऱ्या रात्री… अमननं विचारलं, "तुम्ही एकटीच आहात का? अजून किती दिवस हॉस्पिटल बंद असेल?"
जेनिफर हसली, "कधी कधी आपल्याला एकटंच काम करावं लागतं… पण देव मदतीला असतो."
---
४. पुनरागमन – तिसऱ्या दिवशी सकाळ
तिसऱ्या दिवशी सकाळी दंगली ओसरल्या होत्या. पोलीस गस्त वाढलेली होती. हॉस्पिटलचे मुख्य दरवाजे पुन्हा उघडले. डॉक्टर, नर्सेस, सफाई कर्मचारी परतले.
नर्स जुली पहिल्या आली.
ती रिसेप्शनवर गेली, मग एका राउंडला गेली आणि एका वॉर्डात ती थबकली.
तिथे होते – शीला, अमन, आणि त्यांचं बाळ.
जुलीला आश्चर्य वाटलं. "तुम्ही इथे? कोणाच्या परवानगीने? इथे तर तीन दिवस कोणच नव्हतं… तुम्ही आलात कसे? कोण होतं इथे?"
अमन – "नर्स जेनिफर. ती होती… तिनंच सगळी काळजी घेतली आमची… ती अजूनही इथेच आहे बहुतेक…"
जुली थरथरली. तिच्या हातून सर्जरीची फाईल खाली पडली.
"क…क…कोण…? जेनिफर…?*" ती पुटपुटली, आणि झपाट्याने वॉर्डात धावली. एक फाईल उचलली – जेनिफर डेव्हिस – मृत्यू: 5 मे, रात्र 2 वाजता… अपघातात जागीच मृत्यू…"
तेच हॉस्पिटल… तीच वेळ.
---
५. थरकाप – सत्याचं भान
शीला आणि अमन स्तब्ध झाले.
अमन उठून जेनिफरला शोधू लागला. प्रत्येक कॉरिडॉरमध्ये, प्रत्येक वॉर्डमध्ये तो हाक मारू लागला, "जेनिफर… नर्स जेनिफर…"
पण काहीही नव्हतं. ना तिचे पायाचे आवाज, ना तिचं ते शांत हसू.
रिसेप्शनजवळ एका भिंतीवर लावलेली फ्रेम त्याला दिसली – "IN LOVING MEMORY OF NURSE JENNIFER – WHO NEVER LEFT HER PATIENTS, EVEN IN DEATH."
---
६. शेवटचा प्रसंग
त्यानंतर काही क्षणात वॉर्डच्या पलीकडून मंद सुवास आला… जसा गुलाबांच्या फुलांचा. शीला उठून बाहेर आली.
कुणीच नव्हतं.
फक्त खिडकीपाशी लटकणारा एक नर्सचा चंद्रकोर पेंडंट… जेनिफर वापरत होती तसाच…
शीला हसली. तिचे डोळे पाणावले.
"काही आत्मे शरीर सोडतात… पण आपली सेवा कधीच सोडत नाहीत..."
---
७. धडा (Moral)
> "जेव्हा कर्तव्य आणि माया यांचं मिलन होतं, तेव्हा मृत्यूही त्या आत्म्याला थांबवू शकत नाही. कुणी कुणासाठी देवासारखं ठरतं… आणि कधी कधी देव एखाद्या जेनिफरच्या रूपात उतरतो."
---
८. अखेरचं वाक्य
आजही सेंट मेरी हॉस्पिटल मध्ये रात्री 2 वाजता जर एखादी स्त्री प्रसववेदनांत आली… तर एक नर्स तिला मदतीसाठी येते – तिचं नाव कोणी विचारलं तर ती फक्त हसते.
आणि जाते.
हसताना तिच्या गळ्यात तो चंद्रकोर पेंडंट चमकतो…
---
