જેન્સીનું ધ્યાન ભંગ થતાં તે મનોમન વિચારી રહી હતી તેમાંથી બહાર આવી. તેણે એરહોસ્ટેસ સામે સ્મિત આપ્યું અને કહ્યું, “કોફી, પ્લીઝ.” કોફી પીતી વખતે તેના મનમાં ફરીથી વિચારોનું વંટોળ ઊભું થયું. મિસ્ટર ધનરાજની મદદથી તે ચોક્કસ જ તેના ભાઈને મળી શકશે, પણ ડોક્ટરે કરેલી વાતથી તેના મન પર ધનરાજ માટે માન અને આદર વધી ગયો હતો. ધનરાજે કરેલી મદદ સ્વાર્થ વગરની હતી, પણ હવે જેન્સીએ જે કરવું હતું તે સ્વાર્થથી ભરેલું હતું. એક અજાણ્યા યુવાન, જાન,ની સારવાર કરવી.
થોડીવારમાં જ પ્લેન મુંબઈના છત્રપતિ શિવાજી મહારાજ ઇન્ટરનેશનલ એરપોર્ટ પર ઉતર્યું. જેન્સી પોતાનો સામાન લઈને બહાર આવી. એરપોર્ટ પરથી બહાર નીકળતા જ તેણે તેના મોબાઈલમાં જોયું. મિસ્ટર ધનરાજે તેને તેમના ઘરનું એડ્રેસ મોકલી આપ્યું હતું. તે તરત જ એક ટેક્સી બુક કરીને હોસ્પિટલ તરફ જવા નીકળી. રસ્તામાં તેણે તેની ફ્રેન્ડ નીતાને ફોન કરીને પોતાના પહોંચવાની જાણ કરી. નીતાએ તેને હિંમત આપી અને કહ્યું કે તે તેના માટે પ્રાર્થના કરશે.
હોસ્પિટલ પહોંચીને જેન્સી સીધી તેના ભાઈના રૂમ તરફ ગઈ. રૂમની બહાર, બેંચ પર તેની મમ્મી, જાનકી, બેઠેલી હતી. જેન્સીને જોઈને જાનકી ભાવુક થઈ ગઈ અને તેને ભેટી પડી.
"દીકરા, તું આવી ગઈ!" જાનકીની આંખોમાં આનંદના આંસુ હતા. "હું તારી રાહ જ જોતી હતી."
"મમ્મી, ભાઈ કેમ છે? શું થયું છે?" જેન્સીએ ચિંતાથી પૂછ્યું.
જાનકીએ કહ્યું, "એક મોટો અકસ્માત થયો હતો. તેના ખભાના હાડકામાં થોડી તકલીફ છે, પણ ડોક્ટરે કહ્યું કે હવે કોઈ ચિંતા નથી. તે આરામ કરે છે. આપણે નસીબદાર છીએ કે એક અજાણ્યા સજ્જને બધી વ્યવસ્થા કરી આપી. હોસ્પિટલથી લઈને રહેવા-જમવાની પણ વ્યવસ્થા તેમણે કરી આપી. કોણ છે તે, મને ખબર નથી."
જેન્સીએ આ વાત સાંભળી, પણ તે ધનરાજનું નામ આપી શકી નહીં. તેણે માત્ર હળવું સ્મિત આપ્યું અને કહ્યું, "સારું થયું, મમ્મી. હવે ભાઈ જલ્દી સાજો થઈ જશે."
આ સમયે, હોસ્પિટલના રૂમમાં જ રહેલી પ્રિયા અને જાનકીની દાદી પણ જેન્સીને મળવા બહાર આવે છે. દાદી જેન્સીને જોતા જ ગળે લગાવી દે છે.
"અંતે તું આવી ગઈ, જેન્સી," દાદીના અવાજમાં રાહત હતી. "તારા ભાઈને કઈ થશે તો હું તારા મામા ને શું જવાબ આપીશ?"
જેન્સીએ દાદીને શાંત પાડતા કહ્યું, "કંઈ નહીં થાય દાદી. ભાઈ હવે એકદમ સુરક્ષિત છે."
પ્રિયા પણ જેન્સીને ભેટીને તેના ભાઈની ખબર પૂછે છે અને તેની સાથે વાત કરે છે. જેન્સી પ્રિયાને આશ્વસ્ત કરે છે કે બધું બરાબર છે. પ્રિયા પછી તેને કહે છે કે તેને મિસ્ટર પ્રેમ તરફથી એક ફોન આવ્યો હતો અને તેનું પ્રેઝન્ટેશન પસંદ કરવામાં આવ્યું છે.
"સાવધાન રહેજે પ્રિયા. હવે તારે બહુ મહેનત કરવાની છે," જેન્સી પ્રિયાને પ્રેમથી સમજાવે છે.
નર્સ બહાર આવે છે અને કહે છે કે જેન્સીનો ભાઈ ભાનમાં આવી ગયો છે. તે તેને યાદ કરી રહ્યો છે.
જેન્સી ઝડપથી રૂમમાં ગઈ. તેણે તેના ભાઈને પલંગ પર સૂતેલો જોયો, તેના ખભા પર પટ્ટી બાંધેલી હતી. તેના ભાઈએ જેન્સીને જોઈને મંદ હાસ્ય આપ્યું.
"કેમ છે, ભાઈ?" જેન્સીએ પૂછ્યું.
"હવે સારું છે, જેન્સી. તું આવી ગઈ ને, એટલે હું સાવ સાજો થઈ ગયો છું." તેના ભાઈના અવાજમાં સ્નેહ હતો. "મને વિશ્વાસ છે કે આ બધું તેં જ કર્યું હશે."
જેન્સીએ ગળગળા અવાજે કહ્યું, "ના ભાઈ, આ બધું મેં નથી કર્યું. કોઈ બીજાએ આપણી મદદ કરી છે." આટલું કહીને જેન્સીનું ધ્યાન તેના ભાઈના ખભા તરફ ગયું.
આરામ અને શાંતિ જોઈને જેન્સીને રાહત થઈ. તે જાણતી હતી કે હવે તેણે પોતાનું વચન પાળવાનો સમય આવી ગયો છે. તેણે મનમાં એક દૃઢ નિશ્ચય કર્યો અને પોતાના ફોન પરથી મિસ્ટર ધનરાજને ફોન જોડ્યો.
આગળ બીજા ભાગમાં....
