ભાગ 2: અંતરાળમાં છુપાયેલું સત્ય
( – સવારે 4 વાગે, કાવ્યાનું દિલ તૂટી ગયું)
રાત વીતી ગઈ હતી… પણ કાવ્યા માટે એ તો કોઈ ઝેરી ઉજાસ જેવી હતી. અવિનાશે કહ્યું હતું કે, "હું મારી બહેનની હત્યામાં મુખ્ય આરોપી રહ્યો છું…" — એ પળે કાવ્યાની દુનિયા ચકનાચૂર થઈ ગઈ હતી.
તે આંખો બંધ કરીને આખી રાત એ જ વિચારતી રહી —
"એ વ્યક્તિ જેને હું ધીમે ધીમે મારા અંતરમાં જાગ્યા વિના પ્રેમ કરવાનું શરૂ કર્યું… શું એ એક હત્યારો હોઈ શકે?"
ઘરનો દરવાજો ખૂલી રહ્યો હતો… સાફિયા બાઈએ કાવ્યાને ચા આપતી કહ્યું:
સાફિયા: “બેબી… આખી રાત લાઈટ ચાલુ હતી. બધું ઠીક છે ને?”
કાવ્યા: “ઠીક છે સાફિયા બાઈ… બસ... નિંદર નહિ આવી.”
પણ એને ખબર હતી — એ માત્ર નિંદર નહિ, શાંતિ ક્યારેય પાછી નહિ આવવી હતી.
( – પાછલા સમયની પળો: અવિનાશનો ડાર્ક પાસ્ટ)
એજ સમયે, બીજી તરફ અવિનાશ પોતાના જૂના ઘર પાસે ઉભો હતો — જુના રેલવે ક્વાર્ટરમાં જ્યાં એ અને તેની બહેન “અદિતિ” રહીતા.
અવિનાશ (મનથી): “મને તું આજે પણ યાદ છે દીદી… તારા પછાડેલા વાળ… તારી લાડકી ટીપોઠી હાસ્ય… અને તારો એ ચોખ્ખો અવાજ — ‘વિનુ… મારા વિના ક્યાં જઈશ?’”
પણ પછી એ રાત આવી… એ કાળરાત્રિ… જ્યારે અદિતિનું શરીર અંધારી સાંજમાં પગથિયાંની નીચે મળ્યું. લોહી… હેરાન ઓરતના નખોના નિશાન… અને અવિનાશ સામે ઊભેલી કોર્ટ.
જજ: “કેસ સંદિગ્ધ છે. પુરાવા નથી પૂરતા. પણ અવિનાશ સામે ગંભીર શંકા છે. મુક્ત કરીએ છીએ… પણ નજર હેઠળ રાખવામાં આવે.”
એ દિવસથી અવિનાશ રોજ મરી રહ્યો છે.
( – કાવ્યાનો મનસ્વી સંઘર્ષ)
કાવ્યાએ છેલ્લે વિચાર્યું — “મારે એ મળવું છે. મારે સાચું જાણવા છે. મારી લાગણીઓ પવિત્ર છે તો મારો પ્રેમ પણ બેકસુર છે.”
અગલાં દિવસે કાવ્યા એ મળવા ગઈ.
કાવ્યા: “એ પણ કહો કે તું તે દિવસે ક્યાં હતો?”
અવિનાશ: “તારીખ હતી 14 ડિસેમ્બર. એ દિવસ… મારી બર્થ ડે. હું બસ સ્ટેન્ડ પાસે એક વેડિંગ ફોટોશૂટમાં હતો — એકલોઇ. ફોન સાયલન્ટ પર હતો.”
કાવ્યા: “તો કોઈ તારો સાક્ષી છે?”
અવિનાશ: “નહીં… અને એ જ મારા માટે શ્રાપ બની ગયું.”
કાવ્યા આંખો બંધ કરે છે. એ હવે અવિનાશની નિર્દોષતા પર વિશ્વાસ કરવા ઈચ્છે છે — પણ જગત પર નહીં.
(– એક નવા પાત્રનો પ્રવેશ: “સૌમ્ય”)
એક દિવસ અચાનક કાવ્યા માટે કોલેજમાં એક નવો વિદ્યાર્થી આવે છે — સૌમ્ય રાઠોડ.
સાવ શાંત… ભણવામાં તેજ… એક નજરમાં બધાનું ધ્યાન ખેંચે એવો.
સૌમ્ય: "હાય… તું કાવ્યા છે ને? તારા પેઇન્ટિંગ વિશે બહુ સાંભળ્યું છે. Especially… the one titled 'મૌન શંકા'."
કાવ્યા ચમકી ઊઠી. એ પેઇન્ટિંગ માત્ર એક વ્યક્તિ માટે જ બનાવી હતી — અવિનાશ માટે. પણ એ નમૂનુ તો કોઈએ જોયું જ ન હતું. સૌમ્યને કેવી રીતે ખબર?
( – સૌમ્યનું રહસ્ય અને એનું ભયાનક ઉલ્લેખ)
સૌમ્ય અવિનાશ સાથે ચા પીતો હતો.
સૌમ્ય: “યાર અવિનાશ… બધી જગ્યા પર તારો જૂનો કેસ ચર્ચાય છે. તું ખોટો હતો કે નહીં, એ હવે મતલબ નથી. બધાને ગમતું છે શંકા રાખવી.”
અવિનાશ: “તને આમાંથી શું?”
સૌમ્ય: “શાયદ એ કે… મેં પણ એક બહેન ગુમાવી છે. અને એનો આરોપી તો… આખરે તું જ હતો. પણ હું હવે તને ઓળખવા માગું છું.”
અવિનાશના હાથમાંથી કપ પડી ગયો.
(– અદિતિની જૂની ડાયરીનું મળવું)
અવિનાશે આખરે પછાતું ઘર ખોલવાનું નક્કી કર્યું. જૂના ઘરની પટારીઓમાંથી એને એક ડાયરી મળી — કાળી મલમલમાં બાંધેલી, ઉપર લખેલું નામ —
"અદિતિ રાઠોડ – મારી છેલ્લી વસિયત"
અવિનાશના હાથ કપાઈ રહ્યા હતા… એ પાના ઉલટાવતાં જ કંઈક લોહીલુહાણ લાગ્યું…
ડાયરી (પાનું 43):
"મારા જીવનમાં કોઈ છે... જે મારો સાથ છોડી શકે એટલો મોટો ભેદ લાવે છે. જો હું ક્યારેક હૂમલા શિકાર બનો, તો તેનું નામ છે — S."
અવિનાશ (તણાવમાં): “S…? સૌમ્ય? નહિ… એ તો હવે મળ્યો. તો પછી કોણ…?”
(– કાવ્યાનું મન તૂટે છે, પ્રેમ તૂટી રહ્યો છે)
સૌમ્ય હવે કાવ્યાની ખૂબ નજીક આવી ગયો હતો. એ કાવ્યાના સપનાની આખરી પાંખ બની રહ્યો હતો.
એણે એક દિવસ પૂછ્યું:
સૌમ્ય: “તું અવિનાશ પર હજુ વિશ્વાસ કરે છે?”
કાવ્યા (નિર્મમ અવાજે): “હું પ્રેમ કરી બેઠી હતી… વિશ્વાસ નહિ.”
સૌમ્ય: “તો પછી મારી આંખોમાં જોઈને કહેજે – શું હવે તું મને... એક મોકો આપી શકે?”
કાવ્યાની આંખ moist હતી… પણ તેણે સૌમ્યનો હાથ પકડ્યો.
(– અવિનાશનો ભયાનક પથ)
અવિનાશને અચાનક ખબર પડી કે એ દિવસની એક CCTV footage હજુ જમણી લેનના જૂના ઝૂંપડા પાસેના લાઇટપોલ પર હાજર છે — પણ તેને હટાવવાની કોશિશ થઈ રહી છે. એ footage મેળવવા એ એક નવા પાત્ર પાસે ગયો — એક હેકર મિત્ર કૃપા શેઠ.
કૃપા: “વિનાશ... footage જાળી રાખી છે કોઈએ. પણ હું પાછી લાવી શકું છું.”
જેમ footage ચાલુ થાય છે, આખરે એક શખ્સ દેખાય છે — સૌમ્ય... અદિતિના ઘરની બહાર, એ રાત્રે.
(– એક કલાકી પલટાવતો truth)
કાવ્યા અને સૌમ્ય સમુદ્ર કિનારે બેઠા હતા.
સૌમ્ય: “તું જાણે છે કાવ્યા… હું અદિતિનો ભાઈ નહિ, પ્રેમી હતો.”
કાવ્યાની આંખો પહોળી થઈ ગઈ.
સૌમ્ય: “અને અવિનાશે મને એના પ્રેમમાંથી દૂર રાખવા માટે મારી સામે ચેતવણી આપી હતી. પણ... મારો પ્રેમ પણ ઓછી ઊંડાઈનો નહિ હતો.”
કાવ્યા:** “તો તું… એ રાત્રે ત્યાં શું કરી રહ્યો હતો?”
સૌમ્ય (ચુપ્પીથી): “શબ્દો ઓછા પડે… પરંતુ હું તેને બચાવવા ગયો હતો. પણ… મોડું થઈ ગયું. અને અવિનાશ તો એને દૂર લઈ જવા માંગતો હતો... મારી જાણ વગર.”
(– ત્રણ પાત્રો વચ્ચે ટકરાવ)
તેઓ ત્રણેય આખરે સામસામે આવી ગયા —
સમુદ્ર કિનારે… લહેરોનો ધમધમાટ… ઉગતા સૂરજની વચ્ચે.
અવિનાશ: “તું અહીં શું કરી રહ્યો છે સૌમ્ય?”
સૌમ્ય: “તે જ… જે તું કરવું જોઇતું હતું — સાચું પ્રેમ કરવું.”
કાવ્યા: “બસ!! હવે મારું મન, મારું દિલ, મારી વિશ્વાસની લકીર કઈ તરફ વળે એ હું નક્કી કરીશ… તમારામાંથી કોઈ નહી.”
(Scene 11 – ડાયરીનો છેલ્લો પાનું)
કાવ્યાએ અદિતિની ડાયરીનો છેલ્લો પાનું વાંચ્યું:
"વિનુ... જો તું આ વાંચી રહ્યો છે, તો સમજજે કે મેં તને ક્યારેય દોષી નથી માન્યો. હું આ દુનિયા છોડું એ પહેલા મારી અંતિમ ઇચ્છા છે — તું પ્રેમ કર, ખુદ પર પણ. તું એક પ્રેમ કરવા લાયક માણસ છે.”
કાવ્યાની આંખોમાં થીકાની એક નાની લાકિર ઊગેલી.
– Cliffhanger)
એક જૂની તસવીર સામેથી આવી — અદિતિ, સૌમ્ય અને એક ત્રીજું શખ્સ સાથે… અને એ ત્રીજું શખ્સ છે — કાવ્યાનો પિતા.
કાવ્યા (હેરાન થઈને): “આ તો... મારા પપ્પા…?!”
