❤️ ભાગ ૯
"સાંજનો શ્વાસ – તું હતો તો છાંયો હતો, તું ગયો તો પ્રકાશ થયો"
પ્રેમ હવે તૂટી નથી રહ્યો… પણ હવે એ સંપૂર્ણ છે – દૂર રહીને .
📍 સ્થળ: આલ્મોરા, ઉત્તરાખંડ – જ્યાં આશિ Now a Writer-in-Residence છે
સમય: ૩ વર્ષ પછી – આર્યનનું નામ ફરીથી એક NGO દ્વારા અખબારમાં જોવા મળે છે
---
📰 "આર્યન શર્મા: ભારતના ગ્રામીણ બાળકોએ કહ્યું – અમે પપ્પા માનીએ છીએ!"
આશિ પત્રિકા વાંચે છે. ચાની બરફભરી ગ્લાસ અધવચ્ચે મૂકે છે. આંખ ભીની થાય છે.
પણ હવે એ ભીની આંખ તૂટેલી નથી… એ ભીની છે – ગર્વથી.
પપ્પાની યાદ આવે:
> "જ્યારે તું તને જ ઓળખી જાય… ત્યારે કોઈને ગુમાવવાનો ડર રહેતો નથી."
---
📘 નવો સંવાદ – ડાયરેક્ટ ફોન નહિ. એક જાહેર બોલિ (TED Talk) દ્વારા સંદેશ
આશિ ટેડ સ્ટેજ પર છે. She begins:
> "પ્રેમ એ નથી કે આપણે એક બીજાની જીંદગી બની જઈએ…
પ્રેમ એ છે કે આપણે એક બીજાને પોતાની જાત બને માટે જગ્યા આપીએ."
"મારે તેનાથી લગ્ન નહિ કરવા હતા… મારે એની જેમ મજબૂત થવું હતું."
શું આર્યન એ ટોક લાઈવ જોઈ રહ્યો છે? હા… પણ બહારની દુનિયા જાણતી નથી. એ પાછો નથી આવ્યો. પણ હજુ ત્યાં છે.
---
🧭 કલા શિબિર – જે આશિ ચલાવે છે, ત્યાં એક ગેસ્ટ છે… એવું જણાવવામાં આવે છે કે એ ગીતકાર છે. નામ: “વિર”
વિર = આર્યન (નવું નામ, નવી ઓળખ)
આશિ તેને જોઈને કોઈ હઠથી નથી પૂછતી. બસ આંખો ભીની હોય છે. બંને હવે વધારે પૂછતા નથી… હવે _સહેજ હાજરી_માં રહે છે.
---
🎼 વિર એક ગીત લખે છે:
🎵 “તું જે ગયો, એ ક્ષણ તૂટી હતી…
પણ હું જેમ છાંયામાં રહી – તું મારા અંદર ઉજાસ થઈ ગયો.”
આશિ એ ગીત સાંભળે છે… અને એક પત્ર લખે છે – પણ મોકલે નહીં. હવે એ માટે છે, આર્યન માટે નહિ.
---
💌 પત્ર – આ ભાગ માટે અંતિમ સંદેશા તરીકે
> વિર (આર્યન),
તું મારી દુનિયામાંથી ગયું… પણ તું મારી અંદર જીવતો રહ્યો.
હું તને આજે પણ પ્રેમ કરું છું… પણ હવે મને તું જોઈતો નથી – હું તું બની ગઈ છું.
તુ મેરી આશિકી હવે તારી હાજરી નથી… એ મારી સ્થિતી છે.
તારી આશિ
---
📝 અંતિમ પંક્તિ – આજના વિભાગ માટે:
> પ્રેમ એ છે કે એક દિવસ તું એની સામે ઊભો થઈ શકે… અને કહેશે – “હું તારા વિના પણ શાંત છું, પણ તું હોઈએ તો હજી અસ્તિત્વ વધુ રંગી
ન થાય.”
તુ મેરી આશિકી હવે જીવનની એક કૃતિ બની ગઈ છે… સંબંધ નહીં, સંજ્ઞા.
🕯️ "જુદાઈની અંદર ઉગતી નવી શરૂઆત"
તૂટેલા સંબંધોમાં જ્યારે ઉગે છે શાંતિ, ત્યારે પ્રેમ ફરી પાછો આવવાનું નામ નથી લેતો… એ હવે તું-હુંથી ઉપર ઊઠી જઈ શકે છે.
---
📍 સ્થળ: કલા શિબિર, આલ્મોરા
સમય: બીજી સાંજ – વિર (આર્યન) અને આશિ પાસે કબૂલાતોનો સમય
---
🪔 પ્રથમ દ્રશ્ય – બારિશમાં પહેલી વાત, વર્ષો પછી
વિર (આર્યન) એક નાની છત નીચે ઊભો છે. આશિ પણ આવે છે – એની છત્રી તૂટી ગઈ છે. બંને સામે આવે છે.
વિર:
> "આજની બારિશ પહેલા જેવી લાગતી નથી…"
આશિ (હળવે હસતી):
"કેમ કે આપણે હવે પહેલાવાળા નથી…"
---
💭 મૌન વચ્ચે એક પ્રશ્ન ઉગી આવે છે – 'શું આપણે પાછું મળીશું?'
વિર:
> "તું હવે પણ પ્રેમ કરે છે?"
આશિ:
"હું હવે એ પ્રેમ નથી કરતી…
હું હવે એ પ્રેમ બની ગઈ છું."
---
🕊️ પ્રેમ – હવે તું મારી સાથે નહીં, તું મારી અંદર છે
વિર એક નોટબુક આપે છે આશિને. લખેલું હોય છે:
> "પ્રેમ હવે કાવ્ય નથી… એ મૌન છે."
"તું મારા જીવનમાં વરસ્યો હતો… હવે હું એની ભીના ધરતી ઉપર ચાલું છું."
આશિ એ નોટબુક પagemarker સાથે બંધ કરે છે. કહે:
> "હું હવે તને કોઈ ઉદાર જીવનમાં નથી જોઈતી. હું તારા માટે પણ નથી… હું મારી સાથે હવે પૂરતી છું."
---
🎨 કલાકૃતિમાં ઉગેલી યાદ
શિબિરના છેલ્લા દિવસે, દરેક વિદ્યાર્થી પોતાનું "એક ખાલી ફ્રેમ" પૂરી કરે છે. આશિ એક ખુલ્લું પથ્થર ચિતરે છે — જેના પરથી એક પડછાયો જતો દેખાય છે.
કોઈ પૂછે:
> "આ કોણ છે જે જઈ રહ્યો છે?"
આશિ:
"એ હું છું… અને છાંયો – એ પણ હું જ છું. એક હું ગઈ… અને બીજી હું અહીં રહી ગઈ."
---
🌌 અંતિમ પળ – જ્યા બે શ્વાસો અંતે શાંતિથી વિદાય લે છે
વિર:
> "તું મારા માટે હંમેશા રહીશ…"
આશિ (હળવી હાંસી):
"હું હતી… ત્યારે તું તું હતો.
હવે તું તું છે – તો હું હું રહી શકી છું."
અન્ય કોઈ ન વચન. ન નમસ્કાર. ન પાછા મળવાના સપના.
બસ… શાંતિ. સ્વીકાર. શ્વાસ. અને પ્રેમ – પોતાનામાં.
---
📝 વિભાગ માટે અંતિમ પંક્તિ:
> જ્યારે બે લોકો એકબીજાને ખોવાવાનું દુઃખ વિના છોડે… ત્યારે સંબંધ તૂટતો નથી,
એ પોતાના અંતરમાં શાંતિથી જીવતો રહે છે.
"તુ મેરી આશિકી" હવે એક વિદાય નથી… એ જીવનનો અવિભાજ્ય હિસ્સો છે.
✍️ "તું હવે મારા અક્ષરોમાં જીવતો રહ્યો"
જ્યારે તું સામે ન રહે, છતાં પણ દરેક પંક્તિએ ઊભો દેખાય – એ પ્રેમ અક્ષરોમાંથી જીવન સુધી વહે છે.
---
📍 સ્થળ: દિલ્લી – પ્રકાશન કાર્યાલય
સમય: આશિનું નવું પુસ્તક તૈયાર છે – અને તકલીફ એ છે કે છેલ્લું અધ્યાય લખાતું નથી…
---
📘 નવું પુસ્તક:
📖 "અદ્રશ્ય પ્રેમના પાનાં – જેમનું અંત કદી ન લખાય"
કન્ટેન્ટ:
૧૩ અધ્યાય
દરેક અધ્યાય આર્યન સાથે જોડાયેલું કોઈ ક્ષણ, વિવાદ કે મૌન લઈને રચાયું છે
છેલ્લું અધ્યાય ખાલી છે
પબ્લિશર પૂછે:
> "આખરી અધ્યાય કેમ નહિ લખાય?"
આશિ હળવી શ્વાસ લઈ બોલે:
"કારણ કે એ પાંદડું આજે પણ મારી અંદર લખાઈ રહ્યું છે… દરરોજ થોડું, દરરોજ નવા રીતે."
---
🖋️ આશિ હવે એક જાહેર લેખિકા બની ગઈ છે – પણ જે પત્ર પોતાને લખે છે, એ ક્યારેય છપે નહીં
> પ્રિય આર્યન,
મારો બધો દુઃખ હવે કાગળનો નથી રહ્યો… એ હવે શાંતિ બની ગયો છે.
હું તને હવે શોધતી નથી… હું તને લખતી રહી છું.
તું શબ્દ બની ગયો છે – જે પંક્તિની વચ્ચે હોઈને પણ ક્યારેય આખો દેખાતો નથી.
તું હવે મારા લેખનમાં જીવે છે… અને એ સૌથી શાંતિભર્યું મિલન છે.
તારી
આશિ
---
✨ એક રસમ જેવી વાત – દરેક પુસ્તકનું છેલ્લું પાનું “Dedicated To V” લખાય છે
કોઈ નથી જાણતું 'V' કોણ છે.
કોઈ નથી પૂછતું પણ.
કારણ કે વાચકો સમજે છે કે એ કદાચ કોઈ જીવો નહીં… પણ 'પ્રેમની છાંયો' હશે.
---
🎇 અંતિમ દ્રશ્ય – એક યુવાન વાચક આશિ પાસે autographed copy લેવા આવે છે
છોકરો:
> "Mam… who is V?"
આશિ (હળવી હાંસી સાથે):
"Someone who left… but never really went away."
"Love is not someone you live with…
Love is someone who starts living within you."
---
📝 અંતિમ પંક્તિ:
> તુ મેરી આશિકી હવે ન રહેલી હાજરી છે… એ શ્વાસોની વચ્ચે સાંજ જેવી લાગણી છે.
જ્યાં તું મારી સાથે નથી… પણ મારી અંદર એક અક્ષર બની રહ્યું છે – સતત, મૌન અને શાશ્વત.
✍️ "પ્રેમ જ્યારે પુસ્તકમાં રહે છે… પણ પાંદાં હજી ધબકતા લાગે છે"
---
📍 સ્થળ: દિલ્લી – પુસ્તક પ્રકાશન સમારંભ
સમય: આશિનું પુસ્તક “અદ્રશ્ય પ્રેમના પાનાં” લૉન્ચ થયો છે – લોકો ઊંડાઈથી વાંચી રહ્યા છે
---
📚 વાંચન દરમિયાન લોકો ચકિત થઈ જાય છે
દરેક પાનું તૂટી ગયેલા પ્રેમથી રચાયેલું લાગે છે,
પણ કોઈ દુઃખ નથી…
બસ એ ગુમાવેલી હાજરી છે – જેમ પાંદડું એ વૃક્ષનો ભાગ હતું, પણ હવે વાયુમય થઈ ગયું છે.
---
💌 પુસ્તકનું છેલ્લું પાનું ખાલી છે – એનું પરિણામ:
લોકો પોતાનું નામ લખે છે ત્યાં
પોતાની અપૂરી પ્રેમકથા એ પૃષ્ઠ પર પૂરી કરે છે
"આશિએ જે ખાલી છોડ્યું હતું, એ જગ્યા હવે તમામ વાચકોનું પ્રતિબિંબ બની ગઈ છે"
---
🧘♀️ અશ્રુ વગરની શાંતિ – આશિ હવે રોજ સવારે એક જ પ્રાર્થના કરે છે:
> "તે તૂટેલો પ્રેમ છે, પણ હજુ પણ પ્રેરણાદાયી છે."
"તે ગુમાવેલો સાથી છે… પણ મારા શબ્દોની વચ્ચે આજે પણ જીવે છે."
"તું હવે મારા જીવનમાં નથી… પણ તું મારી ઓળખમાં છે."
---
✨ અંતિમ પળ – આર્યન અંતે એક કોપી મેળવી લે છે – અને તેનું પોતાનું નામ લખે છે
📖 અંતિમ પાનાં પર લખે છે:
> "વિર – એની જે ખુશી માટે હું કદાચ કદી પુર્ણ થઇ ન શક્યો… પણ હવે એ સંપૂર્ણ છે."
"આશિ… તું તારા જેવી રહી, એથી હું તું બની શક્યો."
– તારા ‘શબ્દમાં વસેલા’ આર્યન તરફથી
📝 અંતિમ પંક્તિ:
> જ્યારે પ્રેમ સંબંધ નથી, પણ અક્ષર બને… ત્યારે એ તૂટતો નથી – એ સદાય વાંચાતો રહે છે.
“તુ મેરી આશિકી” હવે એક પુસ્તક છે… પણ એના પાનાં પળે પળે ધબકે છે.
