भाग ६ : भयावह वळण अंतिम चरण
शहराच्या आभाळावर गर्द काळसर ढगांनी तंबू ठोकला होता. थेंब न पडता येणारा तो वीजांचा दडपणयुक्त आवाज जणू काही आकाशात काहीतरी अनिष्ट घडण्याची पूर्वसूचना देत होता. भंडाऱ्याच्या रस्त्यांवर रोजच्या गडबडीला एक विचित्र थांबा मिळाला होता. गाड्या कमी झाल्या होत्या, लोक चालताना थांबत होते, एकमेकांकडे पाहून काही न बोलता काहीतरी ‘समजून’ घेत होते.
हवा दमट होती, पण स्फोटाच्या आठवणींनी तिला अजूनच जड बनवलं होतं. एखाद्या जुनाट घराच्या बंद खिडकीतूनही आता जळलेल्या बारूदाचा उग्र वास दरवळत होता. कुणी एकाने घरात खालच्या आवाजात म्हटलं, “रुद्र अजून जिवंत आहे…” आणि त्या एका वाक्याने शहराच्या प्रत्येक कोपऱ्यात थरकाप निर्माण झाला.
प्रत्येक घराचे दरवाजे बंद झाले होते. पण माणसांची मनं मात्र उघडी पडली होती. बातम्या थांबल्या नव्हत्या, चर्चा वाढत होत्या, आणि दर पावलावर प्रत्येकजण सावध झाला होता.
या शहराला आता एकच प्रश्न सतावत होता.
"तो सावलीत लपलाय, की आपल्या सावल्यांमध्ये मिसळलाय?"
तिसऱ्या दिवशी सकाळ होती – धूसर, कुंद, आणि आतल्या खोल काहीतरी हलवून टाकणारी. विजया आरशासमोर उभी होती, शांत… पण तिच्या आत वादळ उभं होतं.
आरशात दिसणारा चेहरा तिचा नव्हताच जणू. कपाळावर एक हलकीशी जळालेली खुण होती. कालच्या स्फोटाची, पण त्याहीपेक्षा खोलवर पोहोचणारी. डोळ्यांच्या खाली काळसर वळसे जमले होते, एका दीर्घ लढाईची खूण. पण तिची नजर मात्र अजूनही शार्प होती. जणू काळाचाही आरपार पाहू शकणारी.
आरशात स्वतःला पाहताना तिने हलकेच तो जुना ब्राऊन कोट हातात घेतला. त्याच्या अस्तरावर एक फाटलेली ओळ होती. जी तिने कधीच शिवली नाही. कारण ती आठवण होती… एका अपयशाची. पण आज, तो कोट परत अंगावर चढवत होती ती, केवळ सवयीने नव्हे, तर एका शपथेने.
कोट घालता घालता तिच्या ओठांवर एक कठोर पण शांत घोषणा उमटली:
"तुझा खेळ पुरेसा सहन केला.
आता मी तुझ्या डावातला विक्राळ मोहरा होणार."
ती आता गोंधळलेली पोलीस ऑफिसर राहिली नव्हती. ती स्वतःचा अजेंडा घेऊन, सावल्यांच्या जगात शिरणारी शहाणी खेळाडू झाली होती.
USB मधून मिळालेली फाईल उघडताच सायबर टीमच्या स्क्रीनवर एक एक करीत उघड होणारी माहिती वाचून सगळेच स्तब्ध झाले. विजया आणि तिच्या सहकाऱ्यांनी ज्या ‘Project Moksh’ नावाच्या गोष्टीचा माग काढायला सुरुवात केली होती, त्यामागचा खरा हेतू आता स्पष्ट होत चालला होता. हा फक्त एक हाय-प्रोफाईल दागिन्यांच्या चोरीचा कट नव्हता. हा होता देशाच्या सामाजिक ढाच्याला हादरवून टाकण्याचा एक नजाकतपूर्ण कट, जिथे प्रत्येक हालचाल काळजीपूर्वक आखलेली होती.
त्या रिपोर्टमध्ये एक स्पष्ट वेळापत्रक होतं –
५ प्रमुख ज्वेलर्सवर एकाचवेळी हल्ला,
त्याच वेळी शहरात ब्लॅकआउट,
आणि त्यानंतर मीडिया सिस्टीमचं संपूर्ण ब्रेकडाऊन.
म्हणजेच, चोऱ्या घडणार, आणि त्यावर कोणतीही माहिती प्रसारित होऊ नये यासाठी संपूर्ण शहराची डिजिटल आणि इलेक्ट्रिक नसा बंद पाडण्याचा घातकी प्लॅन.
विजयाच्या कपाळावर आठ्या पडल्या. ही कोणत्याही सामान्य गुन्हेगार टोळीची योजना नव्हती. इथे बुद्धीला बुद्धी भिडवावी लागणार होती.
ती ताबडतोब उठली आणि तिच्या टीमसमोर फाईल फेकली, आवाजात कटाक्ष स्पष्ट जाणून येत होता.
"आपण ऑपरेशन 'सावध' आजपासून अंमलात आणतो!"
धनविजय ज्वेलर्स. शहरातील सर्वात सुरक्षित आणि प्रतिष्ठित दागिन्यांचं घर. पण सध्या, हीच जागा शत्रूच्या खेळातली शेवटची हालचाल ठरली होती. आणि त्याच वेळी, विजयासाठी ही ठरणार होती रणभूमी.
त्याच क्षणी, प्रत्येक टीम सदस्याला आपलं काम ठरवलं गेलं. कोणाला कॅमेरा नेटवर्क्स हॅक करायचे होते, कोणाला इनफिल्ट्रेशन प्लॅन मॅच करायचा होता, तर कोणाला धनविजयच्या आतील माणसांवर नजर ठेवायची होती.
विजया स्वतः आता रणनीतीच्या मध्यभागी होती. तिच्या डोळ्यांमागे दर क्षणी योजना फिरत होती.
हे केवळ एक मिशन नव्हतं…
हा तिच्या अस्तित्वाचा अंतिम लढा होता.
रात्रीचे १२:३० वाजले होते. आकाशात पावसाच्या छोट्या सरी उतरल्या होत्या, जणू शहराच्या काळजावर हलकीशी थरथर उमटवत. टॉवरच्या टेरेसवर रुद्र आणि सार्थक दोघंही शांतपणे उभे होते. खाली शहर झोपेत होते, पण त्यांच्या दोघांच्या मनात एक धग धगत होती. निर्णयाची.
रुद्रच्या चालीत नेहमीसारखाच आत्मविश्वास होता, पण आज त्याच्या डोळ्यांत थोडा थकवा, आणि मनात खोलवर एक अनोळखी शांतता उतरली होती. सार्थकने त्याच्याकडे पाहिलं. काही विचारायचं होतं, पण त्याच्या चेहऱ्यावरच उत्तर होतं.
रुद्रच्या हातात एक लिफाफा होता. जुन्या टाईपरायटरवर टंकलेली चिठ्ठी. त्याने ती हलकेच सार्थकच्या हातात ठेवली.
त्या चिठ्ठीत फक्त एक वाक्य होतं:
“शहरातलं सोनं मी घेतलं नाही… पण भीतीनं तुम्ही तुमचं मन हरवलंत – आता काय उरलंय?”
त्या शब्दांत न निवेदिलेली हानी, न उमगलेली खरी चोरी, आणि सिस्टीमवरचा एक खोल कटाक्ष दडलेला होता. सार्थक थोडा वेळ शांत राहिला. टेरेसवर हलका वारा वाहत होता, आणि पावसाच्या थेंबांत एक अघोषित युद्धाची नमी जणू पूर्ण झाली होती.
रुद्रने टेरेसच्या कडेवरून एक नजर टाकली – संपूर्ण शहरावर. मग तो हळूच वळला... आणि अंधारात मिसळून गेला.
रुद्र आणि सार्थक दोघं सावधपणे, हळुवार पावलांनी दुकानाच्या पायर्‍या चढत आत शिरले. पावसाच्या हलक्याशा सरी चालत असताना, दुकानाच्या उंच भिंतींमध्ये तिथल्या शांततेला कुठूनतरी एक गडद अंधार आलेला होता. त्याच्या आतल्या खोलीत एक गडद सायंकाळी नवा श्वास घेत असावा, असं जाणवत होतं.
सार्थकने टाकलेलं उपकरण, रेडिओ ब्लॉकर, कामाला लागलं आणि एकाच क्षणात इमारतीत एक संपूर्ण शांती पसरली. प्रत्येक फोन, प्रत्येक वायरलेस सिग्नल जणू जादूने गप्प झाला. एक कात्रीची गडबड जणू थांबली आणि एका क्षणात सगळं थांबलं. गप्प, काळोख, आणि थोडासा नीरव शोर.
त्या अंधारात सगळं थांबल्यासारखं वाटत असताना, एका कोपऱ्यातून एक निळसर प्रकाश हळुवार चमकला. तो एक झुंबड होता, जसा एखाद्या गडद अंधारात फुकत असलेली एका छोट्या दिव्याची लहानशी जळती किरण. तो निळा प्रकाश, त्याच्या उपस्थितीचा ठाव घ्यायला थोडा अधिक लांब, आश्वासक होता.
रुद्र आणि सार्थक दोघंही त्या दिशेने वळले. आणि ते पाहिलं… विजया.
विजया, जिच्या खांद्यावर बॉडीकॅम असलेली थोड्या घामाने चिंब झालेली, आणि शांतपणे उभी असलेली, ती त्या प्रकाशात एक अडचणीत असलेली आकृती होती. चेहऱ्यावर जरा रेषा काढलेली, पण डोळ्यांमध्ये स्पष्ट ठामपणा आणि निश्चय होता.
तिने थोडं झुकून गहिर्या आवाजात त्यांच्याशी संवाद साधला, जरा धीम्या गतीने, पण पूर्णपणे स्पष्ट शब्दांत:
"जेव्हा अंधार खूप घनदाट होतो, तेव्हा प्रकाश अगदी छोटा जरी असला, तरी पुरेसा असतो."
तिच्या आवाजात एक गोडसर परंतु धारदार ताण होता. या शब्दांनी वातावरणात एक गडगडीत हालचाल केली आणि त्या चुकलेल्या क्षणापासून सगळं बदललं.
विजयाच्या बोलण्यामुळे, एकाच वेळी सर्व दिवे एकदम उजळले. जणू काही त्या अंधारात लपलेल्या सर्व घडामोडींचं गुप्तरण उलगडायला सुरुवात झाली. सर्वात मोठा बदलाव झाला. त्या दुकानदाराच्या बंद जागेत सगळी दिव्यं पेटली आणि अंधाराचा कडवट काढला.
दिवे लगेच उजळले आणि पोलिसांनी तेथील प्रत्येक कोपऱ्यात आपापली जागा घेतली. एकाच वेळी सर्व ठिकाणी पोलीस कार्यरत होऊ लागले. रुद्रच्या मागे काही पोलीस आले, त्यांच्या चालण्यामुळे काळोखातून एक गडद सावली मागे पडली. दुसऱ्या बाजूला, सार्थकने त्याच्या संघाच्या इतर लोकांना एकाच वेळी सर्व दिशांना ताणायला सुरुवात केली.
तरीसुद्धा, रुद्र त्या ठिकाणी काही वेळ थांबला – त्याच्या चेहऱ्यावर एक थोडासा हसरा, परंतु गंभीर अभिव्यक्ती होती. तो उभा होता – त्याच्या चेहऱ्यावर थोडे विचार, थोडे प्रकट झालेलं समाधान, पण त्याच्या आत अजूनही एक लढाई चालली होती.
त्याच्या डोळ्यात अजूनही एक शंका होती – या प्रकाशाच्या उजेडातून काय पुढे जाणार?
रुद्र थांबला. पावसाच्या थेंबांनी त्याचं केस ओले झाले होते, चेहरा दमलेला, पण डोळ्यांत एक प्रकारचं शांत स्वीकार होतं. कसलाही पराभव त्याच्या चेहऱ्यावर नव्हता – उलट, एक अस्वस्थ शांतता होती, जणू त्याने हे आधीच गृहित धरलं होतं.
तो हळूच म्हणाला, आवाजात ना राग ना पश्चात्ताप – एक नितळ सत्य:
“तू आलीस. म्हणूनच हे सगळं घडलं.”
तो फक्त विजयाला पाहत राहिला. ती तशीच त्याच्याकडे बघत उभी होती – हातात तिने बंदूक घट्ट धरली होती, पण तिच्या हाताची कंपने थांबली होती. तिची नजर त्याच्या डावपेचाच्या खोलपणाला ओळखू लागली होती.
त्याच घड्याळात एक क्षीण निळसर झाक उठली – 'नेत्र-सेन्सिटिव्ह सिग्नलिंग चिप' सक्रीय होत होती. पण त्या क्षणी देशमुखने रेडिओ-फ्रिक्वेन्सी जॅमर पूर्ण क्षमतेनं सुरू केला. चिप निष्क्रिय झाली.
एक सेकंद शांततेनं थांबून गेल्यासारखा वाटला.
देशमुख पुढे आला आणि म्हणाला:
“तुझं तंत्रज्ञान बघून थक्क झालो... पण माणूसपणानं हरलास.”
रुद्र डोळे मिटून हसला... एक थकलं, शांत, मूक हास्य.
त्याने दोन्ही हात हळूच वर केले – शस्त्र खाली टाकलं.
पावसाच्या टपटप आवाजात, पहिल्यांदा कुणीच काही बोललं नाही.
विजया हळूच पुढे झाली. तिच्या डोळ्यांत थेंब नव्हते – पण एक उत्तर मिळाल्याची झलक होती.
“खेळ संपलाय. आता खरं पुन्हा उगमाला यायला हवं.” – ती म्हणाली.
त्या शब्दांनी एक इतिहास मिटवला... आणि एक नवा अध्याय लिहायला सुरुवात झाली.
रुद्रला पोलिसांनी जोरात धक्का देत व्हॅनमध्ये ढकललं. त्याच्या हातांमध्ये बेड्या खणखणत होत्या – थंड लोखंडी स्पर्श जणू त्याच्या सगळ्या खेळांवर शिक्कामोर्तब करत होता. बेड्या घातलेल्या असूनही त्याचं चालणं डगमगत नव्हत. अजूनही त्याच्या चालीत एक प्रकारची न घाबरणारी, सत्ताधारी शांतता होती. त्याच्यासमोर बसलेली होती डीसीपी विजया राणे आणि देशमुख. कटशिल, खंबीर चेहरा. डोळ्यांत थेटपणा. हातात केसमधले कागद होते.
व्हॅनचं दरवाजं बंद झालं आणि एक गडद शांतता दरम्यान पसरली. थोडा वेळ कुणी काही बोललं नाही. फक्त इंजिनचा आवाज आणि बंदिस्त धडधडणाऱ्या धातूंचा गुंज ऐकू येत होता.
रुद्रने डोळे उघडून विजयाकडे शांतपणे पाहिलं. चेहऱ्यावर अपराधभाव नव्हता. उलट, एक प्रकारचं समाधान झळकत होतं.
रुद्रने जड स्वरात, पण न घाबरता म्हटलं:
“मी चोर नाही. मी आरसा आहे. असा आरसा, जो समाजाला त्याचं खरं रूप दाखवतो... की कुणीही कुठेही फसवू शकतो. शिस्तीच्या नावाखाली जे चालतंय, तेच आज झाकलं जातंय. मी ते फक्त उघड केलं.”
त्याचा स्वर नाटकी नव्हता. त्या शब्दांमध्ये जणू त्याच्या मनाची एक दीर्घ तयारी होती. हे त्याने अनेक वेळा स्वतःलाच सांगितलं होतं.
विजया एक क्षण त्याच्याकडे एकटक पाहत राहिली. तिच्या डोळ्यांत आश्चर्य नव्हतं, की संतापही नव्हता – फक्त खोल, स्तब्ध विचार होते. मग तिनं स्वतःचं फाईल बाजूला ठेवलं, आणि स्वतःच्या शिस्तबद्ध आवाजात – कठोर पण स्पष्ट शब्दांत उत्तर दिलं.
विजयाने थेट त्याच्याकडे बघत ठामपणे म्हटलं:
“आरशात दिसणारं खरं असतं, हो. पण ते फक्त प्रतिबिंब असतं. वास्तव नाही. आणि जसं प्रतिबिंब काही बदलू शकत नाही, तसंच, हातून घडलेली चूकही मागे वळत नाही. ती चूक माणूस कितीही बुद्धिमत्तेने मांडली, तरी न्याय ती माफ करत नाही.”
हे बोलताना तिचा आवाज कापला नाही, आणि रुद्रकडे पाहणारी नजरही हलली नाही.
क्षणभर रुद्र गप्प झाला. त्या शिस्तीचा, सत्याचा आणि शौर्याचा असा थेट सामना त्याने फार थोड्यांदा केला होता. पण त्याच्या चेहऱ्यावर अजूनही न हारलेली शांतता होती. आणि आता एक क्षीण स्वीकारही.
व्हॅन पुढे सरकत राहिली. दोघंही शांत. पण त्या शांततेमध्ये विचारांची एक युद्धभूमी धगधगत होती . ज्यात निर्णय कोर्टात होणार होता.
रुद्रला कोर्टात नेताना त्याच्या मनात फारशा खंत नव्हती. त्याच्या डोळ्यांत अपराधीपणाचं कोणतंच सावट नव्हतं, उलट काहीसं गर्विलं हास्य त्या चेहऱ्यावर होतं. पोलिसांनी त्याच्या दोन्ही हातांना बेड्या घातल्या होत्या. गडद निळ्या रंगाच्या पोलिस व्हॅनमध्ये, पुढच्या बाकावर त्याला बसवलं गेलं. समोरच्या बाकावर होती – इन्स्पेक्टर विजया.
३ आठवड्यांनी – सत्र न्यायालय, मुंबई कोर्टाच्या मुख्य कक्षात गंभीर शांतता होती. न्यायमूर्तीने निर्णय वाचून दाखवला —
"रुद्र देशमुख आणि त्याच्या चार सहकाऱ्यांना भारतीय दंड संहितेच्या कलम ४२०, ४६८, आणि १२० (ब) नुसार दोषी ठरवण्यात येतं आहे."
विजयानं त्या क्षणी डोळे मिटले. तिच्या मनात ती शेवटची वाक्यं घुमत होती. केस क्लोजिंग नोटमध्ये तिनं लिहिलं होतं:
“हा खेळ संपला… पण रुद्रसारखे मेंदू कुठेतरी उगम पावत राहतील.
माझी चाल सावध राहील, कारण अंधार कधीही परततो.”
कोर्टाबाहेर पत्रकारांची गर्दी, कॅमेऱ्यांचे फ्लॅश, आणि थोडंसं उसासलेलं शहर झालं होत.
रुद्र व्हॅनमध्ये बसवत असतानाही एक हलकं वाक्य बोलून गेला होता –
“खेळ संपला? की अजून एका वेगळ्या पटाची सुरुवात?”
विजयाच्या चेहऱ्यावर आता कटाक्ष होता – निर्धाराचा, जागेपणाचा.
कारण... "सावध चाल" अजून सुरूच होती.
◆ "सावध चाल" ही कथा इथेच संपते – पण सावधपणा, विश्वासघात आणि सत्याचा शोध ही कल्पना कायम मनात राहील.
या कथेत गुंतवलेल्या वेळेसाठी, तुमच्या मनाच्या कोपऱ्यात जागा दिल्याबद्दल तुमचं मनापासून आभार!
रुद्र, विजया, आणि अंधाराच्या या खेळात तुम्ही सहभागी झालात, हेच माझ्यासाठी सर्वात मोठं यश आहे.
🖋️ कथा कशी वाटली? कृपया तुमचं मत शेअर करा – तुमचा एक शब्द, एक प्रतिक्रिया, मला माझं पुढचं लिखाण प्रेरणादायी बनवू शकते.
⭐ तुमची रेटिंग द्यायला विसरू नका! जर कथा आवडली असेल, तर ५ पैकी किती स्टार्स द्याल?
तुमच्या रेटिंगमुळे ही कथा अधिकाधिक वाचकांपर्यंत पोहोचू शकेल.
वाचक मित्रांनो,
अशाच वेगळ्या शैलीतील, थरारक, गुंतवून ठेवणाऱ्या कथा वाचत राहा.
पुढच्या "सावध" कथेसाठी पुन्हा भेटूच… पण तोपर्यंत...
सावध रहा… कारण अंधार कधीही परततो!
भेटुयात पुन्हा नव्या कथेत.
तुमचाच,
अक्षय वरक
