शब्द हरवले गेलेत
एक प्रेमकथा, जिचा शेवट शब्दांत हरवून गेला...
---
ती गेल्यावर...
ती गेल्यावर, खरं सांगायचं तर, घर काही बदललं नाही.
तोच दरवाजा. तीच खिडकी. तोच कोपरा, जिथं आम्ही बसायचो.
फक्त, घराचं शांतपण बदललं. आता ते शिळं वाटतं.
मी दररोज दार उघडतो. हलक्या पावलांनी.
म्हणजे जणू ती झोपली असेल आणि जागी होऊ नये म्हणून मी शांत चालतोय.
चहाचे दोन कप ठेवतो. एक माझा, आणि दुसरा... तिच्यासाठी.
पण त्या दुसऱ्या कपात चहा कधीच थांबत नाही.
कधी कधी वाटतं, त्या कपात चहा ओतावं की नाही?
मग आठवतं — ती गेली आहे. आणि गेलेल्यांसाठी चहा नाही.
फक्त आठवणी असतात. गरम, तरी थोड्याच वेळासाठी.
---
ती – समिधा
तिचं नाव समिधा.
नावातच एक जळणं होतं. समिधा – यज्ञात अर्पण केलेलं लाकूड.
कधीकधी वाटतं, माझ्या आयुष्याचा यज्ञ जळतोय, आणि तीच त्या अग्नीला अर्पण झाली.
ती आली तेव्हा काही वचन दिलं नव्हतं.
काही मोठ्या गप्पा, काही स्वप्नं – काहीच नव्हतं.
ती फक्त होती… एक खिडकी उघडल्यासारखी.
जिच्यातून सकाळचं कोवळं हसू येत असे.
गुलमोहोराच्या पानांवरून हळूच खाली उतरायचं आणि
माझ्या कागदांवर, शब्दांवर थांबायचं.
ती फार बोलायची नाही. पण तिचं मौन जास्त बोलायचं.
मी लिहायचो. ती वाचायची नाही, पण माझ्या शेजारी बसायची.
कधी कधी फक्त वळून बघायची आणि म्हणायची —
"हे सगळं खूप शांत आहे… जणू पावसाच्या आधीचं आकाश."
ती बोलायची नाही, पण तिची नजर भरभरून सांगायची.
आणि मला वाटायचं — ही नजरच माझं लिखाण आहे.
---
एक दिवस...
त्या एका दिवशी मी विचारलं होतं —
"कधी निघणार आहेस?"
ती थोडी वेळ शांत राहिली. मग म्हणाली —
"निघणार नाही. तुला सांभाळायला थांबलेय."
त्या एका वाक्यानं काहीतरी बदललं.
जणू घराच्या भिंतींवर सूर्यफुलं उमलली.
त्या दिवशी मनाच्या एका कोपऱ्यात वाटलं –
"ही कायमची आहे."
पण नंतर समजलं — ‘कायम’ म्हणजे फार दिवस नसतो.
कायम म्हणजे एक ऋतू.
आणि ऋतू कधीच स्थिर राहत नाहीत.
---
शब्दांचं थांबणं
एक संध्याकाळ होती.
पावसाच्या हलक्या थेंबांसारखी.
दारावर एक कागद ठेवलेला होता.
मी उचलला.
त्या कागदावर लिहिलं होतं –
> "माफ कर.
हवं होतं थांबणं… पण आयुष्य इतकं सरळ नसतं."
ती गेली होती.
सांगून… आणि न सांगता.
आठवण ठेवून… पण सगळं मागे टाकून.
त्या दिवसानंतर फुलं उगवेनाशी झाली.
कागद रिकामे राहिले.
माझं लिहिणं थांबलं.
कारण ज्यासाठी लिहायचो, तीच गेली होती.
---
आज...
आज १२ वर्षं झालीत.
तिचं एकही छायाचित्र नाही.
पण चेहरा? – अजून लक्षात आहे.
तिच्या बांगड्यांची खणखण, तिच्या पायांखालचा आवाज,
आणि शेवटचं मिठीत घेतलेला थरथरता श्वास –
सगळं अजूनही मनात आहे. जसंच्या तसं.
मी अजून लिहितो. पण फक्त स्वतःसाठी.
ती वाचायला नाहीये.
आणि कोणतंही वाचन तिच्या शांत नजरेइतकं खरं वाटत नाही.
---
मी तिला शोधतो
हो.
मी अजूनही तिला शोधतो.
दुर्गम रस्त्यांवर…
जुन्या स्टेशनांवर…
गावातल्या जुन्या लायब्रऱ्यांमध्ये…
पावसाच्या कोपऱ्यात उभ्या असलेल्या मुलींच्या डोळ्यांत.
ती परत येईल, असं काही वेळा वाटतं.
पण काही चेहरे एकदा दूर गेले की पुन्हा दिसत नाहीत.
ते फक्त आठवणीत राहतात – दुखरी, पण सुंदर.
कधी कधी वाटतं —
आठवणीसुद्धा जशा जशा मोठ्या होतात,
तसं दुःखाचं वजन वाढतं.
आणि मग शब्द कोसळतात – ओझ्यानं.
---
ती पुन्हा भेटली
सप्टेंबरचा शेवटचा आठवडा होता.
मी एका गावात कविता सादर करायला गेलो होतो.
त्या दिवशी, प्रेक्षकांत एक मुलगी बसली होती.
ती समिधा नव्हती, पण तिचे डोळे… अगदी तसलेच होते.
कविता वाचताना मी थोडा अडखळलो.
ती मुलगी उठून गेली.
जणू मी तिच्या काळजावर काहीतरी लिहिलं होतं.
मी तिच्यामागे गेलो नाही.
कारण माहित होतं – समिधा फक्त एकच असते.
आणि ती भेटते… फक्त एकदाच.
---
एक कविता तिच्यासाठी
ती गेली…
पण तिच्यासाठी कविता उरली.
> "तू गेलीस... आणि मी उरलो शब्दांमध्ये.
पण शब्द नाही उमजले आता कोणालाच.
तुझ्या नसण्याने इतकं काही शिकलो की,
आता दुःखच एकमात्र शिक्षक वाटतो.*"
या कवितेनं मी पुन्हा लिहायला सुरुवात केली.
फरक फक्त एवढाच की —
आता कोणासाठी लिहितो हे माहित नाही.
---
समाप्त
दुःखही कधी कधी एक घर बनतं.
ज्याच्या भिंती शब्दांनी तयार झालेल्या असतात,
आणि छप्पर आठवणींनी झाकलेलं असतं.
त्या घरात मी राहतो.
एका रिकाम्या कपासोबत.
ती परत येणार नाही, हे मान्य केलंय.
पण तिचं अस्तित्व… तिच्या न सांगितलेल्या गोष्टी,
तिचं एक हसू, तिचं एक वाक्य –
हे सगळं आजही माझ्या बरोबर राहतं.
शब्द हरवले गेलेत,
पण त्या हरवलेल्या शब्दांतच
मी अजून तिला शोधतो.
---
~ समाप्त ~
लेखक: फज़ल अबुबक्कर इसाफ
-
