ही कविता आपल्याला आठवण करून देते, निसर्गावर प्रेम करा, त्याचे रक्षण करा.
जंगल हवंय... अजून जिवंत!
जंगल बोलतं... पण आपण ऐकत नाही,
त्याच्या साऱ्या आक्रोशाला आपण "विकास" म्हणतो.
कोसळणारी झाडं जणू देवळं —
आणि आपण स्वतःचे देवच उद्ध्वस्त करतो...
जिथं कधी पानांचा सळसळाट असायचा,
तिथं आता यंत्रांची गर्जना आहे.
हिरव्या सावलीत वाढणारी स्वप्नं,
सिमेंटच्या उबेमुळे जळून जातायत.
सिंह, वाघ, हरीण, आणि चिमणी...
सर्वांचं घर कधी हरवलं, कळलंच नाही.
मनुष्याच्या हव्यासानं त्यांची मूक झुंज
दर झाडाच्या गाभ्यात साठून राहिली.
पण अजूनही उशीर झालेला नाही —
अजूनही झाडांची बीजं हातात आहेत.
फक्त हवाय एक स्पर्श — प्रेमाचा, संरक्षणाचा.
फक्त हवाय एक निर्धार — नष्ट न करण्याचा.
तू जर झाड लावशील,
तर एक घर वाचेल.
तू जर जंगल जपशील,
तर एक पृथ्वी श्वास घेईल.
जंगल नसेल,
तर पाऊस रुसतो.
पाऊस रुसला,
तर सगळी माती पसरते... आणि माणूस सुकतो.
हिसकावून नको घ्यूस निसर्गाला,
त्याच्याशी नातं जोड.
कारण शेवटी —
तोच आपला पहिला, आणि शेवटचा आधार आहे.
