"ही संध्याकाळ... तुझ्याविना"
Ye shaam tere bagair, ek khaamosh shikayat si lagti hai...
Suryāchā rang हलकासा गुलाबी झालाय,
पण dil अजून सावरलेलं नाही.
Kya tum bhi aise shaamon mein,
कधी माझं नाव आठवतं?
चहा थंड झालाय —
माझ्यासारखाच.
Baarish ki boonden बाल्कनीवर टपकतायत,
पण माझं मन मात्र khamosh आहे... तुझ्यासारखंच.
Manzil door hai, आणि रस्ता जुना —
पण चालणं आता एकटं झालयं.
Yaad ki vaadiyon mein, तुझी muskurahat हरवलीये.
कधी वाटतं, तू येशील... पण khwaab bhi dar जातात.
Saanj उतरलीये हळूच,
आणि ruhaani hawa येऊन जाते —
तेव्हा मन म्हणतं, "Shayad ये ही वो शाम है,
जिथं तुझं न जाणं, एक nazm झालंय."
Dil-e-nadan, समजून घे थोडं —
तिचा khamoshi ka jawaab, तू शोधू नकोस आवाजात.
ती गेलीय म्हणजे हरवलेली नाही —
ती फक्त waqt ke ek mod par ruk gayi hai.
Chandही यायला घाबरतो आज —
संध्याकाळ... ही संध्याकाळ,
tera intezaar करत करत meri dost ban gayi hai.
... आणि आता,
Mehfil-e-tanhaayi माझं नवीन घर आहे.
तू नसताना सुद्धा,
teri yaadon ka ek diya रोज तेवतं.
