ભાગ 11
બે મહિના પહેલા
રાહુલ સવાર સવારમાં પોતાની કેબિનમાં બેસીને પોતાના મેનેજર મનોજ અને સેક્રેટરી બાના સાથે વાત કર રહ્યો હતો. મનોજની આપેલી ફાઈલને તેણે ગુસ્સા સાથે જોયા બાદ ફેંકી દીધી. પોતાના બંને હાથ પોતાના માથામાં ફેરવવા લાગ્યો અને એના મનની વ્યથા સ્પષ્ટ દેખાતી હતી.
તે થોડા ગુસ્સા સાથે બોલ્યો; "યાર કોઈ તો રસ્તો હશે જ ને?"
મનોજ તેના મેનેજરની સાથે સાથે તેનો સારોએવો મિત્ર પણ હતો. તેણે જવાબ આપતા કહ્યું; "રાહુલ! મેં ટ્રાય કરી છે પણ એ લોકોનો હજુ સુધી કોઈ જવાબ નથી આવ્યો."
તો મિસ. બાના બોલી; "એક્ચુલી સર, કોઈ JC નામની કંપની આ પ્રોજેક્ટ લ તેવા ચાન્સ છે."
"તેનું કારણ?" મનોજે આશ્વર્ય સાથે પૂછ્યું.
જવાબ આપતા બાના બોલી; "સર, આઈ ડોન્ટ નૉ અક્ચુઅલ પોઇન્ટ. બટ, માર્કેટમાં એવું સાંભળવા મળ્યું છે કે JC developer ના ઓવનર અને પટેલ સાહિબ વચ્ચે સારા રિલેશન છે."
મનોજે પૂછ્યું; "તો શું પટેલ સાહિબ આ પ્રોજેક્ટ ડિટેઇન કરી નાખશે?"
મિસ. બાનાએ જવાબ આપતા કહ્યું; "સર એ તો મને ખબર નથી, પણ જો તે એવું કરશે તો... કદાચ..."
આ સાંભળી રાહુલનો ગુસ્સો વધ્યો અને તે બંનેને કહેવા લાગ્યો; "આપણે છેલ્લા બે મહિનાથી એક જ પ્રોજેક્ટ કર્યો છે અને જો આ પ્રોજેક્ટ મળશે તો જ આપણે માર્કેટમાં ઉભા રહીશું. નહીંતર મારી કંપની શરુ થતા પહેલા જ ઉભી રહી જશે."
મનોજે તેને શાંત કરવા કહ્યું; "ઇટ્સ ઓકે મેન. આપણે બીજી દિશામાં પ્રયત્ન કરીશું."
રાહુલ બોલ્યો; "ના. મને નથી લાગતું કે jજે પ્રમાણે માર્કેટીની હાલત છે તેમાં આવો બીજો કોઈ પ્રોજેક્ટ હશે. મને કંઈ પણ કરીને આ પ્રોજેક્ટ જોઈએ, કંઈ પણ કરીને."
કહેતો રાહુલ પોતાની કેબિનમાંથી બહાર નીકળી ગયો અને મનોજ અને બાના એક બીજાના મોઢા સામે જ જોતા રહી ગયા.
પ્રોજેક્ટ મેળવવા રાહુલે પોતાનાથી બનતા તમામ પ્રયત્નો ચાલુ કરી દીધા. શહેરમાં સૌથી મોટા પ્રોજેક્ટને મેળવવા સારામાં સારી ડેવલપર કંપની લાગેલી અને રાહુલે થોડા સમય પહેલા જ પોતાની કંપની વર્ષા ડેવલપર ચાલુ કરેલી. તેવામાં એનાથી આ પ્રોજેકટ મેળળવો ખુબ અઘરો હતો. પોતાના ઓળખીતા એક વ્યક્તિ સાથે તે આ અંગે જ ચર્ચા કરવા નીકળી પડ્યો.
રસ્તામાં તેનો ફોન આવતા તેણે ગાડી બાજુમાં લીધી અને ફોન પર વાત કરવાની શરુ કરી;
"હેલો"
"અરે હું કોશિશ તો કરું છુંને!"
"હા હા મને ખબર છે પણ..."
"પણ મારી વાત તો સાંભળો. હું..."
"હું... હેલો... હેલો...."
જે માણસને તે મળવા જઈ રહ્યો હતો એણે જ તેને કોઈ બહાને ના કહી દીધી. આ વાતથી તેના ગુસ્સામાં વધારો થયો. તે પોતાની ગાડીમાંથી બહાર આવ્યો અને એક હાથ માથામાં ફેરવતો પોતાના ગુસ્સો તેણે ગાડીના ટાયરને લાત મારી. એટલામાં પાછળથી એક હાથ આવ્યો અને તેના ખભે અડીને કોમળ સ્વરે તેને પૂછ્યું; " એક્સ્ક્યુઝ મી, તમે આ એડ્રેસ કહેશો."
રાહુલે તેની સામે જોયા વિના જ જવાબ આપ્યો; "ના, મને નથી ખબર."
"અરે જુઓ તો ખરા." કહી તેણે પોતાના હાથમાં એડ્રેસ લખેલી ચિઠ્ઠી તેના મોઢા સામે કરી.
ગુસ્સામાં આવીને રાહુલે તેના હાથ પર થપાટ મારી અને એના હાથમાં રહેલી ચિઠ્ઠી નીચે પડી ગઈ. આ વાતથી આશ્વર્ય પામી પેલી સ્ત્રી તેને કહેવા લાગી; "કઈ જાતના માણસ છો? ખાલી એક એડ્રેસ જ પૂછું છું."
તે નીચે નમીને પડેલા કાગળના ટુકડાને ઉપાડીને તેને સાફ કરવા લાગી. તો રાહુલે પણ પાછળ ફરીને તેની સામે જોયું. જેવો કોમળ એનો સ્વર હતો એટલું જ એનામાં રૂપ હતું. સફેદ શીતળ કાયા અને કાળા ભમ્મર વાંકડિયા છટાદાર વાળ. ચોમાસામાં રાત્રે અવકાશમાં જેમ વાદળો ચાંદ સાથે રમત રમે એમ પવનથી ઉડતા એના વાળ ક્યારેક એના ચેહરાને ઢાંકતા તો ક્યારેક એના ચેહરાની શીતળતાના દર્શન કરાવતા. પહેરેલા સફેદ કપડામાં એ પરી જેવી લાગી રહી હતી. રાહુલે તેના પર નજર તો કરી પણ ગુસ્સેથી ભરેલી.
તે ઉભી થઈ અને કાગળના ટુકડા સામે જોતા બોલી; "રીત જ નથી બીજા સાથે વાત કરવાની. તેમ બોલે છે જાણે બિલ્લી ના મારી હોય બાપની."
તેની નીચી નજર ને પોતાના તરફ ખેંચતા તે બોલ્યો; "ઓહ... હેલો!"
"શું?.. હં. બાકી છે હજુ કંઈ કહેવાનું?
રાહુલ પોતાના પર કંટ્રોલ કરતા બોલ્યો, "ચાલ નીકળ અહીંથી નહિ તો..."
"નહિ તો? નહિ તો શું? હમ્મ?"
"ઓહ.. ગોડ" કહેતા તેણે પોતાના બંને હાથમાં પોતાના માથાના વાળ પકડીને ખેંચ્યા અને ફરી બોલ્યો; "તું જાને યાર જાને."
તે ફરી પોતાની ગાડી તરફ ફરી ગયો અને તે પોતાની બેગ લઈને મનમાં બબડતી ચાલતી થઈ, "અજીબ અજીબ માણસો છે દુનિયામાં..."
થોડીવાર પછી રાહુલે પાછળ ફરીને જોયું તો તે છોકરી રસ્તો પસાર કરીને બીજી તરફ જઈ રહી હતી.
