ટ્રેનમાં ખુમારી...ભાગ 2
ઓહો, આ તો લોચા, કેવી રીતે રાત નીકળશે. મને દાદા દાદીની ચિંતા થઈ, મેં દાદાને કહ્યું, તમે ટેંશન નહીં કરો, હું અને જયેશભાઇ એડજસ્ટ કરી લઈશું. રાત નીકળી જશે. દાદાએ ફરી એમની ટિકિટ મને બતાવી, એજ સીટ નમ્બર જે મારું હતું, એટલે અમે માની લીધું કે રેલવેની ભૂલ છે હવે ટીસી આવે એટલી વાર,એમને પરિસ્થતી જણાવીએ.મેં દાદાને ફરી કહ્યું, કે કાંઇ વાંધો નથી, રાત નીકળી જશે, ટીસી આવે તો બીજી કૈંક વ્યવસ્થા કરીએ. દાદાને કોઈ ટેંશન જેવું લાગ્યું નહીં.
ટીસી સાહેબ આવ્યા, કાળા કોટમાં હોય પણ જાણે ખાખીનું કામ પણ એમને સોંપ્યું હોય એ રીતે બધાનાં મોઢા જોઈ લીધા, એમને ખબર તો પડી ગઈ હશે કે 6 જણની સીટ આમ સામે સીટ પર 8 જણ કેમ છે. અમે કૈંક કહીએ એ પહેલાં એમની ટિકિટ તપાસવાની કામગીરી શરૂ કરી, મારું જ નામ પહેલાં બોલ્યા, મેં આઈ ડી કાર્ડ બતાવ્યું અને હમ્મ કહી , પછી જયેશભાઈનું નામ લીધું, એમનું પણ નામ પાસ. પછી બીજા પેસેન્જરને પણ નામ લઈ સંબોધતા એમની ટિકિટ પણ પાસ થઈ તો હવે દાદા દાદીનું શું? એમની ટિકિટ.
મને આ અજુગતું લાગ્યું એટલે ટી સી ને કહ્યું, સર આ દાદાની ટિકિટ જુઓને, મને લાગે છે રેલવેની કૈંક ભૂલ છે, એમની સીટ પણ આ જ છે. તેઓએ અચંબા સાથે ટિકિટ જોઈ અને અમારા અચંબાનો પાર ના રહ્યો. બોલો શું હશે? અમારા બધાનાં આશ્ચર્ય સાથે ખબર પડી કે આ રેલવેની ભૂલ નહોતી પણ દાદાની ભૂલ હતી, દાદા એક દિવસ વહેલાં ગાડીમાં બેસી ગયા હતાં. તેઓની ટિકિટ આવતીકાલની હતી પણ આ ઉતાવળે બહુ જોવાયું નહીં હોય એટલે આજે બેસી ગયા ગાડીમાં. તેમણે ખુલાસો કર્યો કે તેઓના દીકરાને આજ માટે કહેલું પણ એણે ભૂલથી આવતીકાલની ટિકિટ બુક કરી છે. પણ હવે શું?
ટીસી સાહેબે દાદાને કહ્યું કે નેક્સ્ટ સ્ટેશન પર ઉતરી જજો નહીં તર વગર ટિકિટ મુસફરીનું દંડ થશે. હવે દાદા મૂંઝાયા, રાત્રે એકલા અજાણ શહેરમાં ઉતરીને જવું ક્યાં? મેં ફરી દાદાને દિલાસો આપતાં કહ્યું, તમે એક વખત ટીસીને બાથરૂમ આગળ જઈને મળો, ત્યાં સેટિંગ થતું હોય તો કરી દો, એટલે આજની ટિકિટ મળી જાય તો આ ટ્રેનમાં જ તમારા ડેસ્ટિનેશન પર પહોચી જાઓ. દાદાએ વાતની ગંભીરતા સમજીને એમજ કર્યું, ટીસીની પાછળ જઈને એમને બાથરૂમ આગળ મળ્યા, થોડી વાર પછી દાદા પાછા આવ્યા. તેઓની સ્માઈલ જોઈને ખબર પડી કે કામ થઈ ગયું છે. બસ થોડી વાર પછી બીજા ડબ્બામાં જવું પડશે.
દાદાએ દાદીને ઇશારામાં સમજાવી લીધું કે બીજી બોગીમાં જવાનું છે, ભગવાનને બેગમાં ફરી સુરક્ષિત કરો એટલે જઈએ. મેં દાદા દાદીને જતાં પહેલાં નમસ્કાર કર્યા, તેઓ એમના બે હેન્ડબેગ લઈને બીજી બોગી તરફ આગળ વધ્યા. મેં આગ્રહ કર્યો કે દાદા હું મૂકી આવું પણ દાદા માન્યા નહીં, એમણે જાતે જ આગળ જવાનું પસન્દ કર્યું. કેવું આત્મસમ્માન અને ખુમારી હશે આ ઉંમરે? મદદની માંગણી નહીં અને અપેક્ષા પણ નહીં રાખી.
મારા દાદા દાદી પણ એકલાં અજમેરથી અમદાવાદ આવતાં, વર્ષે એક કે બે વખત આવે, હું સ્ટેશને લેવા જતો ત્યારે દાદી સ્ટેશન પર ચા અને ભજીયા ખાતાં મળે અને દાદા પૂછતાં હોય, બીજું કૈંક ખાવું છે?
ટ્રેન વાળા દાદા દાદી થોડીક કલાકો માટે પ્રેમ આપતાં ગયા અને મારી યાદો તાજી કરાવી ગયાં.
તમારે ટ્રેનમાં કેવા અનુભવ થયા છે?
- મહેન્દ્ર શર્મા 21.11.21
