એ ઘણીવાર પૂછતી , શું છો?, કેમ છો? ક્યાં છો?, જમ્યા ?, R U ok?? આ પ્રશ્નો તેને નજીવા લાગતાં.... એ કહેતો શું આવી નાની નાની વાતો પૂછતી રહે છે, પણ સાથે ફરિયાદ પણ કરતો , તું મને સમજી નથી શકતી... તને માત્ર કેહવા માટે જ પ્રેમ છે...તને મારી પરવા ક્યાં છે...? એ હંમેશા અસમંજસમાં રેહતી ... પૂછું કે ના પૂછું....
પ્રેમમાં એટલી ડૂબી ચૂકી હતી એ કે એની નાની નાની સમસ્યાઓ એને જણાવતી,સલાહ પણ માંગતી ને અમલ પણ કરતી... એને થતું કે એ છે મારી સાથે છે...પણ એની સમસ્યાઓ હવે તેને ફરિયાદો લાગતી ..તેને થતું ,આ શું ?, બધામાં જ સમસ્યા ઓ.... તે એ ભૂલી ગયો હતો કે તેને પોતાની સમસ્યા કહેનારી માત્ર તેને જ બધી વાતો કેહતી હતી, તેણી ને થતું કે તે મારો છે , તો મારી વાતો બીજાને શું કામ કહું ?? બીજી તરફ એને હવે એ બોજારૂપ લાગતી હતી,એની વાતોથી હવે તેને ગૂંગળામણ લાગતી હતી...તેના આ સ્પષ્ટ કથન બાદ એ હંમેશા વિચારતી કે તેમને વાત કહું કે ન કહું....
તે જાણતી હતી કે લાગણીઓ નાં પ્રવાહમાં આટલું ન તણાઈ જવાઈ... એને પણ પોતાનું અસતિત્વ છે , એ મુક્ત છે,પોતાના માટે જીવવા ,વિચારવા ટેવાયેલો છે, લતા જેમ વૃક્ષનાં સહારે અડીખમ હોઈ એમ એ એના વ્હાલમાં, સ્નેહમાં એને વિટડાયેલી રેહવા માંગતી હતી...એનું અસતિત્વ તો એનામાં ઓગાળી ને બેઠી હતી પણ હવે તેના હળછેટથી એને પ્રેમ ઓછો પીડા વધુ મેહસૂસ કરતી હતી...
--- સરગમ
-Priyanka Chauhan
