“પારિજાત ”
મારા જીવનમાં કેટલીક ઘટનાઓ એવી થઈ છે જેને હું લખું છું, તો લાગે કે હું જીવતો નથી — ફરીથી એ પળમાં પાછો જઈ રહ્યો છું.
હું રોશન. અને આ કહાની છે મારી... અને પારિજાતની.
અમે નાની ઉમરે મળ્યા હતા. એનું સ્મિત એવું હતું કે જાણે સાફ આકાશમાં પીળી પાંખો વાળા પંખીઓ ઊડી રહ્યા હોય! હું બહુ બોલતો નહોતો, એ પણ બહુ શાંત. પણ આપણા વચ્ચે એક એવો મૌન સંવાદ હતો, જે રોજ રોજ ઊંડો થતો ગયો.
હું એના પ્રેમમાં નહોતો પડ્યો — હું એના પ્રેમથી બનેલો હતો.
જેમ જેમ વર્ષો વીતતા ગયા, એ મારી દુનિયા બનતી ગઈ. અમે ભવિષ્યના સપનાં ગુંથ્યા — એક નાનું ઘર, એક લાઈબ્રેરી, અને દર શનિવારે બાઈક પર લાંબી સવારી.
પણ પછી...
એક દિવસ એ મારી દુનિયામાંથી અચાનક ચાલી ગઈ.
મને એક દિવસ તો નફરત આવી એ પરિસ્થિતિથી. શંકા, ગુસ્સો, ખોટો અભિમાન બધું ઊઠ્યું.
એ ક્યા ગઈ? કેમ ગઈ?. ફોન બંધ, મેસેજનો જવાબ નહીં. એ એજ એ હતી કે જેણે મારી આંખોમાં પ્રેમ લખ્યો હતો... પછી કેમ ગઈ?
વર્ષો વીતી ગયા.
એના વગર જીવવાનું શીખી ગયો હતો, પણ એ ભુલાતી ન હતી.
અને એક દિવસે... મેં એક છોકરી જોઈ. ટ્રેન સ્ટેશન પર. એ પારિજાત હતી. હું એ પરત આવી ગઈ સમજીને દોડી ગયો.
પણ એણે કહ્યું:
"માફ કરશો... હું આરવી છું."
મારું દિલ એમજ તૂટી પડ્યું.
એ પળથી... હું ફરી એના ગામ તરફ ગયો. એ ઘરમાં, જ્યાં અમે ક્યારેક છત પર બેઠા હતાં, ખજાનાં જેવી વાતો કરતા.
એના ઘરના દરવાજા પર એની મા ઊભી હતી. વૃદ્ધ થઈ ગઈ હતી... પણ આંખોમાં એજ શોક.
એમણે મારી તરફ જોઈ ને કહ્યું:
"રોશન, તું મોડો આવ્યો છે... પારિજાત હવે નથી."
મારું રક્તજવ હ્રદય થંભી ગયું.
એમણે મને એક જૂની પેટી આપી.
પેટીમાં મેં જોયું — મારા અને એના ફોટા, થોડાં ચિત્રો... અને એક પત્ર.
પારિજાતનો પત્ર.
---
"રોશન...
હું ગઇ છું, કારણ કે મારી પાસે સમય ઓછો હતો.
ડૉક્ટરોએ કહ્યું હતું કે થોડા મહિનાઓ બાકી છે. પણ હું તારા સપનાઓનો બોજ બનવા માંગતી નહોતી.
હું તને દુઃખી જોઇ શકી નહી.
તું મારા માટે પૂરતો હતો.
તું જો ક્યારેક પાછો આવે અને આ પત્ર મળે... તો બસ એટલું યાદ રાખ —
તું જ્યાં સુધી શ્વાસ લેશે, હું તારા અંદર જીવીશ."
---
એ પછી ઘણા કલાકો સુધી હું એ ઘરના દરવાજા આગળ બેઠો રહ્યો. શૂન્યમાં જોઈ રહ્યો.
એ ગઈ હતી — પણ એટલા માટે નહીં કે એ દુર જવું ઈચ્છતી હતી... પણ એટલા માટે કે હું આગળ વધી શકું.
અને આજે... જયારે હું લખું છું, ત્યારે મને લાગે છે —
એ ગઈ નથી. એ મારા શબ્દોમાં છે. મારા શ્વાસમાં. અને દરેક સાંજે, જયારે પાંદડાઓ હલતા હોય, હું એના નામથી હલતો હોઉં છું.
પારિજાત હવે નથી... પણ એ મારી અંદર છે. હંમેશા માટે.
