वेदना...
ती एक सखी आहे, जी गालावरून अश्रू ओघळल्यावरही हात सोडत नाही.
तिला न सांगताही समजतं—कोणत्या क्षणी हृदय थरथरतं.
ती येते, आणि आत्म्याला उघडं करून जाते.
फूलासारखं हसताना हळूच काटा टोचवून आठवण करून देते –
"तू जिवंत आहेस, कारण तुला अजूनही दुखतं."
ती शब्दात नाही, पण प्रत्येक शांततेत असते.
तिच्या अस्तित्वानं कवितेला अर्थ मिळतो,
आणि श्वासाला एक अंतर्मुख गती.
वेदना गेल्यावर ओसाडपणा येतो... म्हणून तीच माझं खऱ
Fazal Esaf
