ચાઈલ્ડ કેર મેડમનું ઇન્સ્પેક્શન અને પારિવારિક તણાવ
તે દિવસે સવારે ચાઈલ્ડ કેરના મેડમ ઇન્સ્પેક્શન કરવા આવવાના હોવાથી આખું ઘર સજાવવામાં આવ્યું હતું. બધા વ્યવસ્થિત કપડાં પહેરીને તૈયાર હતા અને ખાવાનું ટેબલ પર સજાવી દીધું હતું. તેઓ બધા મયુરી અને મેડમની રાહ જોઈ રહ્યા હતા.
બીજી બાજુ, વિજયાબેન અને ધનરાજ મીરાને મળવા માટે વસ્તીમાં પોતાની ગાડીમાં દાખલ થયા. ગરીબ વસ્તીના લોકોને જોઈને વિજયાબેન ખૂબ અસ્વસ્થ થયા. તેઓ મનમાં વિચારવા લાગ્યા કે મીરા આવી જગ્યાએ રહેવા મજબૂર છે. "હું તેને અહીં એક પણ ક્ષણ નહીં રહેવા દઉં. મીરાનો ડિવોર્સ લેવાનો નિર્ણય યોગ્ય હતો. તેની હજી ભણવાની ઉંમર છે, તે બીજી જવાબદારી ન લઈ શકે."
આ બાજુ, શારદાબેન ચિંતામાં હતા. તેઓ પ્રેમીલાબેનની રાહ જોઈ રહ્યા હતા, કે જેથી રમોલા વિશે ઝડપી નિર્ણય લઈ શકાય. તેઓ કોઈ પણ સંજોગોમાં મીરાને ખોવા માગતા નહોતા.આકસ્મિક મુલાકાત અને મીરા-વિજયાબેન વચ્ચેનો સંવાદ
એટલામાં જ માનવ ઘરે આવ્યો અને કહ્યું, "હમણાં મેડમ અને મયુરી આવશે. બધી તૈયારી થઈ ગઈ છે ને?" મીરાએ માથું હલાવીને હા પાડી. "હા, ચિંતા ન કરો, બધી તૈયારી થઈ ગઈ છે."
ત્યાં જ દરવાજાની ડોરબેલ વાગી. બધાને લાગ્યું કે મયુરી આવી ગઈ. માનવે દરવાજો ખોલ્યો તો સામે વિજયાબેન અને ધનરાજ ઊભા હતા. મીરા આશ્ચર્ય સાથે બોલી, "અરે મૉમ, તમે અહીં! વૉટ અ પ્રેઝન્ટ સરપ્રાઈઝ!"
શારદાબેને તેમનું સ્વાગત કર્યું, "વેલકમ, અંદર આવો." પણ વિજયાબેન કંઈક અલગ જ મૂડમાં હતા. તેમણે મીરાને સંબોધીને કહ્યું, "મીરા, મારે તારી સાથે કંઈક વાત કરવી છે, પણ એકાંતમાં. શું આપણે વાત કરી શકીએ?"
મીરા વિજયાબેનનો મૂડ સમજી ગઈ અને બોલી, "કેમ નહીં, ચાલો આપણે ઉપર જઈને વાત કરીએ." મીરાએ માનવને કહ્યું, "અમે બે મિનિટમાં પાછા આવીએ છીએ."
પછી મીરા વિજયાબેન અને ધનરાજને મયુરીના રૂમમાં લઈ ગઈ અને બતાવ્યું કે માનવે મયુરી માટે રૂમ કેટલો સુંદર તૈયાર કર્યો છે.
વિજયાબેન ગુસ્સે થઈને બોલ્યા, "મીરા, તું ૧૫ વર્ષની દીકરીની માતા બનવા માટે નાની નથી? આટલી મોટી જવાબદારી સાથે તું તારી વકીલાતની પ્રેક્ટિસ, એજ્યુકેશન, ઘરની જવાબદારી, મયુરીની જવાબદારી અને માનવની જવાબદારી કેવી રીતે પૂરી કરીશ? તું તારી પોતાની ઇચ્છાઓ અને મહત્વાકાંક્ષાઓને કેવી રીતે પૂરી કરીશ? તું તારા લક્ષ્યથી ભટકી રહી છે, હું તને આ નહીં કરવા દઉં. તારે માનવને ડિવોર્સ આપીને મારી સાથે પાછું આવવું પડશે. હું તને અહીં એક મિનિટ પણ રહેવા નહીં દઉં. હા, આ બધા લોકોની ચાલ છે, હું તને અહીં ફસાવા નહીં દઉં."
મીરાએ કહ્યું, "મારી વાત તો સાંભળો મૉમ, હું તમારી જેમ જ કરવા માગું છું. મયુરીને મા-બાપ અને ઘર મળી જશે..."
મીરાને વચ્ચેથી અટકાવતાં ધનરાજે કહ્યું, "વિજયા, આ દિવસ માટે તેં તેને મોટી કરી હતી? હું તને કહેતો જ હતો કે આના પર ભરોસો કરવા જેવો નથી. તે તને ક્યારેક દગો દેશે. બીજાના તે બીજાના જ રહે છે, પોતાના નથી થતા."
વિજયાબેન આંખમાં આંસુ સાથે નીચે ઉતરી ગયા. ધનરાજ તેમની પાછળ પાછળ ગયા. મીરા તેમને રોકવા ગઈ, તો ધનરાજે તેને રોકતા કહ્યું, "આજથી તારો અને અમારો સંબંધ પૂરો. હવે પછી તું અમારી પાસે રોતા રોતા ન આવતી." આમ કહી, ધનરાજે વિજયાબેન માટે ગાડીનો દરવાજો ખોલ્યો અને તેમને અંદર બેસાડ્યા.
પ્રમીલાબેન અને નીતા ગેટ પાસે ઊભા રહીને આ દ્રશ્ય જોઈ રહ્યા હતા. ગાડીના કાચમાંથી મીરા રડતા રડતા વિજયાબેનને કહેવા લાગી, "મૉમ, પ્લીઝ મારી વાત તો સાંભળો... મૉમ..."નવા પડકારો અને મીરાનું દુઃખ
ત્યાં જ કેસી દોડતી આવી અને મીરા પાસે ઊભી રહી ગઈ. વિજયાબેન કેસીને જોઈને વધુ ગુસ્સામાં આવી ગયા અને મીરાને કહ્યું, "તું હાથે કરીને તારા પગ પર કુહાડી મારી રહી છે. મીરા, આ લોકો તને બરબાદ કરી નાખશે." એમ કહી, તેમણે કેસી સામે જોયું.
ધનરાજે ડ્રાઈવરને કહ્યું, "ચાલો." અને વિજયાબેનને કહ્યું, "હવે બહુ થઈ ગયું. આજ પછી મીરા સાથે કોઈ સંબંધ રાખવાની જરૂર નથી."
મીરા ગાડીમાં તેની મૉમને દૂર જતાં જોઈને રડતા રડતા જમીન પર બેસી ગઈ. કેસીએ મીરાના ખભા પર હાથ મૂકીને કહ્યું, "ભલે ગઈ. કંઈ વાંધો નહીં, હું છું. હું તારી માં છું. આપણને એવા લોકોની જરૂર નથી." કેસીની આવી વાતથી મીરા ચોંકી ગઈ અને કહ્યું, "મમ્મી, તમે થોડી વાર માટે મને એકલી છોડી દો, પ્લીઝ..."
પ્રેમીલાબેન નજીક આવી અને મીરાને ઊભી કરી. નીતાએ પોતાના પર્સમાંથી રૂમાલ કાઢીને મીરાના હાથમાં આપ્યો. પ્રેમીલાબેને કહ્યું, "જે થયું તે બહુ ખોટું થયું. તું ચિંતા કરીશ નહીં. આજે સંબંધ બગડ્યા છે તો કાલે સુધરી પણ જશે. તું કોશિશ કરતી રહેજે, તારી મૉમ એક દિવસ માની જશે. બેટા, ચાલ હવે અંદર. મયુરી માટે તારે થોડી હિંમત રાખવી પડશે. તેઓ આવતા જ હશે."
મીરાએ કહ્યું, "તમે લોકો અંદર જાઓ, હું આવું જ છું. મને થોડી ખુલ્લી હવાની જરૂર છે, ગભરામણ થઈ રહી છે."
નીતાએ કહ્યું, "મૉમ, તમે લોકો અંદર જાઓ, હું મીરા પાસે છું." નીતા મીરાને ઘરની અંદરના બગીચામાં એક ખુરશી પર બેસાડે છે. મીરાથી શ્વાસ લેવાતો નહોતો, તેને ગભરામણ થઈ રહી હતી.
એટલામાં જ માનવ નીતા અને મીરા પાસે આવ્યો અને પૂછ્યું, "મીરા, તું ઠીક છે? મયુરી અને મેડમ આવી ગયા છે. તેઓ અંદર આવી રહ્યા છે. તું જરા અંદર જઈને વ્યવસ્થિત થઈ જા. હું તેમને લઈ આવું છું."નિર્ણયની ઘડી અને અંતિમ આઘાત
પછી મીરા અને નીતા ઘરની અંદર જતા રહ્યા. માનવ મયુરી અને મેડમને લઈને ઘરની અંદર દાખલ થયો. મેડમે મયુરીનો રૂમ અને આખું ઘર તપાસ્યું. તેમને બધું બરાબર લાગ્યું, કોઈ વસ્તુની કમી નહોતી.
પછી બધા જમવા બેઠા. બધા ડાઈનિંગ ટેબલ પર બેઠા હતા, તેટલામાં જ મીરાના પિતા નશામાં ધૂત થઈને ઘરની અંદર દાખલ થયા. તેમની સાથે એક માણસ હતો, તેણે કહ્યું, "માનવભાઈ, તમારા સસરા ગટરમાં પડી ગયા હતા અને કોઈ બીજા ભાઈ સાથે ઝઘડો કરી રહ્યા હતા. આ તો હું તેમને ઓળખી ગયો, એટલે તમારા ઘર સુધી મૂકવા આવ્યો."
ઇન્સ્પેક્શન કરવાવાળા મેડમે મીરાના પિતાને જોઈને કહ્યું, "મીરા, મારે હવે મારો નિર્ણય વિચારીને લેવો પડશે. આવા માહોલમાં હું મયુરીને ન મોકલી શકું."
મીરાએ મેડમ પાસે હાથ જોડીને વિનંતી કરી, "પ્લીઝ મેડમ, મને એક ચાન્સ આપો. હું બધું બરાબર કરી દઈશ. હું મારા પપ્પાને આ ઘરમાં નહીં રાખું, તેમને જુદા ઘરમાં રાખીશ. પ્લીઝ મેડમ."
પણ મેડમ માનતા નહોતા. માનવે પણ મેડમને હાથ જોડીને વિનંતી કરી, "પ્લીઝ મેડમ, મયુરીને મા-બાપ મળી જશે. તમે જેમ કહેશો તેમ અમે નિયમોનું પાલન કરીશું. પ્લીઝ મેડમ."
મયુરી મીરા અને માનવને વળગી પડી અને રડવા લાગી, "મારે પાછું ત્યાં નથી જવું. પ્લીઝ મને રોકી લો, પ્લીઝ."
મેડમ ત્યારે જ મયુરીને લઈને ત્યાંથી ચાલ્યા ગયા અને મીરાને નિરાંતે ફોન પર વાત કરવાનું કહ્યું.
મીરાએ બધો ગુસ્સો તેના પપ્પા પર ઉતાર્યો અને કહ્યું, "તમે મારી તો જિંદગી બગાડી જ છે, પણ આ છોકરીની જિંદગી પણ તમે બગાડી નાખી. તમે ક્યારે સુધરશો? મને નથી લાગતું તમે આ જિંદગીમાં સુધરશો. તમારા માટે મેં મારું ઘર છોડ્યું, આ વસ્તીમાં આવીને રહી અને તમને બધી સારી સુવિધાઓ અપાવી, પણ તમે તેના લાયક નથી." એમ કહીને મીરા ઉપર તેના રૂમમાં જતી રહી.
શારદાબેન અને પ્રેમીલાબેને કેસીને કહ્યું, "એક દિવસ તારા વરને ન સાચવી શકી." કેસીને ગુસ્સો આવ્યો. તે મીરાના પપ્પાને પકડીને તેમના રૂમમાં લઈ ગઈ અને તેમને ખૂબ ખરીખોટી સંભળાવી. પણ મીરાના પપ્પા નશામાં હોવાથી કંઈ જ સમજ્યા નહીં અને પલંગ પર પડીને સૂઈ ગયા. કેસી એક ખૂણામાં રડતી રહી.
નીતાએ કહ્યું, "મમ્મી, આપણે કાલે પાછા આવશું. અત્યારે આપણે અહીંથી જવું જોઈએ." પ્રેમીલાબેને કહ્યું, "ઠીક છે શારદાબેન, હું તમને સાંજે મળવા આવીશ."
માનવની બંને બહેનોએ ટેબલ પરથી બધું સાફ કર્યું અને રસોડામાં કામમાં લાગી ગઈ. તેઓ અંદરોઅંદર વાતો કરવા લાગી, "મીરાના પપ્પાએ બધું બગાડી નાખ્યું."
માનવની મોટી બહેને બબડતાં કહ્યું, "હવે તો મને નથી લાગતું કે મયુરીની કસ્ટડી માનવને મળે. મારા દીકરા જેવા ભાઈને આ બધા મળીને દુઃખ આપી રહ્યા છે. હું તો પહેલેથી જ ના પાડતી હતી કે આ હાઈફાઈ ઘરની છોકરી આપણા ઘરમાં ન સમાય અને ઉપરથી તેના મા-બાપને પણ સાચવવા પડે."આગળ શું થશે?
શું મીરાને મયુરીની કસ્ટડી મળશે?શું મીરા સાથે વિજયાબેનના સંબંધો સુધરશે?
