कथा क्र.०८: गावठी स्पायडरमॅन-फटफट्या जंगले
गडबडपूर गावाचं काय वर्णन करावं! इथं रोज काही ना काही भलतंच घडत असायचं. जत्रेला बैल नाचायला ठेवले की तेच धावत सुटून उसाच्या रसाच्या गाडीत शिरायचे. लग्नात वाजेवाल्यांना “मंगलाष्टक” वाजवायला सांगितलं की ते उलट “झिंगाट” लावून वरातीला नाचायला लावायचे. आणि शाळेत मास्टर गणित शिकवत बसले की स्वतःचं उत्तर चुकवून पोरांनाच विचारायचे –“ए रे, दोन दोन चौकटीत किती होतं? मला नीट दिसत नाही!”
चौकातल्या पाटीवर गावाचं बोधवाक्यसुद्धा लिहिलं होतं – “गडबड हाच आमचा बाणा!”
अशा या गोंधळमय वातावरणात गावातला सगळ्यात मोठा गोंधळ मात्र एकच – फटफट्या जंगले.हा असा प्रकारचा माणूस होता की पाय आपटून चालला तरी घरं हलायची, आणि कुठे बसला की बाकडंच फटफट करून तुटायचं. लोकं म्हणायचे –“गडबडपूरची खरी ओळख म्हणजे चौक, चावडी… आणि फटफट्या जंगले!”
फटफट्या जंगले लहानपणापासूनच भन्नाट. बाकीची पोरं चेंडू मारून क्रिकेट खेळायची, पण याला स्वतःच्या डोक्याला चेंडू आपटायची सवय होती. पाय घसरून विहिरीत पडला तरी बाहेर येऊन छाती ताठ करून ओरडायचा –“लोकांनो, पाहिलंत का? मी फिशमॅन झालोय! आता पाण्यात श्वास घेऊ शकतो.”
गावकरी धावत येऊन त्याला पाण्याबाहेर खेचायचे, आणि तो अजूनही गाल फुगवून बुडबुडे सोडत राहायचा.कुणी म्हणायचं, “अरे पोरं खेळतात लंगडी, आणि हा खेळतो सरळ आत्महत्या!”
एकदा तर गडबडपूरवर वीज कडकडली. सगळे लोक घरात पळाले, दारं खिडक्या बंद केल्या. पण फटफट्या मात्र छपरावर उभा राहून हात आकाशात करून ओरडला.“या रे! पाहा, मी आता थंडरमॅन झालोय!”
वीज गेली खरी, पण दुसऱ्या दिवशी फटफट्या अंगभर मलम चोपडून काळपट झालेला गावभर फिरत होता. डोक्यावर केस उभे, अंगावर धुरकट वास. लोकं विचारायचे –“अरे काय झालं?”तो डायलॉग मारायचा –“हे आहे माझं इलेक्ट्रिक सूट. चालता चालता धक्का देईन!”
फटफट्याचा हिरोपणा इथं थांबला नाही. एकदा तो शहरात जाऊन स्पायडरमॅनचा सिनेमा पाहून आला. चित्रपट पाहता लोकांनी पॉपकॉर्न खाल्ले, पण फटफट्याने मात्र प्रत्येक सीन बघून डोक्यात हिरो होण्याचा प्लॅन तयार केला.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी गावाच्या चौकात मोठ्ठा तमाशा झाला. फटफट्या अंगावर लाल रंगाचा जुना बनियन घालून आला होता. बनियन इतका फाटका की मधोमध दोन भोकं – जणू “एअर कंडिशन्ड कॉस्च्युम.”खाली निळी हाफपँट, जी शेवटचं धुतली होती की नाही, हे देव जाणे. चेहऱ्यावर मास्क म्हणून आईची पिवळी ओढणी गुंडाळलेली ,त्यावर कुणीतरी चपलेचा ठसा बसलेला.
तो कंबरेला बैल हाकायला वापरायचा दोर बांधून चौकात उभा राहिला आणि घोषणा केली –“गडबडपूरकरांनो! आता तुमचं रक्षण करायला आलोय मी… गावठी स्पायडरमॅन – फटफट्या जंगले!”
गावकरी थोडा वेळ शांत राहिले, मग एखाद्याने शिट्टी मारली, दुसऱ्याने खिदळायला सुरुवात केली, आणि मग संपूर्ण चौक दणाणून गेला.कोणी म्हणालं –“अरे हा हिरो नाही, हा तर धुलाईतला कपडा!”तर दुसरा म्हणाला –“स्पायडरमॅनच्या मास्कवर कोळ्याचं जाळं असतं… आणि फटफट्याच्या मास्कवर चपलेचं जाळं बसलंय!”
पोरं तर पोट धरून लोळू लागली. कुणी फोनवर व्हिडिओ काढला, कुणी जोरात ओरडलं –“गडबडपूरला आज नवा सुपरहिरो मिळाला… पण हा फक्त हसवायच्याच कामाचा!”
फटफट्याने गावकऱ्यांसमोर पहिली धमाल स्टंट करण्याचा निर्णय घेतला. चौकातल्या पिंपळाच्या झाडावर तो हळूहळू चढला. पोरं टाळ्या वाजवत ओरडू लागली –“चल रे स्पायडरमॅन, दाखव उडी!”
फटफट्या वर पोचला, छाती ताठ केली आणि जोरात ओरडला –“आता पाहा माझं गावठी वेब-ॲक्शन!”
आणि उडी मारली.
पण सरळ सुपरहिरोसारखा उतरायचं सोडून, तो थेट भाजीवाल्या रामभटाच्या टोपल्यात धडाम! करून कोसळला.
टोमॅटो उडून त्याच्या डोक्यावर फुटले, लालचुटूक रसाने त्याचा मास्क माखला. वांगी थेट गालाला चिकटली, जणू तो एखादा वांग्याचा पोस्टर बॉय आहे. आणि दोन हिरव्या मिरच्या त्याच्या कानामागे अडकल्या, जणू स्पायडरमॅन नव्हे तर मिरचीमॅन!
फटफट्याने उठून अभिमानाने डायलॉग मारला –“लोकांनो! हे माझं वेजिटेबल सूट! शहरातल्या हिरोंकडे इतकं हेल्दी कॉस्च्युम नसतं. फायबर, व्हिटॅमिन, सगळं आहे यात!”
भाजीवाला उकडलेल्या वांग्यासारखा संतापून उठला –“अरे हिरो, हिरो! माझं दुकान उद्ध्वस्त केलंस, आता पैसे दे की!”
फटफट्याने बोट वर करून हिरोसारखा पोझ घेतला –“मी पैसे देऊ शकत नाही… कारण मी आहे कॅशलेस हिरो! फक्त हसू, फजिती आणि थोडंफार शेण – हाच माझा मोबदला.”
गावकरी दणाणून हसू लागले. कुणीतरी ओरडलं –“हा स्पायडरमॅन नाही रे… हा तर ‘टोमॅटोमॅन’ झालाय!”
पुढच्या आठवड्यात गावातल्या शाळेत दोन पोरं भांडायला लागली. सगळे घाबरून बाजूला सरकले. तेव्हा फटफट्याला आपली हिरोगिरी दाखवायची संधी मिळाली.
तो जोरात धावत गेला आणि खिडकीतून उडी मारून आत शिरला. पोरं थबकली. फटफट्या छताला दोराने लटकून पोझ मारू लागला.“थांबा रे मुलांनो! भांडण सोडा… तुमच्या गावात गावठी स्पायडरमॅन आलाय!”
छपरावरून तो जणू एखादं जाळं विणल्यासारखा डोलू लागला. पण अचानक फटाक! करून दोर तुटला, आणि तो थेट काळ्या फळ्यावर आपटला.
फळ्यावर खडूने मोठ्ठं लिहिलं गेलं –“स्पायडरशेण – वेलकम टू गडबडपूर”
संपूर्ण वर्ग एकदम दणाणून हसला. कुणीतरी बाकावर उभं राहून टाळ्या वाजवल्या, कुणीतरी शिटी मारली.पोरं इतकी हसली की मास्टर स्वतःच्या काठीवर टेकून बसला आणि म्हणाला –“अरे आता शिकवणं सोडून मीच विद्यार्थी झालो. या स्पायडरशेणच्या क्लासला मीही बसतो!”
त्या दिवसापासून वर्गात मास्टरचं राज्य संपलं. पोरं दररोज विचारायची –
“आज स्पायडरशेण येणार का? तेवढिच मजा येते वर्गात!”
एका रात्री गावात खरा चोर शिरला. कोंबड्यांचा काव काव आवाज आला की लोकांच्या काळजाचा ठोका चुकायचा. सगळे दरवाजे बंद करून घरात थरथरत बसले. पण फटफट्या मात्र हिरोगिरीच्या मोडमध्ये गेला.
तो छपरावर चढला, हात कमरेवर ठेवून जोरात घोषणा केली –“गडबडपूरकरांनो, घाबरू नका! आता या गावात चोर पळूच शकत नाही. कारण मी आलोय, गावठी स्पायडरमॅन!”
गावकरी खिडकीतून डोकावून बघू लागले. पोरं कुजबुजली –“चोर गेला तरी चालेल… पण हा हिरो लवकर पडला तर मजा येईल.”
फटफट्याने छपरावरून धाडकन उडी मारली. सगळ्यांना वाटलं – “हा चोर पकडणार.”पण सरळ जाऊन तो शेजारच्या मोठ्या शेणकुंडात झपाट्याने पडला.
डोक्यापासून पायापर्यंत गुळगुळीत, चिकट पेस्टसारखा झाला. गंध इतका की गावकरी नाक दाबून पळाले, तरी पोट धरून हसतच होते.
फटफट्या उठूनही अजून हिरोसारखा डायलॉग मारत होता–“हे आहे गावठी वेबशूट! चोर नाही अडकला, पण मी मात्र घट्ट अडकलोय!”
कुणीतरी मागून ओरडलं –“अरे वेबशूट नाही, हे तर शेणशूट आहे!”आणि गावभर असा हशा पिकला की चोरही घाबरून पळून गेला.
फटफट्याची हिरोगिरी गावात तर प्रसिद्ध झालीच होती, पण त्याच्या मनातला हिरो मोड आता प्रेमहिरो व्हायला लागला.
गावातली शोभा, जिचं हसू पाहून सगळ्या पोरांची धडधड वाढायची, तिला फटफट्याने पटवायचं ठरवलं. तो तिच्यासमोर येऊन छाती फुगवून म्हणाला –“शोभा, माझ्यासाठी तू ‘गडबडपूरची मेरी जेन’ आहेस!”
शोभा खिदळली आणि म्हणाली –“ठीक आहे, पण आधी माझ्यासाठी एखादं गिफ्ट आणून दाखव.”
फटफट्या हिरो मोडमध्ये पळतच विहिरीत उडी मारली. लोक घाबरले – “आता पाणी ओढावं लागेल याला.”थोड्या वेळाने तो वर आला, हातात एक ओला बेडूक धरून, आणि शोभासमोर जाऊन रोमॅंटिक आवाजात म्हणाला –
“हा आहे माझं सुपरहिरो गिफ्ट . फ्रॉग ऑफ लव्ह! पॅरिसमध्ये गुलाब दिला जातो… गडबडपूरमध्ये बेडूक!”
शोभा बोंबलून मागे सरकली –“तुझ्याशी लग्न करायचं म्हणजे माझ्या नशिबावरचं जाळं आहे… आणि त्यातला सगळ्यात मोठा बेडूक म्हणजे तूच!”
गावकरी इतके हसले की शोभाच्या आज्जीने टाळ्या वाजवून म्हटलं –“अरे, प्रेमात पोरं गुलाब देतात, पण हा तर ढेकळं देतो!”
हळूहळू सगळ्यांना समजलं, फटफट्या हा खरा स्पायडरमॅन नसला तरी गडबडपूरचा कॉमेडी हिरो आहे.
त्याच्या हिरोगिरीतून गावात चोरी थांबली नाही, प्रेम जमलं नाही, पण एक मात्र नक्की झालं. गावात कुणी उदास राहिलं नाही.
जेव्हा जेव्हा फटफट्या आपला लाल फाटका बनियन, मळकट हाफपँट आणि चपलेच्या ठशाचा मास्क घालून स्पायडरमॅन बनायचा, तेव्हा गावकरी पोट धरून हसून लोळायचे.
तो दररोज चौकात उभा राहून छाती फुगवून जोरात ओरडायचा –👉 “मी आहे गावठी स्पायडरमॅन – गडबडपूरचा फटफट्या जंगले! माझ्या जाळ्यात कोणी अडकणार नाही… पण माझ्या विनोदात मात्र सगळेच अडकणार!”
आणि मग संपूर्ण गडबडपूर पोट धरून हसत रहायचं. पोरं ओरडायची –“स्पायडरमॅन… स्पायडरमॅन… पण आपला फटफट्या – कॉमेडीमॅन!”
समाप्त 🎉
-अक्षय वरक
