कथा क्र.१०: रात्रीचा खेळ- भेळवाडीची धमाल
भेळवाडी गावाचं काय सांगावं! ह्या गावाचं नाव ऐकून तर बाहेरच्या लोकांना वाटतं, “काही शांतसर गाव असेल, कुणाला त्रास नको,” तर त्यांचा मूळ हेतू चांगलाच फेल होतो. कारण इथे दिवसा लोक शेतात घाम गाळत असतात, मिरची पेरतात, गहू उचलतात, म्हणजे साधं आयुष्य. पण रात्री? रात्री गावातील गल्लीबोळं इतके गोंधळलेले असतात की, तुम्ही विचाराल, “हे गाव आहे की कुणी लास वेगास आणि पुण्याचा शनिवारवाडा मिक्स करून बनवलेलं लँडस्केप आहे का?”
या सगळ्या कोलाहलाचं राज्याभिषेक होतं राणी काळे या महाशक्तीने. राणी काळे – नावाचं म्हणायला पण लोक थरथर कापतात. दिवसा ती शेतात मिरच्या काढते, पिकांची काळजी घेते, पण रात्री तर ह्या मिरच्यांपेक्षा ती जास्त तिखट असते. लोकांच्या नाकात, कानात, डोक्यात जास्तीत जास्त गोंधळ पेरायचा तिचा उद्देश असतो.
तिचा एकमेव नियम,“रात्री १० वाजता सगळे चौकात जमायचे आणि माझा खेळ सुरू करायचा!” आणि त्या खेळात सामील होणं म्हणजे लोकांसाठी नक्कीच कठीण काम. कारण हा खेळ साधा नाही, हा गेम आहे – भेळवाडी स्टाइल. कुणी ओळखलं नाही तर तिला काहीच फरक पडत नाही; कुणाला धुकेवून, कुणाला हसवत, कुणाला चकवा मारत, राणी काळे प्रत्येकाला आपल्या जाळ्यात अडकवते.
रात्री भेळवाडीचं वातावरण असं असतं. गाड्या गायब, भले लोक पळत, मुले रस्त्यात रडत, आणि राणी काळे हसत हसत आपल्या सिंहासनावर बसलेली, म्हणते, “आता खेळ सुरू झाला आहे, पाहू कोण किती शहाणा आहे!”
जर गावातली लोकं दिवसा शेतकरी असतात, तर रात्री ती राणी काळेची बंदुक आणि फटाके घालणारी सैनिकं आहेत. आणि ह्या गमतीने भेळवाडी गावाचं नाव प्रत्येक बाहेरच्या लोकांच्या डोक्यात कायम ठसतं. “हा गाव नाही, हा एक धमाल थीम पार्क आहे!”
राणी काळेचा खेळ इतका साधा वाटत होता की वयाच्या ५ वर्षाच्या लहानग्यालाही लगेच समजेल ,सगळ्यांना फुकट भेळ मिळायची! होय, फुकट! पण या भेळेचा भाग बनणे म्हणजे म्हणजे मजा फक्त सुरुवातीस; जो हरला, त्याच्यावर राणी काळेची अमानुष शिक्षा येणार! आणि ती शिक्षा होती. अंगणातल्या मोट्या बैलाला किस करणे!
मोट्या असा बैल की त्याचे शिंग जरी हलकेसे स्पर्श केले तरी गावकऱ्याचा चेहरा तीन दिवसापर्यंत सूजत राहतो. जो शिंगावर दोनदा किस करतो, त्याला लगेच वाटतं की “माझा चेहरा कॅलेंडरमध्ये फोटो म्हणून ठेवल्यासारखा फुगला आहे!” पण तरीही लोक येतात, कारण कुठे मिळते हो फुकट भेळ, आणि फुकट भेळ मिळाल्यानंतर राणीच्या गोंधळात काहीतरी करायची धमाल अनुभवायची मजा वेगळीच असते.
खेळाचा नियम इतका गंभीर आणि भयंकर वाटत होता की, कुणीही भांडण करताना देखील हसत हसत बैलाकडे सरकतो, कारण राणी काळे हसून पाहते, आणि तुमच्या चेहऱ्याचं नक्की फोटो तिच्या “रात्रीचा कॅलेंडर” मध्ये जातं.
रात्रीचा पहिला हजरदार आला, गोट्या पाटील. तो आपला “भेळवाडी चॅम्पियन” बनवण्याच्या मोठ्या स्वप्नाने सज्ज होता. भेळ घेतल्याचं तोंडातच तो चव घेऊ लागला, आणि अचानक! तोंडात मिरचीचा स्फोट झाला! त्याचं चेहरा लाल, डोळे पपोटले, आणि तो पाण्याच्या घागरात डोकं घालून ओरडला –
“बाप्पा रे! ही भेळ नाही… ही तर स्फोटक मिसळ आहे!”
राणी काळे हसत हसत त्याकडे बघत म्हणाली,“अरे गोट्या, ही आहे भेळवाडी स्पेशल. टिळक रोड टाटा बम भेळ! फक्त शहाणा लोकांच्याच तोंडाला ही चव पोहोचेल!”
सगळे लोक पोट धरून हसले. गोट्या पाटील पाण्यात तोंड भिजवून अजूनही ओरडत होता. आणि राणी काळे त्याच्यावर नजर ठेऊन हसत राहिली. गावातील गल्लीबोळांतून “भेळवाडी स्पेशल” चा हा पहिला किस्सा प्रत्येकाचं हसू थांबवत नव्हतं, उलट हसत हसत लोक पुन्हा चौकात जमायला सुरुवात करायचे. कारण, भेळ मिळतेय ना, आणि त्यात थोडं “स्फोटक ट्विस्ट” हेच या गावचं खरं सौंदर्य!
पुढच्या फेरीत नाना गवळी हरला. आणि राणी काळेची शिक्षा म्हणजे नानाला थेट मोट्याला किस द्यावा लागला! नाना घाबरत-घाबरत पुढे गेला, हात-पाय हलवत, डोळे मोठे करून म्हणतो – “काय रे, हा बैल आहे की हॉलीवूडचं एक्शन स्टार?”
मोट्या बैलाने एक जोरदार ढुशी दिली आणि थोडक्यात, नानाच्या नाकावर ठसा उमटला. असा ठसा की गावकरी पुढच्या पाच वर्षे तो फोटो ‘Before Kiss / After Kiss’ म्हणून पोस्टर म्हणून ठेवतील! गावकरी ओरडले –“अरे नाना, आता तू हिरो बनलास! नाकावरच्या या चिन्हासाठी तुम्हाला पुरस्कार द्यावा लागेल!”
नाना काही बोलू शकला नाही. तोंडाला हात लावून तो ओरडत होता, पण बैलाचं ठसणं इतकं भारी होतं की, त्याचं डोकं अजूनही थोडं ‘बुडबुडे’ मारत होतं. गावकरी हसत हसत तोंडात पाणी भरून पोट धरून उभे राहिले.
इतक्यात गावातील पोरं मोबाईल उचलून खेळाचा व्हिडिओ रेकॉर्ड करू लागली. एक सीन तर ऐतिहासिकच होता. राणी काळे हातात भेळ घेऊन ओरडतेय, मागून मोट्या बैल तोंड उघडून भुंकल्या सारखा आवाज काढतोय. पण व्हिडिओत ते इतकं हट्टाने दिसलं की – “राणी आणि मोट्या एकत्र भेळ खातायत!”
दुसऱ्या दिवशी WhatsApp वर क्लिप फिरली आणि सगळे हसून लोटपोट झाले. मेसेजमध्ये लिहिलं होतं – “भेळवाडी स्पेशल – बैलानी पण भेळ खाल्ली!”
गावातील एक म्हातारी म्हणाली, “अरे बापरे, आता तर आम्ही गावातले प्रसिद्धीपत्रक बनणार आहोत!” तर एक लहानगं बाळ म्हणालं, “आई, नंतर आपण मोट्यासोबत सेल्फी घ्यायची का?” आणि सगळे हसत हसत पोट धरून जमिनीवर पडले.
संपूर्ण गाव रोज रात्री जमू लागलं. कुणी फुकट भेळेसाठी, कुणी व्हिडिओसाठी, तर कुणी फक्त मोट्याच्या किससाठी! हळूहळू भेळवाडी गावात भांडणं कमी झाली, लोक हसत हसत गप्पा मारू लागले, आणि गावातील प्रसिद्धीचा झेंडा दूरवर फडकू लागला.
राणी काळे गर्जली –“गाव बदलायला सरपंच लागतो म्हणतात, पण भेळवाडी बदललंय रात्रीच्या खेळानं!”
गावकरी टाळ्या वाजवत ओरडले –
“भेळ नाही मिळाली तरी हसू नक्की मिळतं! भेळवाडी झिंदाबाद!”
अशा रीतीनं भेळवाडीचं रात्रीचा खेळ गावठी कॉमेडी क्लब बनलं. मोट्या बैलाची किस, राणीची भेळ, आणि पोरांची मोबाईल कॅमेऱ्यांची धमाल, ह्या सगळ्यामुळे गावातल्या गल्लीबोळांत नेहमीच हसण्याचा सोंग सुरू राहिला.
समाप्त
-अक्षय वरक
