गाव, डोंगर आणि त्या रात्रिचं बोलणं
गावात पाऊल टाकलं की जसं काळं-पांढरं चित्रपटाचं एखादं फ्रेम सुरू होतं.
हवेचा स्पर्श वेगळा असतो — शहरात न मिळणारा, मनाला कुरवाळणारा.
डोंगराच्या कुशीत हरवलेला मी, मोकळेपणाने श्वास घेतो.
जणू काळजावरचा भार खाली ठेवला जातो, अशा त्या निवांत वाटा.
डोंगरात फिरताना मी एकटाच नसतो — निसर्ग बोलतो, आणि मी ऐकतो.
त्याच्या प्रत्येक सुसाट वाऱ्यावर, माझ्या मनातलं मौन उलगडत जातं.
रस्त्याच्या कडेला उभा असतो तो चंद्र — संकोचलेला, पण माझा सोबती.
आणि त्या झाडांखालची रात्र, गूढपणाने हसत असते.
असं वाटतं — अंधाराला कुणी नटवलंय, चांदणीच्या बिंदूनं.
ते झाडं रात्री हसतात... होय, खरंच — पानांची कुजबुज ऐकू येते.
ते म्हणतात, "राहिलास का? फार दिवसांनी आलास."
मी फक्त हसतो, कारण उत्तर शब्दांत नाही — हृदयात असतं.
पावसाच्या रात्री, अंगणात बसून, एकदम त्या जुन्ह्या रम्य गोष्टी आठवतात.
जमिनीवरून सरकत असणारा बेडूक "टक टक" करतो — आणि मी हसतो.
ते क्षण काही बोलत नाहीत, पण मनात चिरंतन साठतात.
कधीकधी वीज अगदी जवळून चमकते — मन दचकतं, पण डोळे लुकलुकतात.
ते सौंदर्य भीतीसोबत येतं — जसं प्रेमातली थोडीशी असुरक्षितता.
आणि मग, अचानक पावसात दिसतो तो एक जुगनू — प्रकाशाचा छोटासा स्वप्नकण.
त्याच्या मागे धावताना मी परत लहान होतो — निसर्गात पुन्हा मिसळतो.
रात्री अंगणात झोपताना आकाश बघतो — तारे गप्पा मारतात.
चांदण्यांची शाळा सुरू असते — प्रत्येक तारा एक कथा सांगतो.
आणि मला वाटतं, हीच खरी श्रीमंती — हीच खरी विश्रांती.
गाव म्हणजे शांततेचा ठाव.
गाव म्हणजे आठवणींचा गंध.
गाव म्हणजे आपण स्वतःशी पुन्हा भेटतो ती जागा.
डोंगराच्या कुशीत, निसर्गाच्या मिठीत — मी पुन्हा 'मी' होतो
