वियोगाची रात्र
तू गेल्यावर,
मी काळालाच उलट वाहताना पाहिलंय.
घड्याळं शांत आहेत,
पण भिंती अजूनही तुझ्या श्वासांनी ओलसर आहेत.
तुझ्या शब्दांची राख
अजूनही उशात कुठेतरी निजली आहे,
प्रत्येक सकाळी जेव्हा सूर्य उगवतो,
तो तुझं नाव माझ्याकडून मागतो.
मी स्वतःला सांगून टाकलंय —
"तो गेला आहे, पण कुठे गेला?"
कारण काही नात्यांना
जाता येत नाही…
ते फक्त वियोगाच्या रात्रीत लपून बसतात.
