तू रुसतेस तेव्हा, वाटते सगळे जगच चुकते,
खरेच का इथे कोणीच कुणाचे नसते?
असंख्य आठवणी, विविध भावना मनामध्ये कल्लोळ करतात,
मग काय?, मनाला आवरण्याचे सगळे प्रयत्न अपुरेच पडतात.
अशा वेळी आपलेही परकेच भासतात,
अगदी गुलाबाच्या फुलातही केवळ काटेच दिसतात.
ओळखीच्या रस्त्यावरही नेमकी वाट सापडत नसते,
उत्तर माहित असूनही, साधे गणित सुटत नसते.
मंद वाहणारा वाराही बोचरा वाटू लागतो,
हळूच डोकावणारा सूर्य प्रकाशही अंग भाजू लागतो.
मणा मणाने वाढत जाते मनावरचे ओझे,
क्षणा क्षणाने मंदावत जातात हृदयाचे ठोके.
अगदी चुकूनच, निमित्त होते तुझ्या हसण्याचे,
मनमोकळे हसतानाही अगदी गोड लाजण्याचे.
मग मात्र,
परत एकदा, सगळे ओझे घेऊन मन वेगात धावू लागते,
हृदयाची धडधडही कणा कणाने वाढू लागते
.
ओझे उतरते, मन आवरते, गणिते सुटतात आणि मार्गही सापडतो
राखराखते ऊन गारवाच देते आणि सोसाट्याचा वाराही आल्हाददायी वाटू लागतो,
चिखलातही कमळच दिसते,
जग परत एकदा बरोबरच भासते.
आपली माणसे आपलीच असतात,
परके तरी कुठे वाईट असतात?
एकंदरीत,
सगळे आहे तसेच चालू असते,
माझे मनच तुझ्या रुसण्या हसण्यावर नाचत असते,
तुझ्या सुखाशिवाय माझे सुख मिळत नसते,
तुझ्याच पाशी येऊन माझे जग संपते.
तूच माझी प्रतिभा, तूच प्रेरणा, तू सहचारिणी
तूच माझ्या शरीराची जीवनवाहिनी
आता तरी तुला पटले असेल,
तूच बळ आहेस लढण्याचे,
आणि निमित्त आहेस सुखाने जगण्याचे.
- Swapnil Tikhe
