गार वारा
गार वारा हलकेच कानाशी कुजबुजतो,
झोपलेल्या पानांना स्वप्नाची चाहूल देतो.
चंद्राच्या शिंपल्यांतून ओघळते निळसर शांतता,
आणि ताऱ्यांच्या अंगाईत हरवते जगण्याची व्याकुळता.
रात्रभर भटकणारी धूळ थकून निजते,
पण या गार वाऱ्याची पावले कधीच थांबत नाहीत.
तो सांगतो —
प्रत्येक वेदना ही फक्त ऋतूंची अदलाबदल,
प्रत्येक हिवाळ्यानंतर नव्या पानांचा हिरवा उत्सव.
मनातल्या धगधगीत राखेतून
तो विझलेले ठिणगी पुन्हा चेतवतो.
आणि एखाद्या कवितेसारखा
तो स्वतःला हृदयाच्या काठावर सोडून जातो.
By Fazal Abubakkar Esaf
