मी दु:ख नेसतो...
मी दु:खाची चादर अंगावर घेतलीये...
जशी अमावस्येची रात्र चंद्राच्या अनुपस्थितीला कवटाळते,
जसं बंद घड्याळ प्रत्येक क्षणाच्या मृत्यूवर शोक करत राहतं.
तो गेला...
तो एक असा पत्र होता,
जो मी कधी लिहिला नाही, पण रोज मनात वाचत राहिलो.
त्याचं हसू...
आजही माझ्या शांततेत साकार होतं—
जसं एखाद्या ओसाड घरात जुन्या फोटोंमध्ये काळ थांबलेला असतो.
मी रडलो नाही...
कारण इथे पुरुषांना अश्रू नाही, श्वास रोखायचं शिकवलं जातं.
पण प्रत्येक रात्री मी तुटत गेलो, न आवाज न हलक्याशा साद.
मी कवी नव्हतो...
पण दु:खाने मला शायर बनवलं—
प्रत्येक ओळ म्हणजे माझ्या आतल्या एखाद्या मोडलेल्या श्वासाचा आकार आहे.
कधी तू हे वाचशील,
तेव्हा समजून जा...
तू गेलास,
पण मी अजूनही तुझ्या नंतरची शांतता जगतोय.
